Zdesperowany mężczyzna przyprowadził 90-letnią uzdrowicielkę z odległej wioski do swojej umierającej żony, ale gdy tylko dotknęła ona swojego brzucha, ta cofnęła się z szoku i wypowiedziała słowa, które sprawiły, że wszyscy poczuli dreszcze…

Helios Veles. Łączy innowacje biotechnologiczne z badaniami w dziedzinie medycyny integracyjnej. W skład zarządu wchodzą wyłącznie zaufane osoby, podzielające jego wizję przyszłości medycyny, w której zaawansowana technologia łączy się z dogłębnym zrozumieniem procesów naturalnych.

„Naszym celem nie jest po prostu leczenie chorób, ale przywrócenie naturalnej siły organizmu” – powiedział na pierwszym spotkaniu akcjonariuszy. „Wykorzystamy najnowsze metody naukowe, aby zrozumieć i udoskonalić to, co nasi przodkowie wiedzieli intuicyjnie”. Welesława, obecna przy tej rozmowie, skinęła głową w milczeniu.

W jej oczach było coś jeszcze – aprobata i poczucie, że jej misja tutaj dobiegła końca. Oddział położniczy Kliniki Matki i Dziecka zawrzał, gdy nadeszła wiadomość, że zbliża się samochód Krawczenki. Historia Lubow, jej cudowne wyzdrowienie i ciąża, która przełamała wszelkie przeciwności losu, stały się legendą wśród personelu medycznego.

Profesor Petrenko osobiście powitał ich przy wejściu, nie kryjąc ekscytacji. „Wciąż nie rozumiem, jak to możliwe” – przyznał, pomagając Lubowowi wysiąść z samochodu. „Twoje testy są bezbłędne”.

„Ani śladu procesu autoimmunologicznego. Jakby nigdy nie istniał. Cuda się zdarzają, profesorze” – uśmiechnęła się Lubow, opierając się jedną ręką o Iwana, a drugą podtrzymując brzuch.

„Czasami nawet z twoimi pacjentami”. Poród rozpoczął się bliżej północy i przebiegał zaskakująco łatwo. Wyglądało na to, że sama natura, wystawiłszy tę kobietę na próbę, postanowiła teraz zapewnić jej łatwy poród.

„Jest idealny” – wyszeptał Iwan, trzymając w ramionach syna, krzepkiego chłopca z czupryną ciemnych włosów i zaskakująco inteligentnym spojrzeniem. „Po prostu idealny” – powiedziała Lubow, wyciągając ręce do dziecka. „Będzie miał na imię Velimir”.

„Ku czci Welesławy”. Iwan ostrożnie podał syna żonie. „I ku pamięci daru, który nas oboje uratował”.

Lubow przycisnęła dziecko do piersi, czując, jak ich serca biją w tym samym rytmie. „Welimir Iwanowicz Krawczenko”. Strażnik daru.

Wrześniowy ogród dworu Krawczenków rozbłysnął barwami wczesnego lata. Lubow siedział na ławce pod starą jabłonią, trzymając w ramionach Velimira, który z ciekawością patrzył na świat swoimi niesamowitymi oczami – szaroniebieskimi, jak u Welesławy, ale ze złotymi iskierkami, jak u Lubowa. „Dostałem pozwolenie na budowę” – powiedział Iwan, siadając obok niej i kładąc dłoń na ramieniu żony.

„Za rok będziemy mieli nowe laboratorium na miejscu dawnego budynku gospodarczego”. Wyobrażacie sobie perspektywy? Badanie relacji między psychiką a fizjologią, wpływu pamięci przodków na kod genetyczny, mechanizmów samoleczenia. A to wszystko dzięki niej.

Lubow skinął głową w stronę domu, w którym Welesława mieszkała od kilku tygodni, przygotowując się do powrotu do Zielenopola. Ale kiedy wrócili, pokój zielarki był pusty. Na starannie pościelonym łóżku leżała karteczka z jednym zdaniem: „Czas wracać”.

Nawet się nie pożegnała. Iwan pokręcił głową. „Nie dała nam szansy, żeby jej podziękować. Wiedziała, że ​​będziemy jej szukać” – uśmiechnął się Lubow.

I nie chciała długich pożegnań. Tydzień później wyruszyli do Zielenopola, Iwana, Lubowa i małego Wielimira, który smacznie spał w kołysce. Trasa wydawała się znajoma, jakby pokonywali ją już wiele razy.

Ale chata na skraju lasu powitała ich zamkniętymi drzwiami i zimnym paleniskiem. Zioła w ogrodzie były starannie powiązane, jakby właścicielka była tylko chwilę nieobecna, ale coś im mówiło, że nie wróci. Przychodzi tylko wtedy, gdy jest potrzebna, i odchodzi, gdy jej cel zostaje wypełniony, powiedział im stary kościelny dozorca, wciąż siedzący na ławce przy płocie.

Zawsze tak było. Od teraz tak będzie. Ale kim ona jest? – zapytał Iwan.

Skąd ona pochodzi? Ile ma lat? Starzec uśmiechnął się bezzębnie. Granica między światami jest tu cieńsza niż gdziekolwiek indziej, powtórzył zdanie, które wypowiedział podczas ich pierwszego spotkania. Niektóre pytania lepiej zostawić bez odpowiedzi, powiedział Krawczenko.

Tego wieczoru, po umieszczeniu Velimira w kołysce, którą przywieźli z Kijowa i ustawieniu w pokoju gościnnym wiejskiego domu, który wynajęli na kilka dni, Lubow zauważyła coś dziwnego. Pod poduszką dziecka leżało małe zawiniątko. Rozkładając lnianą tkaninę, odkryła drewniany amulet – kunsztownie wyrzeźbioną figurkę przypominającą zarówno człowieka, jak i drzewo.

Rewers był wygrawerowany tymi samymi symbolami, co bransoletka Lubowa, a pośrodku znajdowało się maleńkie wgłębienie wypełnione czymś ciemnym, przypominającym zaschniętą krew. Do amuletu dołączona była notatka napisana eleganckim, starodawnym pismem. Krąg był zamknięty.

„Zachowaj dar życia!” Ljubow pokazał Iwanowi znalezisko i długo siedzieli na werandzie wiejskiego domu, wsłuchując się w nocne odgłosy lasu i cichy oddech syna, w którym płynęła krew wielu pokoleń Krawczenków, krew, która chroni dar życia. „Wiesz” – powiedział zamyślony Ljubow, patrząc na gwiazdy – „niesamowicie jasne z dala od świateł miasta, kiedy tam byłem. Tam, między światami, coś zobaczyłem”.

Nie potrafię tego opisać słowami, ale czułem, jakby chroniło nas coś starożytnego i mądrego. Coś, co istniało na długo przed nami i będzie istnieć po nas. Iwan przytulił ją, trzymając mocno, ciepło, żywo, prawdziwie.

„Może to właśnie jest nieśmiertelność” – wyszeptał. „Nie wieczne życie jednej osoby, ale nieskończony łańcuch pokoleń, przekazujący nie tylko geny, ale także pamięć, miłość i siłę”. I dar – dodała Lubow, ściskając w dłoni drewniany amulet.

„Dar widzenia więcej, głębszego odczuwania, głębszego kochania”. Ciche gruchanie Velimira dochodziło z kołyski, jakby zgadzał się z matką, rozumiejąc już dziedzictwo, które miał zachować i przekazać dalej, poprzez czas, próby, wątpliwości. Sekret nieśmiertelności okazał się jednocześnie prostszy i bardziej złożony, niż ktokolwiek mógł sobie wyobrazić.

Zamieszkać w sercach tych, którzy przyjdą po tobie, przekazując nie tylko geny, ale i dar. Dostrzegać to, co niewidzialne, wierzyć w niemożliwe i nigdy się nie poddawać w obliczu śmierci. Historia rodziny Krawczenków dobiegła końca, ale echo ich wyboru wciąż rezonuje.

W świecie, w którym racjonalność i intuicja nieustannie walczą o naszą uwagę, Ivan podjął decyzję, którą wielu uznałoby za lekkomyślną – uwierzył w niemożliwe, zrezygnował z władzy i bogactwa dla rodziny, poszedł pod prąd w imię miłości.