— Mój mąż razem ze swoją kochanką śmiali się ze mną w środku rozprawy. Ale kiedy usłyszeli zeznanie mojego dziecka, ich twarze zesztywniały…

— Ostatnie twierdzenie strony przeciwnej do czystej fikcji — dotyczy adwokata Călina, Andrei Popescu, wyglądającego jak ożywiona wystawowa lalka: w lśniącym garniturze, z złożonym, złożonym.

Jego przesunięcie się po mnie tak, całkowicie na szmatę rzuconą w kąt.

Călin, mężczyzna, z którym dzieliłem życie, chichotał cicho, rozkoszując się chwilą.

Obok niego aplikacja Oana, „nowa” i „udoskonalona” żona, która jest zasłonięta usta dłonią, lecz jej wylot drżały od tłumionego uderzenia.

Oni oboje karmili się moim upokorzeniem.

Dla nich sala rozprawa nie była miejscem prawdy, lecz wdowiskiem.

Widowisk o tym, jak na obserwatorów wszystkich upada Veronica Lupu — kobieta, dokładnie i zdeptano — i tracę wszystko, co spada.

Dom. Biznes. Rodzinę.

— Mój klient, i poprzeczny do dokumentów, że pan Călin regularnie przelewał środki z firmy na konta niezwiązane z jej działalnością — przez mojego adwokata, Ilie Munteanu, mężczyzna niewysokiego wzrostu, ale o chłodnym, przenikliwym przepisem.

— Na jakie konto? — usłyszane przez papieża, zwracając się do sędziny.

— Może do niani dziecka? A może być administratorem od korepetycji?

Powiedz, Călin, to nie ty pracowałeś dla Paula?

Mój mąż uroczyście skinął głową, odpowiednio do tego odpowiedzialnego ojca.

— Oczywiście. Paweł zdecydował się na, co najlepsze. Niestety, Veronica zawsze zareagowała, przez ją.

Gruba, lepka kłamliwa warstwa, rzucona między nas z systemem.

Moje paznokcie wbiły się w kości aż do krwi.