Łzy w deszczu: Wyznanie męża podczas pożegnania żony

Tego dnia deszcz padał nieprzerwanie, jakby samo niebo opłakiwało ich wraz z nimi. Każda kropla uderzała o stary, falisty dach, mieszając się z powolnym, smutnym dźwiękiem trąb pogrzebowych. Na środku podwórza, na dwóch drewnianych krzesłach, stała złota trumna. Wokół niej siedzieli przyjaciele, sąsiedzi i bliscy – wszyscy ze spuszczonymi głowami, z sercami przytłoczonymi żalem.

Elena, młoda kobieta w tej trumnie, poruszyła każdego mieszkańca podwórza.

Miała zaledwie 25 lat.

W krótkim czasie Elena stała się dla rodziny, która ją przyjęła, kimś więcej niż synową. Stała się sercem domu – pełna szacunku, życzliwa i zawsze stawiająca innych ponad siebie. Pani Helen, jej teściowa, mawiała z dumą: „Każda rodzina miałaby szczęście mieć taką synową jak Elena”.

Ale niecałe dwa lata po dołączeniu do ich rodziny wydarzyło się coś nie do pomyślenia.

Noc, która zmieniła wszystko
Wszystko zaczęło się od bólu brzucha. Elena trzymała się za brzuch do późnej nocy, starając się zachować ciszę, by nie robić zamieszania. Gdy ból stał się nie do zniesienia, natychmiast przewieziono ją do szpitala. Zanim przybyli, już odchodziła.

Lekarze robili wszystko, co w ich mocy, ale Elena już nigdy nie otworzyła oczu.

Nie miała szansy usłyszeć pierwszego płaczu swojego dziecka. Nie mogła przytulić dziecka, które nosiła z tak wielką nadzieją.

Cała rodzina była zdruzgotana. Pani Helen zalała się łzami. Jej mąż, pan Louis, siedział nieruchomo – milczący i oszołomiony – wpatrując się w uśmiechnięty portret Eleny spoczywający teraz na trumnie.

Na zdjęciu wyglądała promiennie. Pełna życia. Nikt nie mógł uwierzyć, że odeszła.

Trumna, która nie chciała się ruszyć
Kiedy nadszedł czas, by zanieść trumnę do karawanu, ośmiu młodych mężczyzn podeszło, by ją podnieść.

Każdy z nich zajął swoje miejsce, schylili się i pociągnęli – ale trumna ani drgnęła.

Próbowali ponownie. I ponownie.