Zaspałem rano w dniu mojego ważnego egzaminu wstępnego na studia, bo ktoś wyłączył mój budzik

Rankiem, w dniu egzaminu wstępnego na studia medyczne, obudziłem się późno i odkryłem, że wszystkie moje budziki są tajemniczo wyłączone. Podczas gdy ścigałem się z czasem, mój ośmioletni brat wkroczył z planem, który miał uratować wszystko.

Od dziecka marzyłam o zostaniu lekarzem. Kiedy moja mama zmarła na raka, to marzenie tylko się wzmocniło. Chciałam pomagać ludziom takim jak ona, zrozumieć chorobę, która ją dopadła, i pomagać innym w jej walce.

Pracowałem na tę chwilę latami, zarywając noce, czytając niezliczone książki i pisząc więcej egzaminów, niż mogłem zliczyć. Dziś cała ta praca miała się opłacić: w końcu nadszedł dzień mojego egzaminu wstępnego na medycynę.

Wczoraj wieczorem zrobiłam wszystko, żeby nie zaspać. Ustawiłam trzy alarmy w telefonie – na 6:00, 6:15 i 6:30. Zostawiłam nawet odsłonięte zasłony, żeby budziły mnie promienie słońca. Leżąc w łóżku, myślałam o mamie, obiecując sobie, że sprawię, że będzie ze mnie dumna.

Kiedy następnego ranka otworzyłam oczy, poczułam, że coś jest nie tak. Było ciemno, za ciemno. Sięgnęłam po telefon i moje serce przestało bić – 9:55. Mój egzamin zaczynał się o 10:00.

„Nie, nie, nie! To nie może się dziać!” Zrzuciłam koce i chwyciłam telefon. Wszystkie trzy alarmy były wyłączone.

„Wiem, że to ja je ustawiłem!” – mruknąłem, a ręce mi się trzęsły, gdy ubierałem się w rekordowym tempie. W głowie kłębiły mi się pytania. Jak to się stało?

Zbiegłam po schodach, półnaga, z włosami fruwającymi na wszystkie strony. „Linda!” – zawołałam, rozpaczliwie szukając macochy. „Linda, proszę! Potrzebuję podwózki! Za pięć minut mam egzamin!”

Była w kuchni, spokojnie popijając kawę. Uniosła brew, rzucając mi spojrzenie równie zimne, jak gorąca była jej filiżanka z kawą.

„Już się spóźniłeś” – powiedziała beznamiętnie. „Może następnym razem powinieneś nauczyć się prawidłowo nastawiać budzik”.

„Ustawiłem!” – prawie krzyknąłem, czując w głosie ukłucie frustracji i paniki. „Sprawdzałem trzy razy. Były włączone, wszystkie trzy”.

Wzruszyła ramionami, a na jej ustach pojawił się lekki uśmieszek. „Oczywiście, że nie. Może to znak, że nie nadajesz się na medycynę, co? Skoro nie potrafisz nawet wstać na czas, jak poradzisz sobie z czymś poważnym, na przykład z pacjentem?”

Stałam tam, czując, jak robi mi się gorąco na twarzy, a w głowie wirowało mi niedowierzanie i desperacja. To nie mogło być prawdą. Moja macocha by mi tego nie zrobiła, prawda?

Odwróciłam się w stronę drzwi, wiedząc, że nie dam rady dojść pieszo, ale czując, że muszę spróbować. Gdy tylko sięgnęłam po klamkę, usłyszałam za sobą cichy głos.

„Wiem, kto to zrobił” – powiedział mój młodszy brat Jason, głosem drżącym z nerwowości, ale wzrokiem spokojnym.

Odwróciłam się zdezorientowana. „Jason, o czym ty mówisz?”