ZMUŚCILI JĄ DO MYCIA NACZYŃ NA BALU, NIE WIEDZĄC, ŻE JEJ MĄŻ, MILIONER, BYŁ WŁAŚCICIELEM

Nałożył ją na jej ramiona, jakby chronił ją przed spojrzeniami i obelgami innych. Gest był prosty, lecz zawierał wszystko: ochronę, uznanie i dumę.

„Zapamiętajcie”, wypowiedział głośno, a nawet w najdalszych zakątkach sali wszyscy usłyszeli: „To jest moja żona. A kto odważył się ją upokorzyć, upokorzył mnie.”

Sala zaniemówiła. Niektórzy zawstydzeni opuścili kieliszki, inni odwrócili wzrok, a niektórzy zbledli ze strachu. To oni śmiali się najgłośniej ze wszystkich.

Muzycy siedzieli z instrumentami w dłoniach, lecz nikt nie odważył się grać ponownie. Aleksandr zrobił krok do przodu, nie puszczając ręki Aliny.

„Ten bal”, kontynuował, „zorganizowałem dla przyjaciół i partnerów. Ale jeśli moja żona tu czuje się obca, to wy nie jesteście ani przyjaciółmi, ani partnerami.”

Te słowa uderzyły silniej niż jakiekolwiek groźby.

Kto minutę wcześniej był dumny ze swojej pozycji, teraz czuł się upokorzony.

Gospodyni wieczoru stała tam blada, nie wiedząc, gdzie spojrzeć.

Alina podniosła wzrok ku mężowi. W jej oczach lśniła wdzięczność, ale i spokój. Wyglądało na to, że wie, że tak właśnie wszystko musi się zakończyć.

Uśmiechnęła się delikatnie, bez gniewu, a ten uśmiech był silniejszy niż jakiekolwiek oskarżenie.

Aleksandr mocniej objął ją w talii i razem ruszyli na środek sali.

Nikt nie odważył się ich powstrzymać, nikt nie odezwał się słowem. Wszyscy milczeli, rozumiejąc, że ten wieczór stał się dla nich lekcją. Muzyka powróciła, lecz atmosfera była już zmieniona.

Ludzie patrzyli na Alinę inaczej, nie jak na obcą, lecz jak na kobietę, której godność przewyższała ich blask i perły.

I wszyscy rozumieli: teraz zapamiętają ją na zawsze.