Mój mąż zamienił naszą noc poślubną w katastrofę – Historia dnia

Mój mąż zamienił naszą noc poślubną w katastrofę – Historia dnia

W noc poślubną mój mąż, Scott, chciał być ze mną namiętnie, ale odmówiłam z powodu zmęczenia. Zgodził się i pocałował mnie na dobranoc. Nagle, o północy, poczułam, jak łóżko się trzęsie, i przewróciłam się, ale zamarłam, patrząc na to, co Scott robi.

W noc poślubną byłam zaniepokojona. „Scott, czy możemy… czy możemy chwilę porozmawiać?” zapytałam, sugerując, żebyśmy nie rzucali się od razu w wir „działania”.

Scott zmarszczył brwi i zapytał: „Porozmawiać? Teraz?”.

Pomimo jego frustracji, wyraziłam potrzebę dłuższej rozmowy i odpoczynku, biorąc pod uwagę zmęczenie po całym dniu.

Wyłącznie w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock

Wyłącznie w celach ilustracyjnych | Źródło: Shutterstock

Scott niechętnie się zgodził, maskując swoje rozczarowanie delikatnym pocałunkiem w mój policzek, zanim poszliśmy spać. Jednak spokój naszego pachnącego lawendą apartamentu został zakłócony, gdy obudziłam się kilka godzin później.

Nasze łóżko się trzęsło i minęło trochę czasu, zanim otworzyłam oczy na tyle szeroko, by zobaczyć Scotta klęczącego przy łóżku z dzieckiem na rękach.

„Scott?” – wydyszałam zmieszana. „Co się dzieje?”

Spojrzał na mnie i zamilkł na chwilę, jakby szukał wymówki. W końcu wyszeptał: „Everly, to jest Ella”. Zaniemówiłam. „To moja osieroconą siostrzenica. Mojej przyrodniej siostry, Mai, już nie ma. Dowiedziałam się o jej istnieniu zaledwie kilka tygodni temu”.

Poruszyłam się na łóżku oszołomiona. „Kilka tygodni temu?” – powtórzyłam, marszcząc brwi, próbując zrozumieć, jak to możliwe, że dziecko pojawiło się w naszym pokoju w noc poślubną.

„Everly, bałem się, że odejdziesz, jeśli dowiesz się wcześniej” – wyznał Scott, unikając mojego wzroku.

„Jak śmiesz, Scott? Jak możemy zaczynać nasze wspólne życie od sekretów i kłamstw?” – zapytałam zrozpaczona. Potem wzięłam głęboki oddech. „Scott, jaki jest plan? Czy ty… czekaj, adoptujemy Ellę?”

„Jeszcze o tym nie myślałem, Everly. Teraz muszę się nią po prostu zaopiekować” – odpowiedział, sugerując, żebyśmy odłożyli rozmowę. Zgodziłam się, bo byłam zbyt zmęczona, żeby o tym dalej rozmawiać, ale zasnęłam z okropnym przeczuciem w żołądku.

***

Następnego dnia wróciliśmy z Ellą do rozległej posiadłości Scotta i zaczęliśmy z nią życie, jakby coś zostało postanowione poprzedniej nocy. Czułam się bezradna, niepewna, co robić.

Trzymając Ellę w ramionach pewnej nocy, szukałam odpowiedzi na temat przeszłości Scotta i jego przyrodniej siostry, Mai. „Scott, skoro ty i twoja rodzina zerwaliście kontakty z przyrodnią siostrą, dlaczego upieracie się przy wychowywaniu jej dziecka?” – zapytałam.

Niechęć Scotta do odpowiedzi rozzłościła mnie.

„Ale to matka Elli, prawda? Co jeszcze o niej wiesz?” – nalegałam, coraz bardziej gniewnie.

„Everly, nie chodzi już o Maję. Chodzi o Ellę. Ona nie ma z tym nic wspólnego. I nie ma nikogo poza nami” – powiedział w końcu Scott.

Zapytałam o ojca Elli, ale odmówił rozmowy.

Kilka tygodni później, ciekawość zaprowadziła mnie do biura Scotta, gdy był w pracy. Na jego biurku znalazłam zdjęcie, które przeczyło wszystkiemu, co mi wcześniej powiedział. Było to zdjęcie Scotta, pozornie szczęśliwego i bliskiego ciężarnej kobiety, prawdopodobnie Mayi.

Kiedy Scott wszedł do domu później tego wieczoru, jego uśmiech zniknął, gdy zauważył mój surowy wyraz twarzy. „Everly, co się stało?” – zapytał z troską w głosie.

Uniosłam zdjęcie, a mój głos był spokojny, ale zimny. „Wyjaśnij mi to, Scott. Tym razem chcę prawdy. Mówiłeś, że straciłeś kontakt z siostrą. Ale to zdjęcie mówi co innego”.

Próba odpowiedzi Scotta tylko podsyciła moją frustrację.

„Koniec z kłamstwami, Scott! Na tym zdjęciu jesteś z kobietą w ciąży, uśmiechniętą i szczęśliwą. Jak możesz twierdzić, że masz dystans?” krzyknęłam.

Westchnął i opadł z powrotem na kanapę. „Dobra, masz rację. To Maya, matka Elli. Chociaż moja rodzina zerwała z nią kontakt, spotykałem się z nią potajemnie… i jej pomagałem” – wyznał.

„Po co to ukrywać?” „Dlaczego mnie okłamałeś?”

„Bałem się. Bałem się, że odejdziesz, jeśli poznasz prawdę. Chciałem, żebyś pokochał Ellę, żebyś widział w niej naszą przyszłość… bez uwikłania się w komplikacje jej pochodzenia” – odpowiedział Scott.

„Scott, znowu, jak możesz budować życie na sekretach i półprawdach?” – zapytałem, krzyżując ramiona. „Potrzebuję twojej szczerości, dla dobra Elli, dla naszego dobra”.

Skinął głową i był zaskoczony moją kolejną sugestią.

„Może powinniśmy rozważyć oddanie Elli do adopcji” – powiedziałem nieśmiało.

„Adopcja? Everly, to nie do pomyślenia. Ella jest moją odpowiedzialnością” – argumentował Scott.

„Może powinieneś znaleźć jej kochającą rodzinę zastępczą”. Ktoś mógłby być lepszą matką niż ja…”

Przerwał mi, mówiąc: „Czy to twój sposób na sprawdzenie mnie? Myślisz, że ożeniłem się z tobą tylko po to, żeby mieć matkę dla Elli?”

„Tak!”

„Zachowujesz się absurdalnie!”

Te słowa uderzyły mnie jak policzek, jak wszystkie te historie o mężach, którzy oszukiwali swoje żony. Ale wiedziałam, że coś jest nie tak, chociaż on temu zaprzeczał.

W wirze emocji i bez odpowiedzi na pytania opuściłem rezydencję z Ellą, szukając samotności na plaży niedaleko naszego domu, by rozmyślać o przyszłości. Tam podeszła do mnie tajemnicza kobieta. Rozchyliła wargi, patrząc na mnie i dziecko, i zapytała: „Córka Scotta?”.

„Nie, to jego siostrzenica. Kim jesteś? Skąd znasz Scotta?” – zapytałem, obejmując Ellę jeszcze bardziej opiekuńczo.

Kobieta zaśmiała się… okrutnie. „Jego siostrzenica? Jest jej wierną kopią” – powiedziała, uśmiechając się, zanim jej humor zniknął, a jej oczy spotkały się ze mną.

„Uciekaj, ratuj życie” – wyszeptała, po czym odeszła.

„Czekaj!” – zawołałem za nią, ale się nie odwróciła.

Odetchnąłem ciężko, wpatrując się w ocean, a potem z powrotem w Ellę. Z jakimi sekretami się urodziła? I jakie niebezpieczeństwo czai się w cieniach przeszłości Scotta?