Zrobiłem test DNA dla zabawy i odkryłem brata, który twierdził, że dorastaliśmy razem

Aż do momentu, gdy wyniki zszokowały mnie do reszty: miałam brata. Nazywał się Daniel.

Oszołomiona poszłam prosto do taty. Jego twarz zbladła, gdy tylko wypowiedziałam imię Daniela.

„Nie mów mamie” – powiedział, ledwo mogąc mówić. „Ona nie wie. To był romans. Lata temu. Jeśli się dowie, odejdzie”.

Obiecałam milczeć. Ale nie mogłam tego tak zostawić.

Tylko dla zobrazowania.
Skontaktowałam się z Danielem i spotkaliśmy się kilka dni później. Był wyluzowany, serdeczny – od razu wydał mi się znajomy. Potem powiedział coś, co mnie zamurowało:

„Pamiętasz jezioro przy naszym starym domu?” – zapytał z uśmiechem. „Bujaliśmy się na tej starej, zardzewiałej huśtawce i rzucaliśmy kamieniami. Scruffy zawsze za nimi gonił”.

Mrugnęłam. „O czym ty mówisz? Nigdy nie mieszkałam w pobliżu jeziora. Nigdy nie mieszkaliśmy razem”.

Uśmiech Daniela zniknął. „Co masz na myśli? Mieszkaliśmy razem do piątego roku życia. Ty… ty nie pamiętasz?”

Ściskało mnie w żołądku.

„Mój tata powiedział, że jesteś dzieckiem romansu. Dowiedziałem się o tobie dopiero w tym tygodniu”.

Wtedy Daniel zamilkł. Jego wyraz twarzy się zmienił – zmieszanie zmieniło się w coś mroczniejszego.

„Czekaj… myślisz, że jestem dzieckiem romansu?” powiedział powoli.

Potem spojrzał mi prosto w oczy.

„Więc nie pamiętasz tamtego dnia?”

Pokręciłem głową. „Jakiego dnia?”

Daniel odwrócił wzrok i potarł kark. „Był taki dzień. Wszystko się zmieniło. Po prostu cię nie było. W jednej chwili byliśmy braćmi, a w następnej twój pokój był pusty”.

„Mówisz, że… mieszkaliśmy razem? W tym samym domu?”

Skinął głową. „Tak. Miałeś cztery lata, ja pięć. Dzieliliśmy pokój. Nawet kąpiele dzieliliśmy razem, stary”. Zaśmiał się półgębkiem. „Twoja mama… albo ta kobieta, którą uważałam za twoją mamę… czytała nam bajki co wieczór. Aż pewnego dnia wyszła z tobą. Powiedziała, że ​​to była „wizyta”. Ale ty nigdy nie wróciłeś”.

Nie wiedziałam, co powiedzieć.