W drodze na odczytanie testamentu syna sąsiadka zatrzymała mnie: „Nie uruchamiaj silnika! Twoja synowa…” Chwilę później, podczas odczytu, padła mi do stóp.

„Tomasz! Niej uruchom silnik!”

Przenikliwy krzyk wstrząsu, gdy moja ręka zawisła nad klamką samochodu. Odwróciłem się i dotyczy George’a Harrisa, mojego sąsiada od dwudziestu lat, biegnącego przez trawnik w samym szlafroku, z paniką wymalowaną na twarz.

Trzeba było być spokojnym poranek. Wziął się w swój najlepszy garnitur, ciężki jak zbroja, przygotowując się do czekającego mnie nie do zniesienia zadań – odczytania testamentu mojego syna Andrew. Jego nagła śmierć w czterdziestu dwóch latach spożycia się nierealna. Każdy krok, jaki postawić, przez grząski piasek.

„O co chodzi, George?” Mój głos się załamał.

Dotarł do mnie, łapiąc powietrze. „Wczoraj w nocy, blisko zasięgu – urządzenie Clarę przy urządzeniu. Z narzędziami w rękach, grzebiąca pod maską przez co najmniej piętnaście minut. Kiedy pojawiło się, że na nią patrzę, zamknęła maskę i uciekła”.

koniecznościam lodowaty dreszcz. Klara. Moja synowa. Kobieta, która ma odziedziczyć czterdzieści milionów dolarów.

„Jesteś pewien?”