Zaspałem rano w dniu mojego ważnego egzaminu wstępnego na studia, bo ktoś wyłączył mój budzik

Zrobił mały krok do przodu, ostrożnie patrząc na Lindę. „Widziałem ją. Zeszłej nocy. Wyłączyła twoje budziki, Emily”.

Linda rzuciła mu ostre spojrzenie. „Jason, przestań zmyślać” – syknęła.

Jason przełknął ślinę, ale się nie wycofał. „Nie kłamię! Widziałem, jak wszedłeś do jej pokoju, wziąłeś telefon i wyłączyłeś alarmy. Mówiłeś, że i tak nie musi być na tym głupim egzaminie”.

W głowie mi się kręciło. Spojrzałem na Lindę, szukając na jej twarzy zaprzeczenia, jakiegokolwiek znaku, że powie, że to nieporozumienie. Ale ona tylko westchnęła i skrzyżowała ramiona.

„Wiesz co, Emily?” powiedziała chłodno, a jej głos stwardniał. „Dobrze. Tak, zrobiłam to. Nie nadajesz się na lekarza. To strata czasu, energii i, szczerze mówiąc, mnóstwa pieniędzy, które twój tata mógłby wydać na coś wartościowego”.

„Jak… twój salon kosmetyczny?” Słowa wyszły z moich ust, zanim zdążyłam je powstrzymać.

Właśnie miałem ją ominąć i odejść, gdy w oddali usłyszałem syreny. Były coraz głośniejsze i zmierzały w stronę naszego domu.

Jason, ściskając teraz moją dłoń, uśmiechnął się do mnie lekko i z nadzieją. „Nie martw się, Em. Wołałem o pomoc”.

Twarz Lindy stwardniała, gdy spojrzała na Jasona. „Naprawdę to zrobiłeś?” zapytała, ledwo mogąc wydusić z siebie słowa.

Cichy głos Jasona przebił się przez napięcie. „Jesteś tym złym, Linda” – powiedział, a jego oczy, pomimo drobnej postury, błyszczały groźnie. „Emily pewnego dnia zostanie lekarką. Mama byłaby z niej dumna”.

Twarz Lindy wykrzywiła się i zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, wycie syren na zewnątrz stało się głośniejsze. Patrzyłem, jak patrzy w okno, a jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.

Drzwi wejściowe się otworzyły i do środka weszło dwóch policjantów. Jeden z nich, wysoki, szeroki mężczyzna, odezwał się ze spokojnym, pewnym siebie tonem: „Czy wszystko w porządku?”

Jason ani na chwilę nie stracił przytomności. „Wzywałem cię” – powiedział, prostując się mimo młodego wieku. „Moja siostra musi zdążyć na egzamin wstępny. Linda wyłączyła budziki, żeby go przegapić”.

Wzrok policjanta powędrował ku Lindzie, która natychmiast przybrała niewinną minę. „To absurd!” prychnęła, krzyżując ramiona. „To tylko dzieciaki, zmyślają, bo się spóźniają”.

Ale druga funkcjonariuszka, kobieta o łagodnym spojrzeniu, uklękła do poziomu Jasona. „Wzywałeś nas, żeby pomóc swojej siostrze?” zapytała łagodnie.

Jason energicznie skinął głową. „Tak. Emily tak pilnie się uczyła i była gotowa. Linda wyłączyła budziki, żeby nie zdała testu”.

Policjanci wymienili spojrzenia, po czym zwrócili się do mnie. „Czy to prawda?” – zapytał funkcjonariusz.

„Tak” – wyszeptałam, czując, jak ciężar wszystkiego opada na mnie. „Muszę natychmiast iść do szkoły, bo stracę szansę na przystąpienie do egzaminu”.

Policjanci skinęli głowami, wymieniając kolejne spojrzenia. „Dobrze, młoda damo” – powiedziała policjantka, wstając. „Zawieziemy cię tam”.

Twarz Lindy wykrzywiła się z niedowierzania. „Czekaj, naprawdę zamierzasz ją eskortować?” wyjąkała, a w jej głosie słychać było frustrację. „To niedorzeczne!”

„Naszym zadaniem jest pomagać ludziom” – odpowiedział policjant, chłodno odprawiając Lindę. „A teraz, proszę nam wybaczyć”.

Odwróciłam się do Jasona, który uśmiechał się dumnie, niczym mały bohater. „Dziękuję, Jasonie” – wyszeptałam, mocno go przytulając. „Uratowałeś mnie”.

Kiedy odjeżdżałem z funkcjonariuszami, na twarzy Lindy malowała się mieszanka furii i niedowierzania. Funkcjonariusze pomogli mi wsiąść do radiowozu i pomknęliśmy z włączonymi syrenami, lawirując między samochodami, zbliżając się do szkoły. Serce waliło mi w piersi, ale tym razem z determinacją.

Podjechaliśmy pod ośrodek egzaminacyjny, gdy drzwi były już zamknięte. Funkcjonariusze wysiedli ze mną i poprowadzili mnie w stronę wejścia.

Jeden z egzaminatorów zauważył nas i podszedł, patrząc zdezorientowany. „Proszę pani, egzamin się rozpoczął” – powiedział, zerkając na funkcjonariuszy.

Policjantka szybko wyjaśniła: „Ta młoda dama miała sabotowane alarmy w domu, ale teraz jest tutaj. Rozumiem, że nie możecie zrobić wyjątku, ale jeśli jest jakaś możliwość, żeby mogła przystąpić do egzaminu…”

Surowa twarz protokolanta złagodniała, gdy słuchał. Spojrzał mi w oczy, jakby oceniał moją szczerość, po czym skinął lekko głową. „Dobrze. Proszę wejść.”

„Dziękuję” – wydusiłem z siebie, ledwo wierząc, że mi się udało.

Znalazłam swoje miejsce, wciąż poruszona, ale nie dająca się porwać porannym wydarzeniom. Wzięłam głęboki oddech, zamknęłam na chwilę oczy i pomyślałam o mamie. To była moja chwila i nie zamierzałam pozwolić, żeby ktokolwiek mi ją odebrał. Wzięłam ołówek i zaczęłam test.

Kilka godzin później wyszłam z gabinetu zabiegowego, wyczerpana, ale z ulgą. Funkcjonariusze, którzy mi pomogli, już odeszli, ale czułam ich życzliwość na każdym kroku, wracając do domu. Jason czekał na schodach wejściowych i zerwał się na równe nogi, gdy tylko mnie zobaczył.

„Dostałaś?” zapytał z zapałem, a w jego oczach pojawiła się nadzieja.

Skinęłam głową, uśmiechając się mimo zmęczenia. „Tak, dzięki tobie”.

Rzucił mi się na szyję. „Wiedziałem, że tak zrobisz”.

W środku czekał mój tata. Twarz miał bladą, usta zaciśnięte w ponurą linię. Czekał, aż wrócę do domu, żeby wszystko usłyszeć. Jason przejął inicjatywę, szczegółowo wyjaśniając, co się wydarzyło pod moją nieobecność.

Twarz taty poczerwieniała ze złości, a jego oczy zwęziły się, gdy spojrzał na Lindę, która starała się wyglądać na spokojną i niewzruszoną. „Czy to prawda?” – zapytał, a jego głos drżał od tłumionej furii.

Linda spojrzała na nas z ukosa. „Ja… ja tylko próbowałam uchronić ją przed popełnieniem błędu. Nie chciałam, żeby zaszło tak daleko” – mruknęła, w końcu wyglądając na osaczoną.

„Zniszczyłeś jej marzenia przez swój własny egoizm” – powiedział chłodno mój tata. „Nie zostaniesz tu ani jednej nocy”.

Linda zbladła, gdy zdała sobie sprawę, że mówi poważnie. Próbowała zaprotestować, ale stanowczo pokręcił głową. „Spakuj swoje rzeczy, Linda. Ta rodzina zasługuje na coś lepszego”.

Jason i ja staliśmy przy drzwiach, patrząc, jak w końcu odchodzi. Nie było w tym żadnej satysfakcji, tylko poczucie sprawiedliwości i ulgi.