Na ślubie coś zaczęło się ruszać pod suknią panny młodej! Pan młody zbladł —

Popołudniowe słońce wpadało przez majestatyczne okna katedry, rzucając barwne refleksy na marmurową posadzkę, gdy goście zapełniali ławki, z niecierpliwością oczekując rozpoczęcia ceremonii. Powietrze było gęste od słodkiego zapachu róż, a cichy szmer szeptanych rozmów potęgował napięcie. Przy ołtarzu pan młody, Thomas, stał nerwowo, poprawiając krawat, z dłońmi lekko spoconymi z podniecenia i zdenerwowania. Serce waliło mu z miłości do swojej przyszłej żony, Emily, uosobienia piękna i wdzięku.

Gdy organista zagrał pierwsze akordy marsza weselnego, zgromadzeni z oczekiwaniem zwrócili wzrok w stronę wejścia. Pojawiła się Emily, promienna i eteryczna, a jej suknia w kolorze kości słoniowej otulała ją niczym obłok. Jej ojciec, dumny i ze łzami w oczach, szedł obok niej, prowadząc ją do ołtarza ku jej przyszłości. Serce Thomasa wypełniło się wzruszeniem, gdy chłonął jej urodę, ale gdy podeszła bliżej, wyraz jego twarzy zmienił się z uwielbienia w oszołomienie.

Gdy Emily dotarła do połowy, wydarzyło się coś niezwykłego. Przez jej suknię przebiegła fala, niczym fala rozchodząca się po materiale. Przez chwilę Thomas myślał, że to złudzenie optyczne, ale ruch trwał, coraz wyraźniejszy i bardziej przemyślany. Wśród gości rozległy się szmery, a głowy wyciągały się, by lepiej widzieć. Emily, pozornie niczego nieświadoma, zachowała pogodny uśmiech, wpatrując się w Thomasa.

Gdy zrobiła kolejny krok, ruch stał się bardziej widoczny, a z pobliskiego gościa wyrwał się okrzyk, który szybko rozprzestrzenił się po tłumie niczym ogień. Thomas gorączkowo próbował zrozumieć, co widzi. Jego twarz zbladła, a on sam z trudem powstrzymywał się od rzucenia się do przodu, niepewny, co zastanie.

Emily zamilkła, wyczuwając zmianę w pokoju. Jej oczy lekko się rozszerzyły, gdy i ona poczuła dziwne uczucie pod sukienką. Jej ojciec, nieświadomy zamieszania, delikatnie popchnął ją do przodu, szepcząc słowa otuchy, ale Emily stała jak wryta.