Poślubił córkę swojego najlepszego przyjaciela – a prawda, którą odkrył tamtej nocy, zrujnowała jego świat

Sześćdziesiąt pięć lat, Arthur wierzył, że jego historia jest już napisana. Jego żona, z różnicą czterdzieści lat, pięć lat wcześniej, po sobie ciszę, która wypełnia każdy element jego domu. Poszczególne wieczory siadały samotnie przy kominku, odłączane cienie tańczących na ścianach, zawarte, że miłość należy tylko do mniejszych serc.

Ale często czekaj na chwilę, kiedy serce się spodziewa.
pewnego rześkiego jesiennego popołudnia Arthur powinien być podłączony do starego przyjaciela Richarda. Ich przerwał cichy śmiech. Kiedy zostanie wyprowadzony, wyprowadzony Richarda, Clarę, wracający z uniwersytetu. była promienna – jej uśmiech delikatny, aw oczach emanowała dobroć, każdego Arthura nie widział od lat.

Tylko w przypadku ilustracyjnych, podlegających odpowiedzialności, które
od siebie uważają, rozkwitła między nimi cicha, cieplnie korzystać. Poprzednie rozmowy przy herbacie, wspólne wiersze, piosenki i miłość do natury. Mądrość Artura spotkała się z młodymzym zachwytem Clary iw jakiś sposób dopełnili się w sposób, któregokolwiek z nich się nie spodziewało.

Ale Richard, ojciec Clary, był przerażony.

„Zhańbisz rodzina!” – grzmiał, zabierając córce zestawów z Arturem.
„On jest starym, aby być twoim dziadkiem!”

Zamknął drzwi, podarł listy i zabronił jej nawet wymówić imienia Artura. Ale miłość, raz narodzona, nie chce umrzeć.

Artur dostępny za żelazną bramą, aby zobaczyć jej cień w oknie. A Klara, drżąca, ale odważna, przemycała liściki przez kraty:

„Będę na ciebie czekać, bez względu na, ile to kontynuować.”

Im bardziej świat się sprzeciwiał, tym głębsza gra się ich miłość. Po ujawnieniu prawdy, Clara sprzeciwiła się ojcu. Razem wywalczyli prawo do swobodnej miłości.

Tylko w przypadku ilustracyjnych
Ich wesele było kameralne, ale pełne energii cieplnej.
Sąsiedzi szeptali, ale wiele ocierało łzy, boczne, jak drżące dłonie Artura trzymają bukiet Klary. Kiedy szła nawą, jak promień słońca po drugiej burzy.

Przysięgi pobierają się z emocjami i wiarą. Dla Arthura istniało ryzyko, że nawet po stracie miłości może zostać napisane wiosną. Dla Clary była odwagą – przez podążanie za porzuceniem serca, bez względu na szepty zapoczątkowane.

Tej nocy, gdy goście odeszli, a śmiech ucichł, Artur przekreślił źródło narzeczone przez ich domu. Miał być początkiem nowego rozdziału – dystrybucji i ukojenia.

Ale gdy cisza się pogłębiała, Artur pozostaje drżący Clary. Jej miejsce było w bok, a uśmiech zniknął. Kiedy zaczął rozpinać guziki swojej sukni, wzdrygnęła się.

Tylko w pierwszych ilustracjach
, że do zwykłej nieśmiałości.
chroni pod substancją coś, co zaparło mu dech w piersiach.

Przez jej bok i plecy biegła sieć bladych, nierównych blizn — słabych, lecz niezaprzeczalnych.

„Klara…” wyszeptał ledwie słyszalne działanie. „Co ci się stało?”

Łzy, które wróciło do oczu. Przycisnęła suknię do piersi i wyszeptała:

„Tak bardzo się bałam, że mnie wziąłem. Bałam się, że się odwrócisz.”