Żołnierz jadł lunch, gdy zauważył małą dziewczynkę przy sąsiednim stoliku, która ciągle upuszczała widelec. Szybko zorientował się, że wysyła sygnał SOS w alfabecie Morse’a. Udając luźną rozmowę, poznał przerażającą prawdę: mężczyzna podszywający się pod jej ojca zmuszał ją do przemytu kontrabandy.

BRZĘK.

Tym razem mężczyzna zacisnął mocniej dłoń na kubku z kawą, aż zbielały mu kostki. „Ella, uważaj” – powiedział niskim, groźnym mruczeniem, znacznie bardziej groźnym niż krzyk. Kilku innych klientów rzuciło zirytowane spojrzenia w stronę ich stolika.

Potem zdarzyło się to po raz trzeci.

BRZĘK.

Wzór. Rytm. Trzy krótkie, ostre dźwięki. Irytacja Liama, podobnie jak innych gości, zaczęła przeradzać się w coś innego. Jego mózg, wyćwiczony latami słuchania zakodowanych sygnałów w środku nocy, zaczął przetwarzać dźwięki nie jako hałas, lecz jako informacje.

Ella ponownie upuściła widelec, tym razem z nieco dłuższą przerwą między drugim a trzecim brzęknięciem. BRZĘK… BRZĘK. I znowu. BRZĘK… BRZĘK. I znowu. BRZĘK… BRZĘK. Trzy długie dźwięki.

Potem trzy krótkie, jedno po drugim. BRZĘK. BRZĘK. BRZĘK.

Liam odstawił filiżankę z kawą, a jego serce zaczęło bić powoli i ciężko o żebra. Świat za oknem baru zdawał się zanikać. Nie był już cywilem na przepustce. Był sierżantem Davisem, specjalistą ds. łączności i właśnie odebrał transmisję.

Dit-dit-dit. Da-dah-dah. Dit-dit-dit.

Trzy krótkie. Trzy długie. Trzy krótkie.

SOS

Sygnał był wezwaniem do działania, ale Liam wiedział, że każdy jawny ruch będzie fatalnym błędem. Mężczyzna był napięty jak sprężyna, a dziewczyna wyraźnie się go bała. Musiał potwierdzić swoje podejrzenia, nawiązać łączność, nie alarmując wroga.

Odczekał chwilę, po czym celowo strącił swoją serwetkę na podłogę. „Ach, niezdarny ze mnie” – mruknął wystarczająco głośno, by usłyszały go pobliskie stoliki. Pochylił się, jakby chciał ją podnieść, ale zamiast tego, ruszył w niskim kucki, podążając ścieżką, która zaprowadziła go tuż obok ich stolika.

Sięgając po serwetkę, spojrzał prosto na Ellę. Jej szeroko otwarte i przestraszone oczy wpatrywały się w niego. Wytrzymał jej spojrzenie przez jedną, pełną napięcia sekundę i skinął jej ledwo słyszalnym, niemal niedostrzegalnym skinieniem głowy. Był to gest, którego używał setki razy na polu, bezgłośny sygnał, który mówił:  Widzę cię. Słyszę cię. Nie jesteś sama.

Błysk czegoś – nadziei, rozpoznania – przemknął przez jej oczy. To było jedyne potwierdzenie, jakiego potrzebował. Podniósł serwetkę, wstał i wrócił do swojego boksu, nie patrząc na nią ani razu.

Siedział i patrzył. Ella, teraz ośmielona, ​​nie upuściła już widelca. Mężczyzna zdawał się nieco rozluźnić, skupiając uwagę na swoim posiłku. Ale potem Ella zaczęła jeść naleśniki i nastał nowy, znacznie spokojniejszy rytm.

Tink. Tik, tik, tink. Tink. Tink.

Stukała zębami widelca o ceramiczny talerz. Dźwięk ten łatwo ginął w hałasie restauracji, ale dla Liama ​​był równie wyraźny, jak głos w jego uchu. Tłumaczył w myślach stuknięcia, jego umysł pracował z szybkością i precyzją maszyny.

Da. Dit-dah-dah-dah. Da-dah. Da-dah.

Nie, to nie było w porządku. Zmienił tok myślenia. Kluczem była pauza między dźwiękami.

Dzwoń… dzwoń, dzwoń… dzwoń… dzwoń. LALKA.

LALKA.

Wzrok Liama ​​natychmiast powędrował ku porcelanowej lalce siedzącej na siedzeniu obok Elli. Była piękna, ale dziwnie nieskazitelna, jakby była przeznaczona na wystawę, a nie do zabawy. Mężczyzna swobodnie oparł rękę o oparcie siedzenia, a jego dłoń znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od lalki. Sekret tkwił w lalce.

Nadszedł czas, by zbadać obronę. Liam wstał, zostawiając kilka banknotów na stole. Idąc w stronę wyjścia, zatrzymał się przy ich stoliku, przywołując na twarz swój najbardziej rozbrajający, przyjazny uśmiech.

„Przepraszam” – powiedział, jego głos był swobodny i swobodny. „Chciałem tylko powiedzieć, że masz tu przepiękną lalkę, młoda damo”.

Efekt był natychmiastowy. Przyjazna fasada mężczyzny zniknęła, zastąpiona zimnym, gadzim bezruchem. Fizycznie przesunął ciało, tworząc barierę między Liamem a dziewczyną. „Dziękuję” – powiedział mężczyzna płaskim, twardym głosem. „To był prezent. Spieszymy się”. Chwycił lalkę i położył ją mocno po drugiej stronie, z dala od przejścia, z dala od Liama.

Wroga, przesadnie opiekuńcza reakcja na prosty komplement była głośnym alarmem. Liam wiedział teraz z absolutną pewnością, że miał rację. Uniósł ręce w geście niewinnej kapitulacji. „Oczywiście. Miłego dnia”. Wyszedł z baru, a podejrzliwe, pełne nienawiści spojrzenie mężczyzny wbijało mu się w plecy.

Liam nie wsiadł do samochodu. Obszedł bar dookoła, znikając z widoku przedniej szyby, i wyciągnął telefon. Miał tylko jeden kontakt w okolicy – ​​przyjaciela z podstawowego szkolenia, Joela Rourke’a, który odszedł z wojska i został detektywem w policji stanowej Pensylwanii. Modlił się, żeby numer nadal był aktualny.