Wychowałem się w bardzo biedzie.

Dorastałam w bardzo biednej rodzinie. Kiedy miałam 13 lat, byłam u koleżanki z klasy i w końcu zostałam na obiad. Wszyscy przy stole gapili się na mnie. Następnego dnia wróciłam ze szkoły i ze zdziwieniem zastałam mamę mojej koleżanki w domu. Twarz mamy była czerwona jak burak. Odwróciła się do mnie i powiedziała: „Musimy porozmawiać”.

Pamiętam, że nie miałam pojęcia, co się dzieje. Mama mojej koleżanki, pani Allen, stała przy oknie, wyglądając jednocześnie na zaniepokojoną i zakłopotaną. Byłam nieśmiałą dziewczynką i od razu poczułam, że musiałam coś zrobić źle. Próbowałam sobie przypomnieć, czy przypadkiem nie stłukłam talerza albo nie powiedziałam czegoś niegrzecznego poprzedniego wieczoru.

Mama poprosiła mnie, żebym usiadła. Wtedy pani Allen zaczęła mówić cicho. Powiedziała: „Zauważyłam, jak zareagowałaś wczoraj wieczorem podczas kolacji. Na początku nie rozumiałam, dlaczego na nikogo nie patrzyłaś, ale teraz rozumiem… po prostu nie jesteś przyzwyczajona do jedzenia. Wyglądałaś na głodną, ​​ale też zawstydzoną”.

Przez chwilę dzwoniło mi w uszach i ledwo mogłam przetworzyć jej słowa. Pamiętałam tylko, że podawali sobie koszyk ciepłych bułeczek, grube plastry mięsa i mnóstwo warzyw. Byłam tak oszołomiona posiłkiem, że trudno mi było skupić się na czymkolwiek innym. Musiałam wpatrywać się w dania, jakby były z innej planety.

Mama odchrząknęła i, wciąż rumieniąc się, dodała: „Pani Allen chce nam jakoś pomóc”.

Serce mi się ścisnęło. Nie chciałam pomocy. Miałam dość jałmużny, dość litości. Spojrzałam na panią Allen i zauważyłam, że wydawała się bardzo szczera. Nie patrzyła na mnie jak na biednego, bezpańskiego psa. Wyglądała… na zaniepokojoną, jakby naprawdę chciała zrobić coś dobrego. Ale moja duma wciąż mnie bolała.

Zrobiła ostrożny krok w moją stronę. „Chciałam wiedzieć, czy zechciałabyś regularnie przychodzić na obiady. Może nawet czasami pomóc mi gotować. Nie musi to być nic oficjalnego. Ale widziałam, jak się rozpromieniasz, choćby na ułamek sekundy, kiedy skosztowałaś porządnego posiłku. Wiem, że w twoim domu nie zawsze jest wystarczająco dużo.”