Nasza wścibska sąsiadka kazała odholować nasze samochody z naszego podjazdu – zapłaciła za to wysoką cenę

Uśmiechnęła się, gdy odholowywano nasze samochody, przekonana, że wygrała jakiś sąsiedzki spór. Ale następnego ranka stała na ganku, zszokowana, skonfrontowana z błędem wartym 25 000 dolarów, którego nigdy nie zapomni.

Spędziliśmy z Jackiem tylko jedną noc w tym domu. Był to mały, parterowy dom do wynajęcia w spokojnej dzielnicy. Brązowa cegła. Zielone okiennice. Nierówny trawnik, który wyglądał, jakby nie był podlewany od wiosny.

Byliśmy tu tylko na tymczasowym zadaniu. Nic długoterminowego. Nic ekscytującego.

Ledwo rozpakowaliśmy ekspres do kawy, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.

Jack jęknął. „Nie mamy jeszcze nawet zasłon”.

Zerknęłam przez wizjer. „Wygląda na to, że jest tu Komitet Powitalny”.

Zerknął. „Ojej. Trzyma ciasteczka”.

Otworzyłam drzwi.

Stała tam kobieta w pasteloworóżowym kardiganie, pasującej opasce na głowie i białych spodniach capri. Jej uśmiech był promienny, ale oczy? Zdecydowanie zbyt zajęte jak na kogoś, kto rozdaje ciastka.

„Dzień dobry!” powiedziała wysokim, radosnym głosem. „Jestem Lindsey. Mieszkam tuż po drugiej stronie ulicy. Chciałam tylko wpaść i się przywitać!”

Uniosła tacę z ciasteczkami. Były to ciasteczka z kawałkami czekolady. Idealnie ułożone rzędy. Ani jeden okruszek nie wypadł z rytmu.

„Cóż, dziękuję” – powiedziałam, odbierając tacę. „To bardzo miłe”.

Jack machnął do niej leniwie. „Doceniam to”.

Jej uśmiech nie znikał, ale jej wzrok nadal błądził za nami. Ponad moim ramieniem. Potem nad Jackiem.

Lekko pochyliła się do przodu, jakby chciała zajrzeć do środka.

Odsunęłam się. Jej wzrok powędrował wzdłuż naszego korytarza. A potem z powrotem do salonu.

„Będziesz się tu czuł jak w domu?” – zapytała, szybko mrugając.

„Tak” – powiedziałam powoli. „Wprowadziłam się wczoraj”.

„Jakie śliczne miejsce” – powiedziała, zerkając z powrotem na drzwi. „Cicho. Czysto. Bardzo… schludnie”.

Jack skrzyżował ramiona. „Jesteśmy tu tylko służbowo. To nie powinno stanowić problemu”.

„Och, jestem pewna!” – powiedziała nieco zbyt radosnym tonem. „Chciałam cię tylko powitać. I jeszcze jedno…”

Czułam, że to nadchodzi. To przejście od ciasteczek do narzekania.

„Nasze Stowarzyszenie Właścicieli Domów (HOA) – bardzo przyjazne, ale surowe – ma zasadę dotyczącą samochodów” – powiedziała. „Tylko jeden samochód na gospodarstwo domowe na podjeździe”.

Mrugnęłam. „Jeden samochód?”