Chłopiec w milczeniu znosił okrutne słowa swojej macochy – aż do momentu, gdy służąca przemówiła i wszystko zmieniła

Rezydencja Montes de Oca była elegancka i nieskazitelna – ale upiornie cicha. Odkąd Clara, pierwsza żona Tomása, zginęła w tragicznym wypadku samochodowym, niosąc do domu prezent urodzinowy dla ich syna Leo, dom stracił ciepło. Leo przeżył, ale wypadek pozbawił go możliwości chodzenia. Tej nocy jego śmiech zniknął.

Siedem lat później Leo spędzał całe dnie na wózku inwalidzkim, patrząc przez okno na ogród, po którym kiedyś biegał. Jego ojciec, Tomás, pogrążał się w pracy. Jego nowa żona, Elisa, wypełniała dom zimniejszą ciszą.

Pewnego popołudnia Leo siedział przy pianinie i układał klocki. Elisa stała za nim ze skrzyżowanymi ramionami.

„Siedziałaś tam cały ranek” – warknęła. „Nie możesz zrobić czegoś pożytecznego?”

Dłonie Leo zadrżały. Jeden z bloków upadł i potoczył się.

„Ja… ja próbuję” – wyszeptał.

„Próbujesz?” prychnęła. „Ojciec daje ci wszystko, a mimo to… nic. Nie potrafisz nawet usiąść, żeby nie narobić bałaganu”.

Oczy Leo zaszły łzami. Odwrócił się.

„Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię!” warknęła.

Wtedy przerwał mi jakiś głos.

„Nie mów do niego w ten sposób.”

Elisa odwróciła się. Marina, nowa pokojówka, stała w drzwiach, trzymając tacę z serwetkami. Ręce jej drżały, ale głos był stanowczy.

„Przepraszam?” zapytała lodowato Elisa.

„To tylko dziecko” – odpowiedziała Marina, robiąc krok naprzód.

Pokój zamarł. Leo patrzył oszołomiony – nikt nigdy go nie bronił.

„Zapominasz, gdzie twoje miejsce” – syknęła Elisa.

„Może” – powiedziała cicho Marina. „Ale pamiętam, jak brzmi dobroć”.

Rozległ się odgłos kroków. Drzwi się otworzyły.