Schowałam się za kurtyną, żeby zrobić mężowi niespodziankę w dniu jego urodzin – to, czego byłam świadkiem, zmieniło wszystko i zemściłam się

Mówią, że miłość oślepia. W moim przypadku nie tylko mnie oślepiła. Sprawiła, że ​​byłem głuchy na sygnały ostrzegawcze i nieczuły na czerwone flagi.

Gdybym teraz o tym pomyślał, powinienem był zdać sobie sprawę, że coś jest nie tak, ale kiedy jesteś w kimś głęboko zakochany, masz tendencję do widzenia tego, co chcesz widzieć.

Zawsze myślałam, że przeżywam historię miłosną rodem z romansu. Wiecie, taką, w której bohaterka odnajduje swoją bratnią duszę i wszystko zaczyna się układać. Tak było w przypadku Anthony’ego i mnie.

Poznaliśmy się sześć lat temu na imprezie u znajomego. Wszedł w szarym garniturze i z pewnym siebie uśmiechem. Czułem się, jakby to miejsce należało do niego.

Wtedy nie spodziewałem się, że mnie zauważy, ale tak się stało. I gdy tylko zaczęliśmy rozmawiać, reszta pokoju jakby zniknęła.

„Chyba nigdy nie spotkałem nikogo o tak pięknych oczach” – powiedział i choć brzmiało to banalnie, podziałało. Pod koniec wieczoru wymieniliśmy się numerami telefonów.

Rok później szłam do ołtarza czując się najszczęśliwszą kobietą na świecie.

Przez pierwsze kilka lat nasze małżeństwo było idealne. Podróżowaliśmy, spędzaliśmy wieczory gier z przyjaciółmi i mieliśmy długie, leniwe niedzielne poranki wypełnione naleśnikami i śmiechem.

Ale brakowało jednego. Dzieci. Oboje bardzo ich pragnęliśmy.

Każdy miesiąc przynosił nadzieję, a każdy negatywny test ją niweczył. Próbowaliśmy wszystkiego, ale nic nie działało. W końcu lekarze potwierdzili to, czego obawiałam się najbardziej: niepłodność.

Złamało mnie to, ale Anthony był moją opoką. A przynajmniej tak mi się wydawało.

„Nie potrzebujemy dzieci do szczęścia” – powiedział, trzymając mnie za rękę. „Mamy siebie i to mi wystarcza”.

Wierzyłem w to. Musiałem. Więc zmusiłem się, żeby zaakceptować to jako moją rzeczywistość.

Pogrzebałam smutek, uśmiechnęłam się i starałam się, aby nasze życie było piękne, pomimo brakującego elementu.

Anthony natomiast rzucił się w wir pracy. Wychodził wcześnie, zostawał do późna, a czasem nawet pracował w weekendy. Kiedy dostał awans w zeszłym roku, nie mogłem być bardziej dumny.

„To mój mąż!” – mówiłam każdemu, kto chciał słuchać.

Oczywiście, był bardziej zajęty niż kiedykolwiek, ale myślałem, że buduje naszą przyszłość.

Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo wszystko już zaczęło się zmieniać. I jak jeden zwyczajny wieczór całkowicie zniszczy życie, które, jak myślałam, z nim zbudowałam.

Urodziny Anthony’ego były już za kilka dni i nie mogłam pozbyć się wrażenia, że ​​potrzebuje odrobiny więcej miłości. Ostatnio był strasznie zestresowany pracą, ledwo się uśmiechał i ciągle się spieszył.

Postanowiłam więc przygotować mu romantyczną niespodziankę. Chciałam zrobić coś prostego, ale przemyślanego. Coś, co przypominałoby mu, jak wiele dla mnie znaczy.

Pomysł zrodził się w mojej głowie późnym wieczorem, gdy przeglądałam Pinteresta. Zobaczyłam grę terenową, którą ktoś przygotował dla swojego małżonka i pomyślałam, że to świetny sposób, żeby zrobić Anthony’emu niespodziankę.

Następne kilka dni spędziłem planując każdy szczegół.

Zrobiłam kolorowe strzałki, napisałam krótkie notatki do każdej wskazówki i zaplanowałam trasę przez dom, która miała doprowadzić go do ostatniej niespodzianki: kolacji przy świecach pod altaną w naszym ogrodzie.

Kiedy nadeszły urodziny Anthony’ego, byłam przepełniona radością.

Cały dzień dekorowałem dom. Przykleiłem strzałki do podłogi, każda wskazująca kolejną wskazówkę.

Pierwszy był przyklejony tuż przy drzwiach wejściowych, z notatką:  Kochanie, musiałem na chwilę wyjść, ale zostawiłem ci wskazówkę. Podążaj za nią, aby znaleźć swój prezent.

Ślad prowadził przez korytarz, salon i kuchnię. Ukryłem notatki w nieoczekiwanych miejscach, między innymi w mikrofalówce i pod ekspresem do kawy.

Ostatnia strzałka wskazywała na sypialnię, gdzie położyłem paczkę.

Łóżko było pokryte płatkami róż, a na ścianie wisiał wielki plakat z napisem: „  Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, moja miłości”.

Nie mogłam się doczekać jej reakcji. Założyłam nawet nową sukienkę. To była ładna, elegancka czarna sukienka, którą niedawno kupiłam.

Napisałam mu też SMS-a, że ​​muszę wyjść i załatwić parę spraw, i że wrócę do domu około 20:00.

Wciąż pamiętam, jak moje serce waliło, gdy chowałam się za zasłoną w naszej sypialni. Chciałam, żeby to były najlepsze urodziny w jego życiu.

Czekając na jego powrót do domu, ćwiczyłam, jak się ujawnię. Może będę skakać ze śmiechu, a może wyjdę i powiem: „Niespodzianka!”.

W każdym razie nie mogłem się doczekać, żeby zobaczyć jego radość.

Nie miałem pojęcia, że ​​radość, której się spodziewałem, zamieni się w coś zupełnie innego.

Było około 18:15, kiedy usłyszałem znajomy warkot silnika samochodu Anthony’ego na zewnątrz. W końcu wrócił do domu. Zerknąłem za zasłonę, ledwo oddychając, gdy drzwi wejściowe zaskrzypiały i otworzyły się.

W każdej chwili mógł zobaczyć ślad, który zostawiłem, i pójść za nim w moją stronę.

Ale potem… cisza. Minęło pięć minut, potem dziesięć.

Zaczynałem się martwić.

Czemu on nie idzie na górę?  – pomyślałem.  Poszukiwanie skarbu powinno zająć tylko kilka minut.

Wytężyłem słuch i nagle usłyszałem głosy. W liczbie mnogiej.

„Twoja żona zrobiła tyle dobrego dla twoich urodzin” – zawołał kobiecy głos ze schodów. „Co jej powiesz?”

Serce mi stanęło.  Kto to jest?  – pomyślałem.

„Powiem jej po prostu, że moi znajomi zrobili mi niespodziankę, organizując męski wieczór” – odparł Anthony swobodnie. „W każdym razie, jest strasznie zajęta pracą. Nie będzie miała nic przeciwko”.

Nie będzie miała nic przeciwko?  Pomyślałem.  Serio, Anthony?

„Wezmę tylko kilka rzeczy z biura” – powiedział. „Potem pojedziemy do hotelu”.

Hotel? Kolana mi się prawie ugięły.

W tym momencie moje serce rozpadło się na tysiąc kawałków, gdy uświadomiłem sobie, co się dzieje.

Nie chciałam wierzyć w to, co podpowiadał mi umysł. Nie chciałam zaakceptować, że mój mąż, Anthony, planował wyjechać z inną kobietą w noc, którą spędziłam cały dzień, przygotowując się do świętowania z nim.

Łzy piekły mnie w oczach, grożąc, że się wyleją, ale nie mogłam ich przełknąć. Nie teraz. Chciałam krzyczeć, stanąć z nim twarzą w twarz na korytarzu, ale coś we mnie mnie powstrzymywało.

Musiałem ostrożnie myśleć i działać.

Kiedy wyszli, wślizgnąłem się za zasłonę i chwyciłem płaszcz. Jeśli myślał, że może mnie okłamać i wyjść bez konsekwencji, to grubo się mylił.

Wziąłem głęboki oddech, chwyciłem kluczyki i ruszyłem w stronę domu Sadie. Potrzebowałem planu i wiedziałem, że moja najlepsza przyjaciółka mi w tym pomoże.

Sadie otworzyła drzwi zanim zdążyłem zapukać.

„Harlene? Co się stało?”

Patrząc na mnie zrozumiała, że ​​stało się coś poważnego.

Zrobiłem krok do środka i zanim zdążyłem powstrzymać słowa, wyrzuciłem je z siebie.

„To Anthony” – wyznałam. „Zdradza mnie. Właśnie teraz. Słyszałam, jak rozmawiał z jakąś kobietą w naszym domu. Jadą razem do hotelu”.