Niepełnosprawna i wciąż dziewica w wieku 40 lat… wszystko się zmieniło, gdy poprosiła o schronienie przed burzą.

Alejandro Herrera miał czterdzieści lat i był przekonany, że miłość po prostu nie jest częścią jego przeznaczenia.

Mieszkając samotnie w drewnianym domu wysoko w górach Sierra Madre, pogodził się z samotnością po dekadach upokorzeń i odrzucenia.

Urodził się z porażeniem mózgowym, utykał, miał ograniczoną siłę w prawej ręce, a jego mowa miała rytm, który niektórzy uważali za dziwny. Ale tym, co naprawdę go raniło, nie było jego ciało – to, jak inni go za to traktowali.

W wieku dwudziestu pięciu lat odważył się zaprosić koleżankę z pracy, Patricię, na randkę. Jej odpowiedź go zmiażdżyła: „Jesteś miły, Alejandro, ale nigdy nie mogłabym być z kimś takim jak ty. Co by ludzie powiedzieli?”. Następnego dnia powiedziała to innym w biurze i stał się obiektem okrutnych żartów. To upokorzenie było ostatnią raną. Jego rodzice, choć kochający, też mu ​​nie pomogli. Ojciec powiedział mu kiedyś: „Mężczyźni tacy jak my nie są stworzeni do małżeństwa. Skup się na pracy”.

Więc Alejandro uciekł.
Wykorzystał swoje oszczędności, żeby kupić dom na odludziu, gdzie nikt nie mógłby się nad nim litować ani z niego kpić. Przez osiem lat żył według ścisłego planu: wstawał o szóstej, pił czarną kawę, karmił trzy uratowane psy – niewidomego Brunona, trójnożną Lunę i głuchą Coco – a potem spędzał godziny, kodując jako niezależny programista. Nie mając nikogo, kto mógłby go skrzywdzić, wierzył, że jest bezpieczny. Ale jednocześnie był rozpaczliwie samotny.

Tego listopada, gdy gwałtowna burza wstrząsnęła górami, rozległo się pukanie do jego drzwi. Alejandro zamarł. Goście byli rzadkością, a on od lat unikał obcych. Przez okno zobaczył przemoczoną młodą kobietę, drżącą w deszczu. Wszystko w nim krzyczało, żeby zachować ciszę, ale współczucie zwyciężyło. Otworzył drzwi.

„Proszę pani, wszystko w porządku?” zapytał drżącym głosem.

Kobieta – trzydziestoczteroletnia fotografka Elena Castillo – przeprosiła bez tchu. Jej ciężarówka się zepsuła, GPS odmówił posłuszeństwa, a ona szła godzinami w burzy. Alejandro chciał jej podać telefon i odesłać, ale burza to uniemożliwiła. „Proszę wejść” – powiedział niechętnie. „Nie może pani tam zostać”.

Elena weszła do środka, kapiąc wodą na podłogę.
Jego psy natychmiast ją otoczyły, a Luna oparła się o nią, jakby wyczuwając zaufanie. Alejandro podał jej ręczniki, zaproponował herbatę i wyjaśnił, że nie ma sygnału, dopóki burza nie minie. Elena, drżąca, lecz uśmiechnięta z wdzięcznością, przedstawiła się. Zauważył, jak naturalnie spojrzała mu w oczy. Nie drgnęła, widząc jego utykanie ani sposób, w jaki trzymał go za ramię. Po raz pierwszy od lat ktoś odezwał się do niego bez osądu.

Tej nocy Elena spała w jego pokoju gościnnym, podczas gdy szalała burza. Alejandro leżał bezsennie, niespokojny przez dziwne ciepło, które w nim rosło. Czy ktoś naprawdę mógł dostrzec w nim coś więcej niż tylko jego niepełnosprawność?

Następnego ranka nerwowo przygotowywał śniadanie. Kiedy dołączyła do niego Elena, domowa prostota dwojga ludzi pijących kawę wydawała się niemal nierealna. Zapytała o jego życie w górach, szczerze zaciekawiona. Alejandro z wahaniem przyznał, że unika ludzi, bo „potrafią być okrutni, zwłaszcza gdy jest się innym”.