Mój mąż zamieszkał ze swoją kochanką. Cicho wwiozłam moją przykutą do łóżka teściową do ich domu i przekazałam ją. Odwracając się, by odejść, powiedziałam kilka słów, które pozbawiły ich obojga koloru…

Miguel i ja byliśmy małżeństwem od siedmiu lat. Od samego początku, kiedy się pobraliśmy, zgodziłam się mieszkać z moją teściową, Doñą Carmen, kobietą, która przeszła udar, była sparaliżowana po jednej stronie ciała i wymagała stałej opieki przy każdym posiłku i każdej drzemce. Początkowo myślałam, że to proste: ona była moją teściową, ja jej synową, a opieka nad nią była po prostu moim obowiązkiem.

Ale nigdy nie sądziłam, że ciężar tej odpowiedzialności będzie tak długo ciążył – a najtrudniejsze było to, że spoczywał on na osobie, która powinna była dzielić go ze mną: moim mężu, Miguelu.
Miguel chodził do pracy w ciągu dnia, a nocami wpatrywał się w telefon. Często powtarzał: „Lepiej opiekujesz się mamą niż ja. Jeśli spróbuję, będzie cierpieć bardziej”. Nigdy nie miałam do niego o to żalu.

Myślałam, że tak po prostu działa życie: żona zajmuje się domem, mąż zarabia na życie. Ale potem zdałam sobie sprawę, że Miguel nie tylko pracuje – ma kogoś jeszcze.

Pewnego dnia natknęłam się na wiadomość: „Wpadam dziś wieczorem. Bycie z tobą jest tysiąc razy lepsze niż w domu”. Nie krzyczałam, nie płakałam, nie robiłam scen.

Po prostu zapytałam cicho: „A co z twoją matką, tą, którą zaniedbywałaś przez te wszystkie lata?”. Miguel nic nie powiedział. Już następnego dnia się wyprowadził. Wiedziałam dokładnie, gdzie się podział.

Spojrzałam na Doñę Carmen – kobietę, która kiedyś krytykowała każdy mój kęs, każdą drzemkę, którą ucinałam, która mówiła, że ​​jestem „niegodna być jej synową” – i ścisnęło mnie w gardle. Chciałam ze wszystkim skończyć. Ale potem przypomniałam sobie: człowiek zawsze musi zachować swoją godność.

Tydzień później zadzwoniłam do Miguela. „Jesteś wolna? Przyprowadzę twoją mamę, żebyś mogła się nią zaopiekować”.

Spakowałam jej leki, dokumentację szpitalną i stary zeszyt medyczny do płóciennej torby. Tej nocy przeniosłam ją na wózek inwalidzki i powiedziałam cicho: „Mamo, zabiorę cię na kilka dni do Miguela. Siedzenie cały czas w tym samym miejscu jest nudne”. Skinęła głową, a jej oczy błyszczały jak u dziecka.

W małym mieszkaniu zadzwoniłam dzwonkiem. Miguel otworzył drzwi, a za nim stała druga kobieta w jedwabnej koszuli nocnej i z jaskrawoczerwoną szminką. Wjechałam Doñą Carmen na wózku do salonu, ułożyłam koce i poduszki, a torbę z lekami postawiłam na stole.