Mam 60 lat i jestem na ostatniej misji wojskowej, 11 tysięcy kilometrów od domu. Wczoraj wieczorem dostałem SMS-a od mojej 15-letniej córki. „Tato, boję się… Chodzi o mamę. Przyprowadza mężczyzn”.

Ja, sześćdziesięcioletni mężczyzna, byłem cztery miesiące po moim ostatnim wyjeździe, kiedy wiadomość do mnie dotarła. Był środek nocy w moim zakurzonym zakątku świata, ale dopiero popołudnie w domu. Moja piętnastoletnia córka, Haley, rzadko pisała do mnie SMS-y podczas wyjazdów, chyba że były ważne. Zazwyczaj były to krótkie wiadomości „kocham cię, tato”. Tym razem było inaczej.

Haley: Tato, muszę ci coś powiedzieć, ale się boję.

Serce mi zamarło. Kiedy twoje dziecko pisze ci to z odległości 7000 mil, twoje myśli od razu wędrują w najciemniejsze zakątki świata.

Ja: Cokolwiek to jest, kochanie, możesz mi powiedzieć. Jesteś bezpieczna?

Haley: Tak, jestem bezpieczna. Chodzi o mamę.

Ja: A co z mamą?

Haley: Przyprowadzała mężczyzn. Różnych. Zostają do późna, czasem na noc.

Wpatrywałem się w ten tekst przez jakieś dziesięć minut, jedynym dźwiękiem był szum generatora obozowego. Moje małżeństwo rozpadło się przez WhatsApp.

Ja: Haley, bardzo mi przykro, że musiałaś to zobaczyć.

Haley: Przepraszam, tato. Nie chciałam ci mówić, kiedy tam jesteś, ale to trwa już od tygodni i nie wiem, co robić.

Ja: Dziękuję za szczerość, kochanie. Musiało być ci strasznie ciężko to powiedzieć. Jesteś na mnie zła?

Haley: Nigdy. Postąpiłaś słusznie. Jak sobie z tym radzisz?

Haley: Przeważnie siedzę w pokoju. Zakładam słuchawki. Mama myśli, że nie wiem.

Ja: A twój brat?