Zmuszono ją do małżeństwa ze strażnikiem… Podczas gdy jej przyrodnia siostra poślubiła miliardera, oto co się wydarzyło

Nie wiedziała, że ​​mężczyzna, którego zmuszono ją do małżeństwa, był kiedyś prawowitym dziedzicem firmy, którą teraz zarządzała jej macocha. Uważała go za nic więcej niż kiepskiego opiekuna, kolejną karę za to, że nie był ulubioną córką. Ale za tymi milczącymi oczami krył się mężczyzna, który kiedyś miał wszystko, a teraz po cichu wypełniał misję, by to odzyskać.

Ta poruszająca afrykańska opowieść jest pełna zdrady, odkupienia i poruszającej lekcji o dumie, władzy i przeznaczeniu. Zaczynajmy.

Rezydencja z biegiem lat stawała się coraz cichsza. Od śmierci wodza Brighta dom nie był już symbolem dumy, jakim był kiedyś. Wewnątrz zawsze panowała napięta atmosfera, szczególnie wokół Amarachi.

Była w kuchni, obierając bataty na śniadanie, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Głos Madame Stelli natychmiast rozbrzmiał echem: „Amarachi, ktoś jest za drzwiami. Idź i zobacz”. Amarachi osuszyła ręce i podeszła do wejścia.

Mężczyzna stojący tam nie był obcy. Minęło trochę czasu, ale rozpoznała twarz. Kelvin Okunquo. Był synem najbliższego współpracownika jej zmarłego ojca. Wszyscy się przyjaźnili. Ich rodzice założyli firmę razem.

Kiedy byli dziećmi, Kelvin odwiedzał ją z ojcem. Był wysoki, schludny i pewny siebie. Teraz jednak stał przed nią ze starym plecakiem i zakurzonymi butami. Na jego twarzy malowało się zmęczenie.

Amarachi otworzyła drzwi i przywitała go delikatnie. „Dzień dobry”. Kelvin uśmiechnął się lekko. „Dzień dobry. Czy jest tu Madame Stella?” Skinęła głową i wpuściła go do środka.

W środku Madame Stella siedziała w brązowym skórzanym fotelu, z nogami skrzyżowanymi na piersi, z kubkiem gorącej herbaty u boku. Uniosła brwi ze zdziwienia na ten widok. „Ach, Kelvin”. Lekko się skłonił. „Dzień dobry, proszę pani”.

„Co pana tu sprowadza po tylu latach?” Kelvin wziął głęboki oddech. „Przyszłam ją odwiedzić. Właśnie wróciłam. Odkąd zmarł mój ojciec, życie stało się bardzo ciężkie. Straciliśmy wszystko. Próbuję stanąć na nogi”.

Stella nic nie powiedziała od razu. Obserwowała go, popijając herbatę, a potem zapytała: „A czego ode mnie chcesz?”

„Mój ojciec i jej mąż prowadzili razem firmę. Zanim wszystko poszło źle, była pisemna umowa. Wydaje mi się, że ojciec zostawił mi swoje udziały. Chcę wiedzieć, czy mogę domagać się czegoś, nawet niewielkiej kwoty”.

W korytarzu Amarachi słuchał w milczeniu. Stella powoli odstawiła filiżankę i spojrzała mu prosto w oczy. „Tak, była umowa, ale kiedy twój ojciec zbankrutował, wierzyciele zajęli jego udziały. Próbowałam je uratować, ale procesy sądowe były poza moją kontrolą. Długi twojego ojca pochłonęły wszystko”.

Kelvin spuścił głowę. „Więc wszystko stracone?”
„Tak” – odpowiedziała Stella bez mrugnięcia okiem. „Przykro mi. Nic ci nie zostało”.

Kelvin podniósł wzrok, jego głos był spokojny, ale stanowczy. „To nieprawda, proszę pani. Wiem, co było w umowie. Jeden z jej punktów stanowi, że po osiągnięciu wieku uprawniającego do zawarcia małżeństwa muszę poślubić jedną z pani córek. W przeciwnym razie odziedziczę 50% udziałów w firmie”.

Uśmiech Stelli stał się mocniejszy. Kelvin kontynuował: „Nie przyjechałem tu, żeby walczyć. Po prostu próbuję odbudować swoje życie. Przyjechałem tu, mając nadzieję na coś od firmy. Przynajmniej na początek”.

Stella milczała przez chwilę, po czym wstała, powoli podeszła do niego i powiedziała: „Jeśli małżeństwo to jedyny warunek, który może położyć kres tym wszystkim roszczeniom i dramatom, to dam ci jedną z moich córek”.