Złodziej więzienny upokarza nowicjusza, nieświadomy, że to mistrz kung fu, który ich wszystkich rozszarpał!

Co byś zrobił, gdyby wszyscy myśleli, że jesteś słaby, gdy po raz pierwszy trafiłeś do więzienia, nie wiedząc, że możesz ich pokonać jedną ręką? Gdy Tomás przekroczył zardzewiałe drzwi więzienia Santa Cruz, powietrze wydawało się gęstsze. Jego spuszczony wzrok i szczupła sylwetka czyniły go idealnym celem. Nikt nie spodziewał się, że ten cichy mężczyzna, z opanowanymi ruchami, skrywa przeszłość, z którą niewielu odważyłoby się zmierzyć.

Niedawno skazany za uliczną bójkę, w której ironicznie bronił starszego mężczyznę przed złodziejami, Tomás otrzymał wyrok dwóch lat więzienia za nadużycie siły. Nie był przestępcą, ale już wiedział, że sprawiedliwość często sprzyja agresorowi. Po wejściu do więzienia szczur, więzień znany z terroryzowania nowych więźniów, zauważył go po niecałych 30 minutach.

Wysoki, muskularny, z blizną na twarzy i krzywym uśmiechem. Szczur i jego grupa podeszli jak sęp wyczuwający krew. Spójrzcie, co nam przynieśli. Wykałaczkę z twarzą mnicha. Przyszedłeś się modlić, czy płakać, żółtodziobie? Pozostali się roześmiali. Tomás nie odpowiedział, po prostu spuścił wzrok i odszedł.

Ale to wystarczyło, by szczur poczuł się wyzwany. Przycisnął go do ściany i zadał pierwszy cios – nie po to, by go zranić, ale by oznaczyć terytorium. Tomás pozwolił się uderzyć. To jeszcze nie był właściwy moment. Nikt jednak nie wiedział, że ten szczupły, cichy mężczyzna nie był zwykłym więźniem. W młodości był instruktorem sztuk walki dla policji i trenował z jednymi z najlepszych mistrzów kung fu na świecie.

I choć przysiągł, że nigdy więcej nie użyje swoich mocy, miał zamiar złamać tę obietnicę. Następne dni były dla Tomása piekłem. Szczur i jego grupa podążali za nim przez każdy zakątek więzienia, do jadalni, na dziedziniec, a nawet do pryszniców. Jego jedzenie było rzucane na podłogę, mydło kradzione, a czasami zmuszano go do sprzątania cel, jakby był służącym.

„Zejdź mi z drogi, niewolniku” – powiedział jeden z bandytów, rzucając w niego brudną tacą. Tak uczą słabych w kościele. Każda obelga, każde popchnięcie, każde pogardliwe spojrzenie było iskrą w ogniu, który Tomás próbował stłumić, ale coś w nim zaczęło pękać. Wiedziałem, że nie wytrzymam dłużej bez eksplozji, nie z dumy, lecz z godności.

Pewnej nocy, zamiatając korytarz przed celą szczura, jeden z popleczników bandyty nadepnął na niego, przewracając go. Thomas upadł na kolana, a wszyscy więźniowie w pobliżu wybuchnęli śmiechem. Szczur podbiegł do niego i splunął mu prosto w twarz. „Zostań na podłodze, jak pies, którym jesteś”. Ale tym razem Thomas nie wstał od razu.

Stał tam, oddychając głęboko, z zaciśniętymi pięściami, czując, jak każdy mięsień w jego ciele przypomina sobie szkolenie. Spokój jego umysłu kontrastował z kpiną. Tego wieczoru, kiedy wrócił do celi, jego współlokator, wytatuowany starzec, który obserwował go w milczeniu od momentu przybycia, powiedział ochrypłym głosem: „Wiem, kim jesteś”.

Widziałem cię lata temu na turnieju. Dlaczego to tolerujesz? Thomas wpatrywał się w niego. Nie odpowiedział, ale na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Nikt nie wiedział, że lew nie reaguje na szczekanie psów, tylko czeka na odpowiedni moment, by zaryczeć. O estopim bello numa tarde abafada, no patio de exerrciciios.

Więźniowie byli sami przez godzinę, korzystając z skąpych promieni słonecznych, które przesączały się przez wysokie mury więzienia. Tomás zawsze chodził w milczeniu, nie prowokując. Ale szczur nie chciał go upokorzyć; chciał dać przykład. Chudy Szczur krzyknął, przyciągając wszystkich do siebie. „Hej, dziś jest dzień ukończenia szkoły!”.

Zobaczmy, czy wiesz, jak się bronić. „Ta sama warta, chodź, chodź”. Tom zdał sobie sprawę, że ruszył wcześniej, coś w rodzaju nadprzyrodzonego spokoju. Grupa Elraty Riu twierdziła, że ​​to szczęście, ale drugi cios nadszedł szybciej i Tomás odwrócił się, by się uchylić. Istnieje inna wersja, która zakłada, że ​​to był nagły cios. „Co się dzieje?” – zapytał El Rata, teraz wściekły.

Ten moment nastąpił po precyzyjnym obrocie, Tomás sparował trzeci cios, a płynnym ruchem chwycił napastnika za ramię i derubou z kontrolowaną siłą. „Nikt tego nie zrobi twoją drugą ręką, chodź do drzwi”. Na tarasie panuje cisza. „Um dos capangas avançou correndo”. W następnej fazie Tom ląduje zeskokiem na nic.

Kolejny próbował złapać go od tyłu, ale został rzucony jak kawałek materiału na beton. Nenhum dos homens conseguiu continue encos