Macocha zamknęła mnie, żebym nie przegapiła jej ślubu z moim ojcem, ale nie przewidziała tego małego szczegółu, który zmienił wszystko.

Macocha zamknęła mnie, żebym nie mogła być na jej ślubie z moim ojcem, ale nie przewidziała tego małego szczegółu, który zmienił wszystko.
22 lipca 2025, autor: admin
Mam 30 lat. Mój ojciec ma 61 lat. Jakieś trzy miesiące temu powiedział mi, że ponownie się żeni.

„Za Danę!” – powiedział, a jego oczy błyszczały jak u nastolatka. „Będziemy mieli kameralny ślub. Tylko bliscy przyjaciele i rodzina”.

Dana. Po pięćdziesiątce. Nosi obcasy, jakby były przyklejone do stóp. Mówi, jakby ciągle robiła chwyt marketingowy. I przysięgam, że to w 70% botoks i w 30% zły humor.

Cóż, nigdy nie nienawidziłem Dany. Starałem się. Naprawdę, naprawdę się starałem. Śmiałem się z jej żartów. Nawet z tych, które nie miały sensu. Zjadałem wszystkie suche, rozgotowane gulasze z uśmiechem. Kupiłem jej piękny szalik na Boże Narodzenie.

Nigdy tego nie nosiła.

Od samego początku dawała mi jasno do zrozumienia, że nie jestem mile widziany. Oczywiście, nie do końca. To byłoby zbyt szczere. Ale na tysiąc sposobów.

Ilekroć tata i ja się zbliżaliśmy – może po to, żeby powspominać albo pośmiać się z głupich filmów – Dana dziwnie się zachowywała. Zaczynała kaszleć. Albo mówiła, że ma migrenę. Kiedyś nawet twierdziła, że miała dwa zatrucia pokarmowe w tym samym tygodniu.

Mój tata zawsze mawiał: „Ona jest po prostu wrażliwa, kochanie. Wiesz, jaki ma żołądek”.

Tak, jestem wrażliwy na to, że nie jestem w centrum uwagi.

Traktowała mnie jak ducha, nie jak córkę. Nawet nie jak człowieka. Tylko jak resztkę życia, z którym nie chciała się zmierzyć. A jednak byłam obecna. Na każdym przyjęciu. Na każdych urodzinach. Na każdym niedzielnym spotkaniu.

„Mamy randkę!” – powiedział. „W przyszłym miesiącu! Dana i ja bierzemy ślub!”

„Wspaniale, tato” – powiedziałem, szczerze uśmiechając się do telefonu. „Cieszę się twoim szczęściem”.

„Woli nie rzucać się w oczy. Wiesz, jaka ona jest. Tylko w towarzystwie.”

„Jasne” – powiedziałem. „Cokolwiek sprawi wam obojgu radość”.

Nigdy nie dostałam zaproszenia. Żadnego SMS-a. Żadnej kartki. Niczego od Dany. Ale mi to nie przeszkadzało. Myślałam, że to tylko… ona. Nadal chciałam wspierać tatę.