Mój ojciec ożenił się ponownie i pilnie wezwał mnie do domu. Gdy tylko zobaczyłem macochę i jej ciążowy brzuch,

Jestem Daniel, student trzeciego roku. Odkąd moja matka zmarła pięć lat temu, mój ojciec mieszkał sam na wsi. Myślałem, że będzie samotny na zawsze i nigdy się ponownie nie ożeni. Ale potem, późnym popołudniem, zadzwonił telefon.

„Danielu, wróć do domu w ten weekend. Mam ci coś ważnego do powiedzenia”. Głos mojego ojca był niski, zdecydowany i nietypowy.

Zacząłem się martwić. Coś ważnego? Tata rzadko się odzywał i prawie nigdy nie dzwonił, chyba że po to, żeby zapytać o moje studia. Tej nocy nie mogłem zmrużyć oka.

W sobotni poranek pojechałem długą podróżą autobusem z powrotem do mojego rodzinnego miasta. Stara wiejska droga, szpalery drzew, zniszczone dachy – wszystko wydawało mi się dziwnie odległe. Gdy wszedłem do ogrodu, drzwi się otworzyły…

Tata tam stał. Obok niego stała kobieta. Na chwilę zamarłem. Mój wzrok powędrował ku jej brzuchowi – okrągłemu, nie do podrobienia – który skrywał prawdę, której nie mogłem zaprzeczyć. Moje usta zadrżały, a klatka piersiowa ścisnęła się:

– Nie… to niemożliwe…

Kobieta spojrzała w górę. I mój świat się zawalił. To była Sophia. Sophia – moja dawna koleżanka z liceum. Sophia – dziewczyna, w której skrycie kochałem się przez całe nastoletnie lata, ale nigdy nie odważyłem się do tego przyznać.

Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, myśli pędziły. Widok przede mną roztrzaskał wszystko w środku. Tata nerwowo zrobił krok naprzód, jego usta drżały:

– Synu… proszę, pozwól mi wyjaśnić…

Ale nie mogłem tego znieść. Łzy zamazywały mi wzrok, gdy odwróciłem się i pobiegłem, ignorując rozpaczliwe wołanie ojca za mną.

Pobiegłem prosto nad brzeg rzeki, tam, gdzie jako chłopiec puszczałem latawce i przesiadywałem z matką w wietrzne popołudnia. Upadłem, złapałem się za głowę i krzyknąłem w wiatr. Dlaczego Sophia? Dlaczego ta jedyna osoba, która spełniła moje ciche marzenia? A teraz stała obok mojego ojca z jego dzieckiem w ramionach.

O zmierzchu tata mnie znalazł. Usiadł obok mnie, a jego głos był ciężki od starości i żalu.

„Danielu, wiem, że to trudne. Ale nie mogę tego dłużej ukrywać. Byłem sam przez lata i czułem się nieznośnie samotny. Sophia pojawiła się w moim życiu przypadkiem. Wspieraliśmy się nawzajem. Ona troszczy się o mnie… i o ciebie też”.

Zerwałem się na równe nogi i spojrzałem w jego zmęczone oczy, a mój głos załamał się z bólu:

—Czy ty rozumiesz? Kochałem ją! Była moim dzieciństwem, moim wszystkim! A teraz jest twoją żoną. Rozumiesz, jak to na mnie działa?!

Tata zamarł, jego oczy poczerwieniały, ale ton pozostał spokojny.