Zostawili dziadka i mnie w szpitalu, zostawiając nas bez słowa i bez spojrzenia wstecz. 7 lat później pojawili się na jego pogrzebie, żądając całego spadku. Ale kiedy prawnik odczytał testament, ich twarze natychmiast zbladły.

Wyszli bez słowa, tylko trzask drzwi samochodu i pisk opon na szpitalnym chodniku. Bez pożegnania, bez wyjaśnień, bez godności. Stałem na izbie przyjęć, deszcz przesiąkał mi przez bluzę z kapturem, trzymając w jednej ręce wypis dziadka ze szpitala, a w drugiej plastikową torbę z lekami nasercowymi.

 Siedział obok mnie na wózku inwalidzkim, drżąc, zdezorientowany, pytając: „Gdzie twój wujek?”. Skłamałem, parkując samochód. Ale oboje znaliśmy prawdę. Porzucili jego i mnie. To było siedem lat temu. Siedem lat kąpieli z gąbką, nocnych wizyt na ostrym dyżurze i mieszania tabletek z jogurtem, bo nienawidził smaku suplementów żelaza.

 Siedem lat wycierania ust po każdym posiłku. Uczenia go, jak korzystać z FaceTime’a drżącymi dłońmi. Patrzenia, jak pamięć przecieka mu jak piasek przez pięść. I ani razu, ani razu nie zadzwonili. Ani na Boże Narodzenie, ani na urodziny, nawet gdy zachorował na raka. Ale pojawili się na pogrzebie. W czarnych garniturach i krokodylich łzach.

 Jak żałoba była kostiumem, który wyciągnęli ze strychu. Mój wujek, moja ciotka, dwaj kuzyni, których nie widziałem od dnia, w którym odjechali. Okna otwarte, serca zamknięte. Stali przed kaplicą, jakby to było ich miejsce, całowali go w zimne czoło, jakby to coś znaczyło, a potem usiedli i szeptali o testamencie jak sępy krążące wokół potrąconego zwierzęcia.