Zażądał testu na ojcostwo w szpitalu. To, co odkryłam później, nie pozostawiło mi wyboru i musiałam odejść.

Jej głos był tak ostry, że tknął szkło.
„Jeśli to dziecko nie jest Alex, nie dostaniesz nic od tej rodziny. Ani grosza”.

Rozłączyłam się ze łzami w oczach. Nie zdradziłam. Nigdy. Ale nagle nie byłam już żoną ani matką – byłam oskarżoną.

Skutki – i konsekwencje
Dwa tygodnie później Alex wrócił. Siedział naprzeciwko mnie w salonie, trzymając w dłoniach nieotwartą kopertę.

Nie odezwałam się. Nie drgnęłam.

Otworzył ją. Jego wzrok przesunął się po stronie.

„Jest twoja” – powiedziałam cicho, gorycz przebijała przez każdą sylabę. „Tak jak ci mówiłam”.

Uniósł wzrok, w geście obronnym.

„Myślisz, że to było dla mnie łatwe?”

I wtedy nadeszła furia.

„Łatwe?” – zapytałam podniesionym głosem. „Porzuciłeś mnie w najczulszym momencie mojego życia. Pozwoliłeś swojej matce mi grozić. Nie ufałeś mi – ani nam”.

Kiedy wspomniałam o groźbach, jego wyraz twarzy się zmienił. „Nie wiedziałem” – mruknął.

Wtedy Emily, trzymając Sarę, weszła do pokoju. Słyszała już wystarczająco dużo.

„Może powinieneś odejść”.

I tak zrobił.

Druga Zdrada
Minęły dni. Jego matka zadzwoniła ponownie, tym razem, żeby mnie zbesztać. „Upokorzyłeś Alexa” – powiedziała.

Rozłączyłam się bez słowa.

Potem Alex wrócił.

„Przepraszam” – powiedział. „Pozwoliłem, żeby strach stanął mi na drodze. Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę. Dla Sarah. Dla nas”.

Chciałam mu wierzyć. Dla Sarah.

Więc zgodziłam się spróbować – ostrożnie.

Ale coś we mnie się zmieniło. Moje zaufanie pękło. A pęknięcia, jak się nauczyłam, nie goją się bez prawdy.

Pewnej nocy, kiedy spał obok mnie, sięgnęłam po jego telefon. Nie chciałam wściubiać nosa w nie swoje sprawy. Potrzebowałam spokoju. Potrzebowałam pocieszenia.

To, co znalazłam, złamało mi serce.

Wiadomości.