Moja siostra odmówiła zwrotu pieniędzy po tym, jak jej córka zniszczyła książki mojego dziecka — czy źle zrobiłam, dając jej nauczkę?

Alicja kocha książki od piątego roku życia. Moje dziecko kolekcjonuje je tak, jak niektóre dzieci kolekcjonują pluszaki czy trofea. Każda z nich była cennym elementem jej świata. Dziś, w wieku 16 lat, ta miłość stała się jeszcze silniejsza.

A kiedy nie czytała? Młoda dziewczyna oszczędzała na kolejny zakup książki, starannie układając każdą nową pozycję na półkach w sypialni.

Jako matka nie mogłam być bardziej dumna. Studiowałam literaturę angielską na uniwersytecie, więc to było wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam dla mojego dziecka:  żeby kochało coś tak mocno jak ja.

To był nasz wspólny język miłości.

« C’est chouette, maman », m’a dit Alice un jour où nous étions assises dans le salon, absorbées dans nos propres mondes.

« Qu’est-ce qui est chouette, ma petite fille? », ai-je requireé.

« Nasze problemy w tym zespole mogą trwać również w naszym własnym świecie. Uwielbiam ją. » Patrzę na nią z miłością i autentyczną wdzięcznością w oczach.

J’étais en bas avec ma sœur Vivian, kiedy przybył.

To wyjątkowy dzień. Vivian i jej 13-letnia córka Sienna stoją przed teatrem i obsługują bramy, więc są po prostu częścią zespołu après-midi.

Était-ce quelque wybrało różne rodzaje nawyków między soeurs et kuzynami? Nie, pas du tout.

Za chwilę Sienna jest przeproszona za wszystkie toalety na miejscu. Kiedy tam byłam, postanowiłam wybrać coś, kiedy po kilku minutach byłam nieobecna. Jak można odpowiedzieć na pytanie o wysokość łazienki dla dziecka?

Mais dès qu’Alice to rentrée de son service au cafe, to dla odmiany.

« Bonjour, mamo! Bonjour, ciociu Viv! », to znaczy w entrant et enlevant ses bottes. « Chcę się tylko przebrać i odnowić wszystko w apartamencie ».

«Bien sûr, ma chérie», ai-je dit. « Sienna est à l’étage, alors ne t’alarme pa si tu entends des bruits dans la salle de bains ».

Alice a ri et est montée, et le Silence s’est installé wisiorek przez kilka minut.

Puis le cri.

J’ai couru, en sautant des marches. Mon estomac s’est effondré avant me que je n’tre dans sa chambre.

Alicja stała pośrodku pokoju, z drżącymi rękami i zdyszanym oddechem. Strony fruwały wokół niej jak martwe liście. Błyszcząca okładka jego specjalnego wydania „  Wichrowych Wzgórz”  została wyrzucona, złożona na pół, a tylna okładka całkowicie zniszczona.

A tam, pośród zniszczenia, stała Sienna. Bezczynna.

Uśmiechnięty!

„Co…” Mój głos był zdławiony, zmieszany ze złością i niedowierzaniem.

Alicja spojrzała na mnie, a jej całe ciało się zapadło.

„Mamo” – wyszeptała i to jedno słowo mną wstrząsnęło.

„Vivian!” zawołałem, wołając moją siostrę.

Chciałam złapać Siennę za ramiona i nią potrząsnąć. Chciałam wiedzieć, co się z nim stało. Ale nie mogłam. Choć była moją siostrzenicą, dyscyplina była sprawą rodzicielską.

„Och, na litość boską, Wren” – westchnęła Vivian, wchodząc po schodach.

Jego wzrok spoczął na chaosie.

„To tylko książki. Czy przyszedł tu kot?”

To. Kilka. Książki.

Alicja wydała dźwięk, coś pomiędzy szlochem a westchnieniem, i zakryła usta obiema dłońmi.

„Czy to ty to zrobiłeś?” Odwróciłem się do Sienny, która nie powiedziała ani słowa.

„Tak” – odpowiedziała, wzruszając ramionami.

Żadnego wahania. Żadnego poczucia winy. Nic.

„Przepraszam. A teraz, Sienna” – powiedziałem.

Zacząłem widzieć na czerwono.

„Przepraszam” – powiedziała Sienna, przewracając oczami. Jego słowa były nudne i pozbawione sensu.

„Mam nadzieję, że wiesz, że nam się odwdzięczysz, Vivian. Samo to specjalne wydanie kosztuje…”

Moja siostra przerwała mi głośnym śmiechem.

„Och, zobaczmy, Wren” – powiedziała. „Sienna ma trzynaście lat! Jest dzieckiem. Dzieci popełniają błędy, wiesz o tym. Bóg jeden wie, że popełniłaś wystarczająco dużo błędów jako dziecko”.

Alicja szlochała i wybiegła z pokoju.

Poszedłem za nią na dół, gdzie zwinęła się na kanapie i podciągnęła kolana pod brodę. Przeczesałem jej włosy dłonią, żeby ją uspokoić, ale czułem, jak drży pod moim dotykiem.

Wtedy postanowiłem się nie poddawać.

Nie mogłem.

Podczas gdy Vivian śmiała się z moich twierdzeń, ja wziąłem się do pracy.

Wypisałem wszystkie zniszczone książki i porównałem ich wartość rynkową. Niektóre z nich zyskały na wartości na przestrzeni lat, zwłaszcza wydania specjalne.

Gdy skończyłem, suma wyniosła  2300 dolarów .