Po rozwodzie mój mąż z szyderstwem rzucił we mnie starą poduszką. Kiedy rozpięłam ją, żeby ją wyprać, byłam oszołomiona tym, co było w środku.

Héctor i ja byliśmy małżeństwem od pięciu lat. Od pierwszego dnia, kiedy zostałam jego żoną, przyzwyczaiłam się do jego zimnych słów i obojętnych spojrzeń. Héctor nie był agresywny ani głośny, ale jego apatia sprawiała, że ​​moje serce z każdym dniem coraz bardziej słabło.

Po ślubie mieszkaliśmy w domu jego rodziców w dzielnicy Mexico City.

Każdego ranka wstawałam wcześnie, żeby gotować, prać i sprzątać.

Każdego wieczoru siedziałam i czekałam na jego powrót, tylko po to, by usłyszeć, jak mówi:

„Tak, już jadłam”.

Często zastanawiałam się, czy to małżeństwo różni się od bycia najemcą. Próbowałam budować, próbowałam kochać, ale jedyne, co dostawałam w zamian, to niewidzialna pustka, której nie mogłam wypełnić.

Wtedy pewnego dnia Héctor wrócił do domu z zimną, pozbawioną wyrazu twarzą.

Usiadł naprzeciwko mnie, wręczył mi papier rozwodowy i powiedział suchym głosem: – Podpisz. Nie chcę już marnować czasu żadnego z nas.

Zamarłam, ale nie byłam zaskoczona. Z napływającymi łzami wzięłam długopis drżącą ręką. Wszystkie wspomnienia czekania na niego przy stole, te chwile, kiedy w środku nocy bolał mnie brzuch i znosiłam to samotnie, nagle powróciły niczym głębokie rany.

Po podpisaniu spakowałam swoje rzeczy.

Ciąg dalszy na następnej stronie:
W jego domu nie było nic, co by do mnie należało, poza kilkoma ubraniami i starą poduszką, z którą zawsze spałam.

Tylko dla przykładu
Kiedy wyciągałam walizkę za drzwi, Héctor rzucił we mnie poduszką, a jego głos był pełen sarkazmu: – Weź ją i umyj. Pewnie zaraz się rozpadnie. Wzięłam poduszkę, czując ucisk w sercu. Naprawdę była stara; poszewka była wyblakła, z pożółkłymi plamami i podartymi fragmentami.

To była poduszka, którą przywiozłam z domu mojej mamy w małym miasteczku w Oaxaca, kiedy studiowałam w tym mieście, i zatrzymałam ją, kiedy zostałam jego żoną, bo miałam problemy ze snem bez niej.

Porady dla rodziców
Kiedyś narzekał na nią, ale ja nadal ją zachowałam. Wyszłam z tego domu w milczeniu.

Wróciłam do wynajętego pokoju i siedziałam oszołomiona, patrząc na poduszkę. Myśląc o jego sarkastycznych słowach, postanowiłam zdjąć poszewkę, żeby ją wyprać, przynajmniej żeby była czysta i żebym mogła dobrze spać tej nocy, bez bolesnych wspomnień.

Kiedy rozpięłam poszewkę, poczułam coś dziwnego. Wewnątrz miękkiego bawełnianego puchu było coś grudkowatego. Sięgnęłam ręką do środka i zamarłam. Mały papierowy pakunek, bardzo starannie zawinięty w nylonowy woreczek.

Otworzyłam go drżącymi rękami. W środku był plik pieniędzy, same banknoty 500-pesowe i złożona na cztery kartka papieru.

Otworzyłam kartkę. Pojawił się znajomy, drżący i chwiejny charakter pisma mojej mamy: „Córko moja, to są pieniądze, które dla ciebie zaoszczędziłam na wypadek trudności. Schowałam je w poduszce, bo bałam się, że będziesz zbyt dumna, żeby je wziąć. Cokolwiek by się nie działo, nie cierp dla mężczyzny, moja droga. Kocham cię”.