Na kilka minut przed egzekucją poprosił o coś… Szczekanie zmieniło wszystko…

Nie może pani tu wnosić tego psa, proszę pani. To więzienie o zaostrzonym rygorze. Strażnik zablokował drogę Rebece przy bramie wejściowej. „Proszę, to ostatnia wola mojej siostry przed egzekucją”. Głos Rebeki załamał się, gdy mocno trzymała smycz Maxa. „Proszę pani, nie robimy wyjątków, zwłaszcza w przypadku skazanych morderców”. Inni odwiedzający obserwowali i szeptali o kobiecie próbującej przyprowadzić zwierzę do celi śmierci. Nikt nie wiedział, że owczarek niemiecki miał przy sobie dowody, które miały ujawnić największy spisek w historii teksańskiego wymiaru sprawiedliwości.

Zimne betonowe ściany więzienia federalnego w Hansville były świadkami wielu fatalnych poranków, ale żadnego takiego jak ten. Sara Mitell siedziała na skraju wąskiego łóżka, a jej ręce drżały, gdy wpatrywała się w cyfrowy zegar.

5:30 rano. Za trzy i pół godziny miała umrzeć. Metaliczny odgłos kroków rozbrzmiał w korytarzu, gdy naczelnik James Craford zbliżył się do jej celi. Jego zniszczona twarz nosiła ciężar 28 lat spędzonych w więzieniu, ale dziś w jego oczach było coś innego. „Sara” – powiedział cicho, zatrzymując się przed stalowymi kratami. „Potrzebujesz czegoś przed Sarą?”. Podniósł wzrok, jego brązowe oczy były puste, ale zdecydowane. „Jest jedna rzecz, naczelniku Craowford.

„Wiem, że to brzmi szalenie, ale muszę jeszcze raz zobaczyć Maxa”. Crawford zmarszczył brwi. „Max, mój pies” – wyszeptała Sara, a jej głos lekko się załamał. „To owczarek niemiecki. Moja siostra Rebecca opiekuje się nim, odkąd tu jestem. Znam zasady, ale proszę, on mi tylko został. Tylko on wciąż wierzy w moją niewinność”. Strażnik poruszył się niespokojnie. Przez wszystkie lata nigdy nie otrzymał takiej prośby. Zwierzęta nie miały wstępu do więzienia o zaostrzonym rygorze, a tym bardziej w dniu egzekucji.

„Sara, wiesz, że nie mogę? Proszę” – przerwała, wstając i chwytając kraty. „Wychowywałam go od szczeniaka. Znalazłam go porzuconego i umierającego na wiejskiej drodze. Uratowaliśmy się nawzajem. Odwiedza mnie co tydzień i widzę to w jego oczach. Wie, że nie zabiłam męża. Wie o tym”. Craford przyglądał się jej twarzy. Pomimo wszystkich dowodów przeciwko niej, pomimo werdyktu ławy przysięgłych, w desperacji Sary było coś, co wydawało się szczere.

„Zobaczę, co da się zrobić” – powiedział w końcu. Oczy Sary napełniły się łzami. „Dziękuję. Tylko tego chciałem – pożegnać się z jedyną osobą, która nigdy we mnie nie zwątpiła”. Odchodząc, Crawford nie mogła pozbyć się wrażenia, że ​​ta prosta prośba może być ważniejsza, niż ktokolwiek mógł sobie wyobrazić. Cztery lata wcześniej życie Sary Mitchell wydawało się idealne z zewnątrz. Była odnoszącą sukcesy prawniczką specjalizującą się w prawach człowieka, prowadzącą własną kancelarię w centrum Houston.

Jej mąż, David Mitchell, był właścicielem jednej z największych firm budowlanych w Teksasie, a jego rezydencja znajdowała się na działce o powierzchni 2 akrów w doskonałej lokalizacji. Ale perfekcja była tylko maską. Sara poznała Davida w 2013 roku na kolacji charytatywnej. Był czarujący, bogaty i wytrwały. Pobrali się w 2014 roku podczas ceremonii, która stała się tematem plotek. Przez pierwszy rok David był idealnym mężem. Przynosił jej kwiaty, zabierał ją na drogie wakacje i wspierał jej pracę jako prawniczki.

Wszystko zmieniło się w 2015 roku. David zaczął pić więcej. Krytykował pracę Sary, nazywając ją sentymentalną bzdurą. Kiedy broniła swoich klientów, wybuchał wściekłością. Pierwszy raz uderzył ją podczas kłótni o sprawę, którą prowadziła dla rodziny imigrantów. „Czy bardziej zależy ci na obcych niż na własnym mężu?” krzyknął, po czym uderzył ją w twarz. Sara była w szoku. David natychmiast przeprosił, płacząc i błagając o wybaczenie.

Obiecała, że ​​to się już nie powtórzy, ale powtarzało się bez przerwy. Przemoc nasiliła się w ciągu kolejnych dwóch lat. David kontrolował jej pieniądze, monitorował jej rozmowy telefoniczne i izolował ją od przyjaciół. Sara czuła się uwięziona, zbyt zawstydzona, by komukolwiek powiedzieć, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami. 15 września 2017 roku David został znaleziony martwy w swoim domowym biurze z trzema ranami postrzałowymi klatki piersiowej. Sara odkryła jego ciało, gdy wróciła ze spotkania z klientem.

Zadzwoniła na policję, ale policja natychmiast ją podejrzewała. Dowody były przytłaczające. Odciski palców Sary znajdowały się na narzędziu zbrodni. Na jej dłoniach znaleziono resztki prochu. Sąsiedzi zeznali, że słyszeli ich ciągłe kłótnie. Jej prawnik próbował argumentować, że to była samoobrona, ale oskarżenie przedstawiło ją jako bezwzględną zabójczynię, która zaplanowała zabójstwo męża. Ława przysięgłych obradowała zaledwie cztery godziny przed skazaniem jej za morderstwo pierwszego stopnia.

Sędzia skazał ją na śmierć. Teraz, 18 miesięcy później, Sara siedziała w celi, czekając na karę śmierci za zbrodnię, której przysięgała, że ​​nie popełniła. Jedyną osobą, która jej uwierzyła, był pies o imieniu Max. Był zimny lutowy poranek 2016 roku, kiedy Sara po raz pierwszy zobaczyła Maxa. Wracała do domu po trudnej sprawie sądowej, gdy zobaczyła coś leżącego na poboczu autostrady nr 6. Początkowo pomyślała, że ​​to tylko gruz, ale gdy podeszła bliżej, zdała sobie sprawę, że to pies.