W szkole Lincoln High School w Chicago panował, gdy uczniowie tłoczyli się, przez zwykłe poranne produkty i bajgle. Wśród nich był Marcus Johnson, szesnastoletni nowo przybyły z Atlanty. Marcus był wysoki, szczupły i poruszał się z cichą myśląc o sobie. Przeprowadzono do ciotki po tym, jak jego matka wymagała pracy pielęgniarki, która była połączona z podróżami po kraju. Uwaga Marcus nie był obcy zmianom szkół, dobrze wiedział, że bycie „nowym” często zwracało uwagę na nieodpowiednie uwagi.

Z kartonu mleka i małej kanapki śniadaniowej na takich Marcus przechadzał się po gwarnej kawiarni, gdy nagle czyjś głos przeciął hałas.

„No, no, patrzcie, kto tu jest – ten nowy” – zadrwił Tyler Brooks, znany z tego, że dręczył każdego, kto nie przedstawił jego wyobrażenia o byciu „fajnym”. W dwóch praktycznych Tyler został przeniesiony w stronę Marcusa z parującą filiżanką dłoni.

Marcus poszedł dalej, nie angażując się. Ale Tyler nie był typem człowieka, który można opisać. Gdy Marcus dotarł do stolika, Tyler stanął przed nim, blokując mu drogę.

„Myślisz, że możesz po prostu wyjść, jakbyś był dostępny? Nie, stary. To my tu rządzimy” – zadrwił Tyler, a jego całkowite zachichotali za nim.

Spokojne, następstwa Marcusa spotkały się z Tylerem, ale nie powiedział ani słowa. Ta cisza tylko jeszcze bardziej rozścieczona Tylera. Nagle, w ułamku sekundy, mający go zawstydzić, Tyler przekaż kubek z kawą i wylał całą zawartość na koszulę Marcusa.

W sali na chwilę zapadła cisza. Rozróżnić się westchnienia. którzy wpatrywali się w niego, niepewni, czy śmieją się, czy cieszą. Gorąca woda przesiąkła ubranie Marcusa i kapała na wtyczkę.

„Witamy w Lincoln High, nowicjuszu” – powiedział Tyler z uśmieszkiem na temat, odrzucając pusty kubek na bok.

Marcus zacisnął pięścią, pieczenie w piersiach. Każdy wirus podpowiada mu, by się zemścić, ale lata dyscypliny idą po sobie. Osiem lat treningu taekwondo uczy się czegoś więcej niż tylko walki. Był czarnym pasem, mistrzem regionu. A przede wszystkim, trener wpoił mu jedną lekcję: taekwondo służący do samoobrony, a nie do re:ve:nge.

Wziął głęboki oddech, otarł przód koszuli i odszedł – w milczeniu, lecz z wielkim ogniem w środku.