Pewnego ranka wyszłam na zewnątrz i zobaczyłam kobietę w sukni ślubnej na dachu samochodu mojego męża

Nigdy w życiu nie wyobrażałam sobie, że znajdę się w takiej sytuacji.

Był spokojny poranek mojego wolnego dnia. Sprzątałam dom, podczas gdy mąż naprawiał rury w piwnicy. Nagle usłyszałam krzyki na zewnątrz, zmieszane z odgłosem metalicznego stukania.

Zdałam sobie sprawę, że mąż nic nie słyszy z piwnicy, więc wybiegłam zobaczyć, co się dzieje. I WTEDY ją zobaczyłam – kobietę w sukni ślubnej stojącą na dachu samochodu mojego męża i krzyczącą: „CZEMU NIE PRZYSZEDŁAŚ NA NASZ ŚLUB?!”

Byłam w szoku. Pobiegłam do niej i krzyknęłam: „Pomyliłaś dom! To samochód mojego męża, a nie twojego narzeczonego!”

„Czy Jonathan tu mieszka?” – zapytała, wymieniając również jego nazwisko, a moje serce o mało nie stanęło.

„Tak…” – wyjąkałam. „Kim jesteś?” Zapytałem, wpatrując się w nią z niedowierzaniem.

Jej twarz pociemniała, a ona zeszła z dachu. „Twój mąż?!”. warknęła. „Masz na myśli Jordana?”

Wspomniała nawet o naszym wspólnym nazwisku, co jeszcze bardziej mnie zdezorientowało. Słysząc pełne imię Jordana wypowiadane z jej ust, poczułem ucisk w żołądku.

„Tak” – powiedziałem ostrożnie. „Skąd go znasz?”

Jej śmiech był niemal histeryczny. „Skąd go znam? Jestem jego narzeczoną! Mieliśmy się dzisiaj pobrać!”

Cofnąłem się o krok, a w głowie mi się kręciło.

„Narzeczona? To niemożliwe! Jestem jego żoną!”

Wpatrywała się we mnie. „Co?”

Wyciągnąłem rękę po telefon, żeby pokazać kobiecie wygaszacz ekranu z moim mężem.

„Czy to ten sam Jordan, z którym miałaś się ożenić?” – zapytałem.

Wyłącznie dla ilustracji.

„Tak, to Jordan” – odpowiedziała nieznajoma.

„Patrz” – powiedziała, wysuwając w moją stronę ekran. „Sam zobacz”.