Podczas badania mojej trzymiesięcznej córki lekarz zapytał: „Kto pilnuje dziecka w domu?”. „Moja teściowa…” – odpowiedziałam. Lekarz zniżył głos: „Natychmiast zamontujcie ukryte kamery!”. Następnego dnia, po obejrzeniu nagrania, krzyknęłam i straciłam przytomność, padając na podłogę…

Moja trzymiesięczna córeczka zaczynała krzyczeć z przerażenia każdego ranka, dokładnie o tej samej porze. To nie był normalny płacz dziecka, to było wycie zwierzęcego strachu. Ale nie to było najgorsze; najgorsze było to, że mój mąż, patrząc mi w oczy, chłodno mówił: „To twoja wina, jesteś złą matką”.

Lekarze stwierdzili, że przesadzam. Mąż oskarżył mnie o histerię. Byłam na skraju rozpaczy i zaczynałam wierzyć, że tracę rozum, dopóki nie zauważyłam jednego niepokojącego szczegółu, który nie miał logicznego wytłumaczenia.

To historia o tym, jak matczyna intuicja pomogła mi odkryć straszliwą tajemnicę ukrytą w murach mojego własnego domu. Instynkt macierzyński nigdy nie kłamie…

Poranki w naszym nowym kompleksie mieszkalnym zawsze zaczynały się od ponurego nastroju.

Mam na imię Luba i moje życie wydawało się obiektem zazdrości wielu. Miałam udaną karierę menedżera ds. EHR w dużej firmie, którą zawiesiłam na prawie rok; mojego przystojnego męża, Aleksieja, który zajmuje stanowisko dyrektora handlowego w firmie IT; i oczywiście naszą trzymiesięczną córeczkę, Oleńkę, nasz mały, długo wyczekiwany cud. Dla mnie, kobiety, która spędziła prawie 10 lat, budując swoją karierę cegiełka po cegiełce, powrót do biura po narodzinach córki był prawdziwym wyzwaniem.

Znalezienie równowagi między pieluchami, nocnymi karmieniami i strategicznymi planami rozwoju okazało się trudniejsze, niż mogłam sobie wyobrazić. „Dzień dobry, mój mały guziczku” – wyszeptałam, ostrożnie wyjmując ciepły zawiniątko z łóżeczka. Poranne słońce przebijało się przez zaciemniające zasłony, oświetlając pulchne policzki mojej córki.

Odkąd zostałam mamą, te chwile stały się dla mnie cenniejsze niż jakiekolwiek osiągnięcia zawodowe. Każdy jej oddech, każdy uśmiech, który uśmiechnęła się przez sen, napełnił mnie znaczeniem, którego nigdy wcześniej nie znałam. Z kuchni unosił się aromat świeżo parzonej kawy.

To był Lyosha. Zawsze wstawał wcześnie, żeby nadrobić poranne wiadomości i notowania giełdowe. Był jeszcze bardziej zajęty niż ja. W ostatnich miesiącach kierował wyjątkowo dużym projektem, a podróże służbowe stały się niemal cotygodniowe.

Nasze małżeństwo, które zawsze wydawało mi się niewzruszoną twierdzą, zaczęło po narodzinach Oli delikatnie pękać. Przypisywałam to zmęczeniu, nowej, nieznanej nam obojgu odpowiedzialności. „Dzień dobry” – powiedziałam, wchodząc do przestronnego salonu połączonego z kuchnią.

Lesha, już w idealnie wyprasowanym garniturze, poprawiał krawat, wpatrując się w ogromny telewizor na ścianie. Widząc mnie, zerknął na swój szwajcarski zegarek. „Och, przyszedłeś dziś wcześniej”.

„Jak się czuje Ola?” Jego głosowi brakowało ciepła, które miał wcześniej, jakby recytował obowiązkowe punkty z porannego harmonogramu. Próbowałam to zignorować, wmawiając sobie, że to wszystko przez stres w pracy. „Dobrze spałam, całą noc, możesz w to uwierzyć?” Starałam się uśmiechnąć tak szczerze, jak tylko potrafiłam.

„Chcę, żeby wszystko było gotowe, zanim przyjedzie Walentyna Andriejewna”. Kiedy wróciłam do pracy, to moja teściowa, Walentyna Andriejewna, zajęła się opieką dzienną nad moim bólem. Oczywiście mogłyśmy zatrudnić profesjonalną nianię, ale jej oferta znacznie odciążyła nas finansowo, a kto może być bardziej niezawodny niż babcia?

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Spojrzałem na zegarek. Dopiero wpół do ósmej.

Walentyna Andriejewna zawsze przychodziła trochę wcześniej niż umówiona godzina. Ta jej punktualność, granicząca z pedanterią, była jedną z tych cech, które jednocześnie mnie zachwycały i lekko niepokoiły. Pospieszyłem, żeby otworzyć drzwi.

„Dzień dobry, Lubo”. Moja teściowa stała w drzwiach, jej ciepły uśmiech był zawsze obecny. Jej włosy były starannie upięte w kok.

Jej wieloletnie doświadczenie jako starszej pielęgniarki szpitalnej prawdopodobnie miało na to wpływ. Emanowała z niej pewna wewnętrzna dyscyplina i porządek. Była dla mnie prawdziwym wybawieniem, zwłaszcza w pierwszych kilku tygodniach.

„Jak się czuje nasza księżniczka? Wszystko super. Uwierzysz, że spała dziś sześć godzin bez przerwy, nie budząc się?” – odpowiedziałam z ulgą. Jak każda młoda mama, często byłam wyczerpana nocnym płaczem, ale ostatnio sytuacja zdawała się stabilizować.

Kiedy Walentyna Andriejewna podniosła Olę, sprawdziła jej stan wyćwiczonymi, wyćwiczonymi ruchami. Jej dłonie były tak zręczne, tak pewne siebie. „Och, moja dobra dziewczynko! To co, Oleńko, pobawimy się dziś z babcią?”. Szykując się do pracy, wsłuchiwałam się w jej delikatny, kojący głos…