* „Zabraliśmy cię z sierocińca, żebyś nam służyła, a nie żebyś rozmawiała” – krzyknęła teściowa do Ewy.

To były czterdzieste urodziny Dmitrija, jej męża. W domu wibrowało jak w zaniepokojonym ulu.

Ważni ludzie, wpływowi przyjaciele, ich zadbane żony w drogich sukniach. W powietrzu unosił się zapach pieniędzy, drogich perfum i próżności. Olga poruszała się w tym gwarze jak cień.

Jej zadanie było proste: pilnować, żeby wszystko było na swoim miejscu. Upewniać się, że szklanki są pełne, popielniczki czyste, a przystawki na stołach, zanim ktokolwiek zdąży o nich pomyśleć. Nie była gościem.

Była częścią wystroju, użyteczna i niezauważalna. Piętnaście lat w tym domu nauczyło ją najważniejszej rzeczy: być niewidzialną. Im mniej ją zauważano, tym spokojniejszy był dzień.

Miała na sobie prostą czarną sukienkę, surową, bez żadnych ozdób. Jedynym kolorowym elementem w jej wyglądzie były włosy. Długie, gęste i kasztanowe.

Aż do dolnej części pleców. Jedyne, co naprawdę należało do niej. Czasami, późno w nocy, czesząc je przed snem, czuła, że ​​to jedyna nić łącząca ją z jakimś innym, prawdziwym życiem, którego nigdy nie miała.

Wieczór minął gładko. Dmitrij, jej mąż, błyszczał w świetle reflektorów. Był przystojny, z tą leniwą, zadbaną urodą mężczyzny, który nigdy nie musiał walczyć o swoje miejsce na słońcu.

Śmiał się, przyjmował prezenty i poklepywał przyjaciół po ramionach. Co jakiś czas jego wzrok błądził ku Oldze, ale było to spojrzenie pana, który patrzy na swoje sługi, przelotne, oceniające, czy wszystko jest w porządku. Matriarcha wieczoru, Tatiana Pietrowna, jej teściowa, siedziała na krześle niczym królowa na tronie.

Każde jej słowo było prawem, każdy gest rozkazem. Trzymała całą tę hałaśliwą grupę w swoich wytrwałych, zadbanych dłoniach. I ani na chwilę nie spuszczała Olgi z oczu.

Każdy krok, każdy ruch Olgi był pod jej czujnym, zimnym nadzorem. Czuła to spojrzenie na plecach, na potylicy. Wwiercało się w nią, szukając błędu, czekając na potknięcie.

I wtedy nastąpiła wpadka. Gorące przekąski. Olga niosła dużą srebrną tacę z miniaturowymi julienne’ami.

Poruszała się ostrożnie, lawirując między gośćmi. W pewnym momencie jeden z przyjaciół Dmitrija, podchmielony i głośny, cofnął się gwałtownie, opowiadając dowcip. Olga zdołała się uchylić, ale taca zachwiała się, a kropla sosu spadła na śnieżnobiały mankiet jego koszuli.

Mężczyzna nawet tego nie zauważył. Nadal się śmiał, machając rękami. Ale Tatiana to zauważyła.

Jej oczy się zwęziły. Rozbawienie na jej twarzy natychmiast ustąpiło miejsca lodowatej furii. Czekała, aż Olga postawi tacę na stole, a kiedy mijała jej krzesło, Tatiana powiedziała cicho, ale wystarczająco głośno, by wszyscy przy stole mogli usłyszeć: „Chodź tutaj”.

W pokoju zrobiło się ciszej. Śmiech ucichł w pół zdania. Wszystkie oczy zwróciły się w ich stronę.

Olga podeszła z opuszczoną głową. Serce waliło jej w gardle. Wiedziała, co się zaraz wydarzy.

Widziałaś, co zrobiła? Głos Tatiany trącił jak szkło. „Wybacz mi, Tatiano Pietrowna. To był wypadek.

„Zrobię to teraz…” Przerwała mu. „Cisza. Zawsze byłeś niezdarny. Niezdarny.”

Przez tyle lat starałem się zrobić z ciebie coś porządnego, inwestując wysiłek i pieniądze. Ale brudu, z którego cię wyrwano, nie da się zmyć. Zawsze wychodzi na wierzch.

Twarze gości zamieniły się w maski. Niektórzy patrzyli z niekłamaną ciekawością. Inni z pogardliwym uśmiechem.

Dmitrij odwrócił wzrok, udając, że poprawia zegarek na nadgarstku. Nie miał zamiaru się wtrącać. Nigdy tego nie zrobił.

„Tolerowałam cię w moim domu przez 15 lat” – kontynuowała Tatiana, podnosząc głos. „Karmiłam cię, ubierałam. Dałam ci swoje nazwisko, dałam ci syna za męża.

„A ty nawet prostej pracy nie potrafisz wykonać jak należy. Jak myślisz, dlaczego cię zabraliśmy? Dlaczego zabraliśmy cię z tego śmierdzącego sierocińca?” Olga milczała. Wpatrywała się w podłogę.

Wzory drogiego perskiego dywanu. Widziała te wzory każdego dnia. Czyściła ten dywan setki razy.

Teraz chciała przez niego przepaść, zniknąć. A potem Tatiana podskoczyła. Jej twarz wykrzywiła się gniewem.

Wskazała palcem prosto na twarz Olgi. „Zabraliśmy cię z sierocińca, żebyś nam służyła, a nie żebyś gadała bzdury”. Słowa zabrzmiały jak wystrzał z pistoletu.

Śmiertelna cisza wybuchła śmiechem. Najpierw zachichotał jeden z przyjaciół Dmitrija. Potem drugi.

Sekundę później cała sala się śmiała. Śmiali się głośno, bezwstydnie, rozkoszując się upokorzeniem. Dmitrij, pobudzony śmiechem przyjaciół i władczym spojrzeniem matki, również się uśmiechnął.

Musiał pokazać, że panuje nad sytuacją, że jest taki sam jak oni, silny i bezwzględny. „Mama ma rację” – powiedział głośno, żeby wszyscy usłyszeli. „Dajesz sobie za dużo silnej woli”.

„A to twoja grzywa”. Pociągnął ją z pogardą za pasmo włosów. „Zawsze się wtrąca.

„Powinniśmy to skrócić”. Tatiana skinęła głową, a w jej oczach płonął złowrogi triumf. „Więc skróć to, synu.

„Pokaż jej miejsce”. To było jak zły sen. Dmitrij rozejrzał się dookoła, jego wzrok padł na biurko w kącie pokoju.

Tam, wśród opakowań prezentów i wstążek, leżały duże nożyczki biurowe. Podszedł i je podniósł. Ostrza lśniły drapieżnie w świetle żyrandola.

Goście zamarli w oczekiwaniu na występ. Śmiech ucichł, zastąpiony podekscytowanymi szeptami. Olga spojrzała na męża, na nożyczki w jego dłoni i nie mogła uwierzyć własnym oczom.

To niemożliwe. On tego nie zrobi. Zrobił to.

Podszedł do niej od tyłu i chwycił ją mocno za włosy u nasady, zaplatając je w gruby warkocz. Olga drgnęła, ale jego uścisk był żelazny. Poczuła zimny metal na karku.

Klik. Pierwsze pasmo, grube i ciężkie, spadło na podłogę. Potem kolejne.

I jeszcze jedno. Ciął nierówno, szorstko, odcinając włosy, które zapuszczała całe życie. Wyrywał je nożyczkami.

Śmiech znów rozległ się w pokoju, tym razem przypominając rechot hien. Ktoś nawet wyciągnął telefon i zaczął nagrywać. Olga dostrzegła to kątem oka.

W tle zobaczyła twarz zastępcy Pietrowa, najlepszego przyjaciela Dmitrija. Miał szeroki, zadowolony uśmiech na twarzy. Nie płakała.

Nie krzyczała. Po prostu stała tam, dopóki nie skończył. Kiedy ostatni kosmyk opadł jej do stóp, odepchnął ją.

Она пошатнулась, но устояла. Ошметки ее волос валялись на дорогом ковре, как мертвое животное. Голову вдруг стало непривычно легко.

И холодно. Смех постепенно затихал. Шоу закончилось.

Гости, отсмеявшись, снова потянулись к бокалам, возбужденно перешептываясь. Татьяна смотрела на Ольгу с победоносной улыбкой. Дмитрий бросил ножницы на стол и самодовольно ухмыльнулся, принимая одобрительные похлопывания по плечу.

В наступившей тишине Ольга сделала шаг. Потом еще один. Она подошла к небольшому столику у стены, где сама же, в начале вечера, поставила свой телефон, прислонив его к вазе с цветами.

Она поставила его якобы для того, чтобы играла фоновая музыка, но на самом деле она чувствовала, что сегодня что-то произойдет. Она всегда чувствовала. Она спокойно, без единого лишнего движения, взяла телефон в руку.

Экран светился. Шла видеозапись. Красный кружок в углу экрана мигал уже 27 минут.

Она нажала на кнопку «Стоп». Затем она подняла глаза. Она посмотрела не на Дмитрия.

Она посмотрела прямо на Татьяну. И ее голос, спокойный и ровный, прозвучал в оглушительной тишине, абсолютно отчетливо. «Спасибо за шоу.

Это видео очень поможет мне в суде». Она сделала паузу, обводя взглядом застывшие лица гостей. Ее глаза остановились на человеке, стоявшем за спиной Дмитрия.

Особенно лицо вашего друга-депутата на заднем плане. В эту секунду воздух в комнате словно замерз. Улыбки, как по команде, исчезли с лиц.

Ухмылка Дмитрия сползла, сменившись растерянностью, а затем – паникой. Глаза Татьяны расширились от неверия. А потом в них вспыхнула чистая, животная ярость.

Депутат Петров, который секунду назад самодовольно улыбался, побледнел как полотно. «Что ты сказала?» Прошипела Татьяна. «Отдай телефон».

Взревел Дмитрий и бросился к ней. Но Ольга отступила на шаг, крепко жимая аппарат в руке. Татьяна тоже ринулась вперед, пытаясь вырвать телефон.

Началась безобразная, унизительная борьба. Гости шарахнулись в стороны, опрокидывая бокалы. Вечеринка превратилась в хаос.

«Стереть!» Немедленно стереть! – визжала Татьяна, вцепившись Ольге в руку ногтями. В этот момент Ольга заметила движение в стороне. Депутат Петров не участвовал в свалке.

Он быстро, почти незаметно отошел к окну, отвернувшись от всех. Он достал свой телефон и быстро набрал номер. Он говорил тихо, почти шепотом, прикрывая рот рукой.

Разговор был очень коротким. Пять, может, десять секунд. Закончив, он убрал телефон и повернулся к остальным, с новым, холодным и расчетливым выражением лица.

Борьба за телефон все еще продолжалась. Дмитрий был сильнее, он уже почти выкручивал Ольге руку. Она понимала, что не продержится долго.

И тут в парадную дверь громко и настойчиво позвонили. Все замерли. Звонок прозвучал снова, требовательно и властно.

Кто-то из гостей, стоявший ближе к двери, испуганно открыл ее. На пороге стояли двое полицейских. На мгновение в комнате повисла тишина.

Tatiana puściła dłoń Olgi, a na jej twarzy pojawiła się ulga, a potem triumf. Najwyraźniej założyła, że ​​Pietrow zadzwonił na policję, żeby uspokoić Olgę. Ale funkcjonariusze nie patrzyli na Tatianę.

Nie patrzyli na Dmitrija. Ich wzrok był utkwiony w Oldze. Jeden z nich, starszy rangą, zrobił krok naprzód.

„Olga Andriejewna Sidorowa?” Olga skinęła głową w milczeniu. Serce jej zamarło. „Jesteś aresztowana” – powiedział płaskim, obojętnym głosem.

„Chodź z nami”. „Zatrzymany?” Olga westchnęła. „Na jakiej podstawie?” Policjant spojrzał na swój notes, a potem z powrotem na nią.

Obywatel Maksim Wiktorowicz Pietrow złożył skargę na próbę szantażu i wymuszenia. Skinął głową w stronę zastępcy.

Stał z rękami skrzyżowanymi na piersi, patrząc na Olgę z lodowatym spokojem. Pułapka zaskoczyła. Nie zdarzyło się to od trzech minut.

Stało się to dokładnie półtorej godziny później. Policja nie przyjechała jej na ratunek. Przyjechała po nią.

Świat za salonem Ivanovów był ogłuszająco cichy. Radiowóz pachniał dymem tytoniowym i tanim odświeżaczem powietrza o zapachu choinki. Olga siedziała na tylnym siedzeniu, wtulona w twardą, zimną skórę.

Jeden policjant usiadł za kierownicą, drugi usiadł obok niej. Nie patrzył na nią, po prostu siedział, gapiąc się przez okno, jakby prowadził nieożywiony przedmiot, a nie człowieka. Wciąż ściskała telefon.

Był ciepły, prawie żywy. Jedyne, co jej zostało, jedyny dowód, jedyna tarcza. W świetle mijanych latarni ulicznych widziała ślady paznokci Tatiany na jej palcach – ciemnoczerwone półksiężyce.

„Odłóż telefon” – policjant rzucił obojętnie obok niej, nie odwracając głowy. Olga niechętnie rozluźniła palce i schowała telefon do kieszeni prostej czarnej sukienki. Czuła się naga…