Znalazłem mojego wnuka dygoczącego z zimna na dworze w Święto Dziękczynienia przy temperaturze 10°C. W środku jego mama i ojczym jedli. Wyrzucili go za przypalonego indyka. Wyważyłem drzwi. Jego ojczym zadrwił: „On nie jest z mojej krwi”. Spojrzałem mu prosto w oczy i powiedziałem sześć słów… Ich twarze zbladły.

Mój telefon zawibrował na desce rozdzielczej, a na ekranie pojawił się SMS od sąsiada.  Znów zobaczyłem radiowozy u Hendersonów. Sytuacja rodzinna. Przypomniałem sobie o tobie i twoich zmartwieniach rodzinnych.

Wpatrywałem się w te słowa, a mój stary Chevrolet stał na biegu jałowym na podjeździe, a grube płatki śniegu zaczęły przyklejać się do przedniej szyby. Hendersonowie. Moja zmarła żona, Martha, martwiła się o swojego wnuka tak samo, jak ja martwiłem się o naszego. Teraz byłem tylko ja i to gryzące uczucie w żołądku za każdym razem, gdy myślałem o mojej córce Leonie i jej mężu Wilburze.

Zegar wskazywał 14:30. Czas iść.

Podróż autostradą I-75 w kierunku Cincinnati była zdradliwa. Z radia trzeszczał Led Zeppelin, którego ciężkie akordy idealnie wpisywały się w mój nastrój. Na siedzeniu pasażera czekały dwie torby z prezentami dla mojego wnuka, Amosa. W jednej znajdowała się nowa skórzana rękawica baseballowa, w drugiej stos komiksów. Miał teraz osiemnaście lat i pewnie myślał, że jest za stary na superbohaterów, ale ja pamiętałem, że miałem osiemnaście. Nigdy nie jest się za starym na bohaterów.

„Rodzina to wszystko, co nam zostało” – głos Marthy rozbrzmiał w mojej pamięci. Po stracie jej sześć miesięcy temu, każde spotkanie wydawało się kruche, cenne. Próbowałem zadzwonić do domu Leony, żeby powiedzieć, że jadę, ale telefon dzwonił sześć razy, zanim włączyła się poczta głosowa. Dziwne jak na popołudnie Święta Dziękczynienia.

Gdy zjechałem zjazdem w stronę dzielnicy Leony, podmiejskie ulice były usiane domami rozświetlonymi ciepłem, a złote światło padało z okien na pokryte śniegiem trawniki. Skręciłem w jej blok i zobaczyłem dom na końcu – niebieski, piętrowy, z dymem unoszącym się z komina. Pickup Wilbura stał na podjeździe obok jej sedana. Wszystko wyglądało normalnie. Idealny obraz na święta.

Potem go zobaczyłem.