Na kilka minut przed egzekucją poprosił o coś… Szczekanie zmieniło wszystko…

Sara zatrzymała się i znalazła młodego owczarka niemieckiego, ledwo żywego i całego we krwi. Jego lewa łapa była poważnie ranna, a żebra prześwitywały przez skołtunione futro. Ktoś zostawił go na pewną śmierć. „Wszystko w porządku, dzieciaku” – wyszeptała Sara, owijając go w swój płaszcz. „Pomogę ci”. Pospieszyła z nim do kliniki weterynaryjnej dr. Marcusa Thompsona w mieście. Dr Thompson był życzliwym człowiekiem po sześćdziesiątce, który leczył zwierzęta od ponad 30 lat.

Pracowała trzy godziny, żeby uratować psu życie. „Ma szczęście, że go znalazłaś” – powiedziała dr Thompson po operacji. Jeszcze godzina i by umarł. „Czy wiesz, kto jest jego właścicielem?” Sara pokręciła głową. „Znalazłam go porzuconego na autostradzie. Nie miał obroży ani adresówki. Możesz sprawdzić, czy ma mikroczip?” Skaner nic nie wykrył. Pies nie miał identyfikatora i nikt nie mógł się po niego zgłosić. Sara spojrzała na śpiące zwierzę i podjęła decyzję, która zmieniła wszystko.

„Zabiorę go do domu” – powiedział. „Potrzebuje kogoś, kto się nim zaopiekuje”. Sara nadała mu imię Max i od tego dnia byli nierozłączni. Max powoli, ale całkowicie wracał do zdrowia. Chodził za Sarą po domu i zdawał się wyczuwać, kiedy David ma zły humor. Podczas najgorszych kłótni Max stawał między Sarą a jej mężem i cicho warczał. David nienawidził tego psa. „Ten kundel to istny bałagan” – krzyczał. „Sprawia same kłopoty”. Ale Sara odmówiła.

Max był jej jedyną pociechą w małżeństwie, które stało się koszmarem. Kiedy David ją uderzył, Max zlizał jej łzy. Kiedy płakała sama w swoim pokoju, Max kładł głowę na jej kolanach. Po aresztowaniu Sary, jej siostra Rebeca przygarnęła Maxa. Co tydzień Rebeca zabierała go do więzienia, żeby ją odwiedzić. Pies przycisnął pysk do szklanej przegrody i cicho skomlał, jakby rozumiał, że Sara jest uwięziona i nie może wrócić do domu.

Te wizyty pomagały Sarze zachować zdrowy rozsądek w najciemniejszych miesiącach jej uwięzienia. Max nigdy nie przestał wierzyć w jej niewinność, nawet gdy wszyscy się od niej odwrócili. Naczelnik Crawford wrócił do swojego biura, mając wciąż w pamięci słowa Sary. Przez 28 lat pracy w więzieniu nigdy nie otrzymał takiej prośby. Zwierzęta były surowo zabronione w strefach o zaostrzonym rygorze, zwłaszcza w dniu egzekucji.

Usiadł przy biurku i wpatrywał się w gruby regulamin więzienny. Strona 247 była jasna. W żadnym wypadku nie wolno wprowadzać do zamkniętego ośrodka zwierząt bez zezwolenia. Złamanie tej zasady mogło zakończyć jego karierę, ale coś w błaganiu Sary go zaniepokoiło. Widział setki skazanych na śmierć w ostatnich chwilach. Większość błagała o litość, głosiła swoją niewinność lub buntowała się przeciwko systemowi. Sara była inna.

Nie prosiła o darowanie życia; chciała tylko pożegnać się ze swoim psem. Crawford podniósł słuchawkę i wybrał numer biura naczelnika w Austin. „Proszę pana, mam nietypową prośbę od Sary Mitell. Chce zobaczyć swojego psa przed egzekucją”. Naczelnik Philips milczał przez dłuższą chwilę. „Wiesz, że to wbrew wszystkim naszym zasadom, Jim? Wiem, proszę pana, ale od 18 miesięcy jest wzorową więźniarką, bez przemocy, bez problemów”.

To jedyne, o co prosiła. Co ci podpowiada instynkt, Jim? Crawford wyjrzał przez okno na dziedziniec więzienny. Instynkt podpowiada mi, że ta kobieta mówi prawdę. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale widziałem wielu winnych ludzi, a ona nie zachowuje się jak oni. Kolejna długa pauza. Masz 20 minut, ale to zostanie między nami i musisz przestrzegać procedur najwyższego bezpieczeństwa. Jeśli coś pójdzie nie tak, będziesz za to odpowiedzialny. Crawford się rozłączył i natychmiast zadzwonił do Rebekki, siostry Sary.

Pani Johnson, tu naczelnik Crowford z Hansville. Proszę przyprowadzić Maxa do więzienia o 7:00 rano. Jego siostra dostała pozwolenie na wizytę. Rebecca westchnęła. Naprawdę, Boże. Dziękuję. Sara będzie bardzo wdzięczna. Obowiązują surowe warunki, ostrzegł Crawford. Pies musi przejść pełną kontrolę bezpieczeństwa. W razie jakichkolwiek problemów wizyta zostanie natychmiast odwołana. Podczas przygotowań Crawford nie mógł pozbyć się wrażenia, że ​​ta decyzja wszystko zmieni.

Czasami najważniejsze chwile w życiu kryją się pod maską prostych próśb. Miała tylko nadzieję, że nie popełnia największego błędu w swojej karierze. O 7:15 Rebeca Johnson dotarła z Maxem pod bramę więzienia. Owczarek niemiecki siedział cicho w klatce transportowej z tyłu jej samochodu, czując napięcie w powietrzu. Ręce Rebeki drżały, gdy podpisywała formularze odwiedzin. „Proszę za mną do ochrony” – polecił funkcjonariusz Martinez.

Pies musi przejść pełną inspekcję, zanim będzie mógł odbyć wizytę. Maxa zaprowadzono do sterylnego pomieszczenia, gdzie czekała na niego dr Patricia Heis, więzienna weterynarz konsultantka, wraz ze swoim zespołem. Dr Heis była odważną kobietą po pięćdziesiątce, która pracowała z organami ścigania przez ponad 20 lat. „Jak ma na imię ten pies?” zapytała, otwierając klatkę. „Max” – odpowiedziała Rebeca – „jest bardzo potulny”. Sara uratowała go dwa lata temu. Lekarka przesunęła dłońmi po ciele Maxa, szukając ukrytych przedmiotów, komórek jajowych lub innych nietypowych przedmiotów.

Zbadała jego pysk, uszy i łapy sprawnie i zręcznie. Max stał nieruchomo, jakby rozumiał wagę chwili. „Na razie jest czysty” – oznajmiła dr Hay, po czym znieruchomiała. Jej palce natrafiły na coś na szyi Maxa, tuż za jego lewym uchem. Chwileczkę. Rozgarnęła futro i dokładniej przyjrzała się temu miejscu. Była tam mała, cienka blizna długości około cala. Była prawie niewidoczna, chyba że wiedziało się, gdzie patrzeć.