Zmuszono mnie do siedzenia samej na ślubie mojej siostry – wtedy obcy mężczyzna powiedział: „Udawaj, że jesteś ze mną”

przeszliśmy, starając się być zwykłym spokojem. Cóż, nie możesz czekać w nieskończoność. Wtrąciła się Margaret, matka Richarda. Moja córka była długo i teraz ma 45 lat i problemy z płodnością. Nie popełnij tego samego wtórnego. Przez następną godzinę znosiłam korowód przyjaciółek Lydii i członek rodziny Richarda, którzy nieprosili mnie o rady dotyczące randek.

Wydaje się, że rozwiązanie to zostało wyreżyserowane, jak zwykle, które zostało wyjaśnione, jak zostało wysłane małe. Joseph, partner biznesowy Richarda, zasugerował, potępił swoje oczekiwania. Christopher, przyjaciel rodziny, opowiedział historię swojej ciotki-panny, która w wieku 50 lat w końcu znalazła miłość u wdowca-rowerowca, który miał sześćro dzieci.

Nawet fotograf wydawał się być wtajemniczony. Kiedy pojawia się czas na zdjęcia rodzinne, zawsze pytał, czy mam towarzyszącego, i pojawia się na zdezorientowanego, gdy nie ma. Punkt kulminacyjny dostępny podczas rzucania bukietem. Wszystkie singielki na płycie podłogowej, DJ z głośnikiem, który brzmiał jak kpina. Schować się za marmurową kolumną, ale Marian mnie złapał za ramię. Chodź, Hannah.

To może być twój plan dnia. W kręgu dwudziestoparoletnich kobiet, które chichotały i piszczały, gdy Lydia przygotowywała się do bukietu. To była kuzynka Richarda, świeżo po studiach, z całego życia przed sobą. Stojąc wśród nich, udostępniając niepokój i rozpacz.

Lydia wystąpiła prosto na mnie, została krzywo i celowo rzucona bukiet w sposób ręczny. 24-letnia Chloe złapała go, podczas gdy tłum wiwatował. Lydia przytuliła ją i oznajmiła na tyle głośno, aby wszyscy usłyszeli: „Wygląda na to, że Hannah będzie jeszcze dodatkowo szczegółowa”. Śmiech, który jest dostępny, był jak szkło o pojemności.

Widziałem, jak ludzie patrzą na mnie z związku litości i ulgi, odczuwamy, jesteśmy świadkami czyjegoś upokorzenia. powróciłem do swojego stolika, walcząc ze łzami wściekłości i zażenowania. Aby być świętowaniem miłości, ale Lydia zamieniła się w główną egzekucję własnego własnego wartości. Istnieje ryzyko, że nastąpi odejście, po prostu zniknięcie, zanim ktoś nastąpi, że nie ma mnie.

Zanim dałam Lydii satysfakcję z widoku moich łez, zbierałam torebkę, gdy za mną rozległ się cichy, głęboki głos: „Udawaj, że jesteś ze mną”. Odwróciłam się zaskoczona i zobaczyłam mężczyznę w nienagannie skrojonym grafitowym garniturze. Był wysoki, miał pewnie 188 cm wzrostu, ciemne włosy i taką pewność siebie, że ludzie z drugiego końca pokoju zwracali na niego uwagę.

Jego oczy były łagodne, ale zdecydowane. A w jego zachowaniu było coś magnetycznego. „Przepraszam” – wyszeptałam. „Twoja siostra właśnie spędziła 10 minut opowiadając mojej partnerce biznesowej, jak bardzo martwi się twoją samotnością” – powiedział, wsuwając się na krzesło obok mnie z płynną gracją.

„Domyślam się, że nie prosiłeś jej, żeby dzieliła się twoim życiem osobistym z nieznajomymi”. Miał rację. Widziałem Lydię po drugiej stronie pokoju, wskazującą na mnie gestem, rozmawiającą z grupą kolegów Richarda, prawdopodobnie tłumaczącą, jak bardzo mi przykro, że nie mogę znaleźć nikogo, kto by mnie pokochał. „Nie masz nic przeciwko?” – zapytał, choć jego ton sugerował, że już realizuje swój plan.

Pokręciłam głową, zbyt zaskoczona, by przemówić. Po raz pierwszy tego wieczoru nie czułam się niewidzialna. Jestem William – powiedział, wyciągając rękę z ciepłym uśmiechem. Kuzyn Richarda z Bostonu, a ty jesteś Hannah, siostra, która najwyraźniej potrzebuje ratunku przed wiecznym staropanieństwem. Mimo wszystko roześmiałam się.

To ja, ten rodzinny przypadek charytatywny. No cóż, już nie – powiedział z uśmiechem, który był jednocześnie uspokajający i lekko psotny. William nonszalancko położył rękę na oparciu mojego krzesła i pochylił się, żeby mówić do mnie, jakbyśmy znali się od lat. Niemal natychmiast zauważyłam, że wszystkie głowy odwracają się w naszą stronę. Lydia, będąca w trakcie rozmowy z konsultantem ślubnym, zrobiła podwójne spojrzenie, gdy nas zobaczyła.

Jej uśmiech zbladł na moment, zanim przeprosiła i ruszyła w stronę naszego stolika, a tren wlókł się za nią niczym broń. „Hannah” – zawołała, głosem o oktawę wyższym niż zwykle. „Nie wiedziałam, że znasz Williama”. „Starzy przyjaciele” – powiedział gładko William, dotykając moją dłonią stołu.