„Tęsknię za Tobą, Tato” – szept mojej córki zmienił wszystko

Słyszałam, jak moja córka szepcze do słuchawki:
„Tęsknię za tobą, tato…
Ale pochowałam jej ojca osiemnaście lat temu”.

Kiedy Allie usłyszała te słowa od córki przez telefon, była w szoku. Przecież jej mąż zmarł osiemnaście lat temu. A przynajmniej tak jej się wydawało. Kiedy szokująca prawda wyszła na jaw, Allie była zmuszona zmierzyć się ze swoją przeszłością – i kłamstwem, które zmieniło całe jej życie.

Mój mąż zmarł, gdy nasza córka Susie miała zaledwie dwa tygodnie.
Wypadek samochodowy. Nagły, brutalny i bezsensowny. Chwilę wcześniej Charles pocałował mnie w czoło i wyszedł „tylko po to, żeby pójść do sklepu”. W następnej chwili ściskałam dłoń policjanta, próbując zrozumieć bezsensowne słowa, które wypowiedział.

Nie widziałam jego ciała.
Powtarzałam sobie, że to nie ma znaczenia. Martwy to martwy, prawda?

Minęło osiemnaście lat. Jakimś cudem przetrwałam.
Susie dorastała otoczona miłością. Miała w sobie delikatność, która czasami mnie łamała. Miała oczy ojca: ciepłe, brązowe, zawsze pełne ciekawości.

Po chwili zaczęły się pytania – cicho szeptane w nocy:
—Jaki był tata?

Opowiadałem jej o jego banalnych żartach, przewracając oczami. Pokazałem jej zdjęcia z tym jego chłopięcym uśmiechem.

Przyjmowała te historie, ale czułem pustkę w jej spojrzeniu. Pustkę, w której powinna być prawda.

Zwykły wtorkowy wieczór.
Szedłem korytarzem, gdy usłyszałem głos Susie. Cichy, czuły, w słuchawce telefonu stacjonarnego:

—Dobrze… Ja też za tobą tęsknię, tato.

Zamarłem.
Tato?!

„Z kim rozmawiałeś?” zapytałem ostrożnie.

Unikała spojrzenia mi w oczy.

„Pomyłka…” wyszeptała.

Ale to nie była pomyłka. Nie tym głosem. Nie tym tonem.

Sprawdziłem historię połączeń. Nieznany numer. Długo wpatrywałam się w ekran, zanim sama wybrałam numer.

„Susie?” – powiedział głos.

„Myślałam, że dziś nie zadzwonisz”.

Zamarłam.

„Kim jesteś?” – zapytałam.

Zapadła cisza. Ciężka i napięta.