Zmusił ją do aborcji, żeby móc być wolnym z inną kobietą. Uciekła – mile i góry stąd – do Kolorado, gdzie potajemnie urodziła bliźniaczki. Siedem lat później wróciła, przynosząc ze sobą burzę, przed którą myślał, że uciekł.

Odgłos deszczu uderzającego o szpitalne okno zatarł się z jednostajnym pikaniem monitora. Klatka piersiowa Claire unosiła się i opadała bezgłośnie, a jej wzrok utkwiony był w jasnym suficie. David stał u stóp łóżka, z rękami w kieszeniach płaszcza, a jego głos był bezbarwny.
„To lepsze” – powiedział.
„Dla kogo?” – wyszeptała.

Nie odpowiedział. Jego twarz – niegdyś łagodna i chłopięco czarująca – była zimna, nieprzenikniona. Sama nie podjęła decyzji. Kiedy dowiedział się, że jest w ciąży, wpadł we wściekłość. „Psujesz wszystko!” – krzyknął. Miał przyszłość do uratowania: nową firmę, dobrą reputację i inną kobietę czekającą cicho w tle.

Na parkingu śmiały się dwie dziewczyny — wyraźnie, radośnie i strasznie znajomo.

Dawid odwrócił się do niej bez tchu. „Są moje?”
„Są nasze” – powiedziała. „I powiesz im prawdę”.

Zaczął padać deszcz – najpierw delikatny, potem ulewny.

Kolejne tygodnie otworzyły długo skrywane rany. Świat Davida zaczął się walić. Vanessa zauważyła jego roztargnienie, nocne przejażdżki samochodem, poczucie winy gryzące go w głosie. Stanęła z nim twarzą w twarz i po raz pierwszy jego idealne życie zaczęło się chwiać.

Claire nie chciała zemsty. Pragnęła uznania, zamknięcia – czegoś, co sprawiłoby, że te lata byłyby warte przeżycia. David natomiast pragnął kontroli. Zatrudnił prywatnego detektywa, zaoferował pieniądze, a nawet groził, że weźmie go pod opiekę.

Pewnego wieczoru Emma podsłuchała wszystko. „Mamo” – zapytała drżąc – „czy on jest naszym ojcem?”