Zostałem zwolniony przez zięcia prezesa o 9:06 rano – szkoda, że ​​patent wart 840 mln dolarów ma moje panieńskie nazwisko

Monitory w sąsiednich pomieszczeniach piszczały nieprzerwanie, w rytm maszyn czuwających nad zanikaniem. To właśnie tam, na oddziale onkologicznym, na trzecim piętrze, w Centrum Medycznym Mercy Hill, podpisałem pierwszy szkic schematu Rav. Moja matka umierała trzy domy dalej. To było 10 lat temu, prawie co do dnia.

Nie spałem od 36 godzin. Jej głos był słaby, a skóra przezroczysta. Ale kiedy powiedziałem jej, że jadę do laboratorium, żeby dokończyć projekt, chwyciła mnie za rękę i wyszeptała: „Dokończ to tutaj”.

No więc tak zrobiłam. Otworzyłam laptopa na korytarzu, położyłam go na kolanach i przejrzałam ostateczny schemat. Architektura była surowa, elegancka, niestabilna, dokładnie taka, jak ja w tamtej chwili. Prawnik przesłał mi mailem tymczasowy formularz zgłoszeniowy. Wpisałam swoje pełne imię i nazwisko, Elena Hartwell, imię i nazwisko z mojego aktu urodzenia, imię i nazwisko z dokumentów mojej matki i kliknęłam „Podpisz”.

Pamiętam, jak podniosłam wzrok i zobaczyłam, jak patrzy na mnie z progu, a wenflon ciągnął się za nią jak jedwabna nić. „No, proszę” – powiedziała ledwo słyszalnym głosem. „Teraz jest twoje”.

Zmarła następnego ranka.

Nie powiedziałem nikomu w biurze. Ani prezesowi. Nielegalnie. Wróciłem do pracy dzień po pogrzebie. Zakopałem się w terminach, wierząc, że poświęcenia mnie wzmocnią. Że lojalność to zbroja. Że jeśli dam z siebie wystarczająco dużo, opuszczę wystarczająco dużo urodzin, odrzucę wystarczająco dużo ofert pracy, przesiedzę w milczeniu wystarczająco dużo spotkań, na których młodsi mężczyźni będą dostawać pochwały za moje linijki kodu, będę niezaprzeczalny.

Ale myliłem się, bo dwa dni temu zostałem oznaczony jako nieistotny, bo wczoraj zarchiwizowano moje dane logowania dla personelu, bo dziś rano dostałem beżową kopertę od mężczyzny, który uważa, że ​​blockchain to koncepcja science fiction.

Spędziłem 23 lata w Stravarze. Pracowałem tam, zanim jeszcze mieliśmy logo, zanim mieliśmy stronę internetową. Kiedyś izolacja laboratorium odpadała ze ścian, a my używaliśmy opalarki, żeby utrzymać serwery w działaniu przez zimę. A teraz jestem tylko pozycją w arkuszu kalkulacyjnym, zbędnym elementem. Nie wiedzą, gdzie podpisano kontrakt z Ravx. Nie wiedzą, ile mnie to kosztowało. Wiedzą tylko, ile to jest warte dzisiaj.

Ale wartość nie zawsze jest widoczna na papierze. Czasami jest ukryta w szpitalnym korytarzu, w ostatnich słowach umierającej matki i w imieniu, którego nigdy nie spodziewałeś się potrzebować. Elena Hartwell, nazwisko na patencie, to, o którym zapomnieli.

Jest pewien typ mężczyzny, który wchodzi do pokoju, jakby spadkobierca był mu winien przestrzeń. Asher

Człowiek z Harvardu z obrączką ślubną

Langston był tym człowiekiem. Nie zasłużył na Stravarę. Wżenił się w nią 6 miesięcy temu. Dwa tygodnie później został złotym zięciem CEO. Został mianowany dyrektorem ds. strategii, tytułem, o którym nikt wcześniej nie słyszał, ale który dawał mu nieograniczony dostęp do spotkań, których nie rozumiał, i decyzji, do których podejmowania nie był uprawniony.

Miał wypolerowany wygląd człowieka, który płacił komuś innemu za przygotowywanie prezentacji, garnitury szyte na miarę, dyplom MBA z Harvardu, twarz stworzoną do PR-u. Ale pod tym wypolerowanym wyglądem kryła się pustka, którą słyszałam za każdym razem, gdy otwierał usta.

Pamiętam pierwsze spotkanie, które prowadził. Był czwartkowy poranek. Obecny był cały personel techniczny, tablice pokryte diagramami, a na monitorach wyświetlały się pulpity w czasie rzeczywistym. A potem zapytał z całkowitą szczerością: „Czy rozważaliśmy stworzenie systemu operacyjnego, który potrafi odczuwać emocje?”.

W pomieszczeniu zapadła głucha cisza. Ktoś kaszlnął. Jeden z inżynierów mrugnął, jakby się przesłyszał. Wpatrywałem się w Ashera, próbując znaleźć puentę. Nie było jej. Nie tworzyliśmy botów terapeutycznych opartych na sztucznej inteligencji. Budowaliśmy bezpieczne, skalowalne systemy dla infrastruktury krytycznej. Najbliżej emocji byliśmy przy sygnalizowaniu błędów. Kiedy coś się psuje, to krzyczy.

Ale Asher uważał, że technologia powinna czuć i najwyraźniej to właśnie jego uczucia były teraz siłą napędową strategii firmy. Nigdy nie napisał kodu, nigdy nie wprowadził produktu na rynek, nigdy nie siedział po północy, naprawiając problem z wycofaniem wersji ani negocjując obciążenie serwerów z globalnym dostawcą. Ale miał pierścień i był w tej firmie. To mu wystarczyło.

Nauczyłem się uważnie mu przyglądać, nie dlatego, że go szanowałem, ale dlatego, że nie wierzyłem w to, co zepsuje następnym razem. Nie widział przestarzałych systemów. Widział przeszkody. Nie widział doświadczonych inżynierów. Widział to, co działo się na górze. A najgorsze było to, że uśmiechał się przez to wszystko, jakby destrukcja była cnotą, a lojalność reliktem przeszłości.

Kiedy więc siedziałem naprzeciwko niego o 9:06 rano z tą kopertą między nami, nie tylko poczułem się urażony, ale wręcz zagrożony. Bo tacy ludzie jak Asher nie tylko tną koszty, ale i rozbierają fundamenty, nie wiedząc, co one podtrzymują. A kiedy wszystko się zawali, obwiniają architektów.

Myślał, że jestem przeszłością, ale byłam jedyną rzeczą, która trzymała w kupie jego teraźniejszość.

Jest cicha moc w pamiętaniu, kim byłeś wcześniej

Ukryty podpis: Hartwell

Próbowali ci nadać nowe imię. Na długo zanim zostałam Eleną Brooks, starszą kierowniczką ds. systemów. Nazywałam się Elena Hartwell, imię, które wyszeptała mi matka, kiedy wygrałam swój pierwszy konkurs naukowy. Imię wydrukowane na mojej pracy dyplomowej, imię na każdym wczesnym szkicu prac badawczo-rozwojowych, jaki kiedykolwiek nabazgrałam na marginesach zeszytu laboratoryjnego.

Nigdy nie pozwoliłem, by to nazwisko zniknęło. Ani prawnie, ani zawodowo.