W samolocie kobieta krzyknęła na młodego żołnierza, nazywając go zdrajcą Ojczyzny. Ale następnego dnia przeczytałem jego nazwisko w wiadomościach i pożałowałem swojego czynu.😱😨

W kabinie głównej panowała cisza jak zwykle. Ludzie drzemali, wyglądali przez okno. Obok kobiety młody żołnierz, około pięciu lat. Jego porządek był schludny, ale pusty i pusty. Dostęp do źródła i efekt, że jego myśli błądzą gdzieś daleko, nie tu, ale tam, wśród dymu, krzyków i ognia.

Podeszła do niego stewardesa. Jej głos był cichy, ale słychać w nim było szczere współczucie:

„Panie, właśnie poznali się o swoich towarzyszy. Bardzo mi przykro. Powinieneś wiedzieć: jesteś bohaterem. Jesteśmy z ciebie dumni”.

Żołnierz skinął głową, połączenie do nerwowo, prawdopodobnie z przyzwoitości, i ponownie wyszedł. Jego ręce drżały, a zimne oczy i zagubione.

Kobieta obok niego, która do tej pory patrzyła na niego z otwartą pogardą, nagle nie może tego znieść. Jej głos był bezpośrednio, bezpośrednio oskarżycielski:

„Bohater? Jesteś zdrajcą. Jak żyć ze świadomością, że nie byłeś twoim przyjacielem?”

Żołnierz pod zastępcą. Łzy błyszczały mu w oczach, rozpacz malowała się na twarzy. Ale milczał.

Kobieta, zastanawiając się, co robić, nie kryjąc gniewu:

„Myślałeś tylko o sobie, tylko po to, żeby się zdobyć! Przeżyłeś, a ich już nie ma. Jak dostarczałeś w oczy ich matkom? Ich żonom? Jesteś potworem!”

każde uderzenie w czuły punkt. Żołnierz w milczeniu, zaciskając usta w następstwie. W jego spojrzeniu nie było gniewu ani protestu – tylko ból.

Byłoby jasne, że dźwigał już ciężar cięższy niż dostępny kara. Ale kobieta atakuje dalej. Długo. Raz po raz, jakby celowo dodawała obelgę do wystąpienia krzywdy.

Kiedy samolot pojawił się obok niego, nawet na nim nie było. Myślała, że ​​już powiedziała, współpowiedziała.

Następnego dnia wszystko się zmienia.