Na kilka minut przed egzekucją poprosił o coś… Szczekanie zmieniło wszystko…

„To dziwne” – mruknęła dr Hay, przywołując dyrektora Crawforda. „Proszę posłuchać, ta blizna… jest chirurgiczna, ale nie jest wynikiem żadnego normalnego zabiegu weterynaryjnego, jaki znam”. Grawford przyjrzała się śladowi. „Może pochodzić z urazu, jakiego doznał jako szczeniak”. „Nie” – pokręciła głową lekarka. „To niedawno. Ma może sześć miesięcy i jest zbyt precyzyjne, żeby powstało w wyniku wypadku. Ktoś zrobił to skalpelem”. Rebeca zmarszczyła brwi. „To niemożliwe. Max nie miał operacji od czasu aresztowania Sary”.

Wiedziałbym. Dr Ha spojrzał na Crawforda. Szanowny Panie, protokół wymaga prześwietlenia w celu wykrycia wszelkich niewyjaśnionych śladów pooperacyjnych. To może coś ukrywać. Crawford poczuł ucisk w żołądku. Ile to potrwa? 15 minut na prześwietlenie, proszę Pana. Crawford spojrzał na zegarek. Była 7:45. Egzekucja Sary była zaplanowana na 9:00. Obiecał jej 20 minut z Maxem, ale teraz wszystko się zmieniało. „Zrób to” – rozkazał i wezwał ochronę. Chcę, żeby ten pokój był zamknięty, dopóki nie dowiemy się, z czym mamy do czynienia.

O 7:45 przenośny aparat rentgenowski wjechał do pokoju ochrony. Max leżał nieruchomo na metalowym stole, gdy lekarz ustawiał go na jego szyi. Aparat cicho szumiał, rejestrując obraz. Kiedy zdjęcie rentgenowskie pojawiło się na ekranie komputera, wszyscy w pokoju zamilkli. „Co to, do cholery, jest?” – wyszeptał Crowford. Tam, wyraźnie jak na dłoni, znajdował się mały, prostokątny obiekt osadzony tuż pod skórą Maxa.

To nie był zwykły mikrochip identyfikacyjny. To urządzenie było większe i bardziej skomplikowane. „Nigdy czegoś takiego nie widziałem” – powiedział lekarz, studiując obraz. „To z pewnością sztuczne, ale z tego miejsca nie mogę stwierdzić, co to jest”. Crawford natychmiast zarządził częściową ewakuację budynku. Kod żółty. Chcę tu natychmiast wezwać specjalistów od wykrywania materiałów wybuchowych. W ciągu kilku minut przybył sierżant Rodriguez, ekspert od rozbrajania bomb, ze swoim zespołem. Założył Maxowi na szyję wykrywacz metalu i potwierdził lokalizację obiektu.

„To nie jest materiał wybuchowy” – oznajmił Rodriguez po przeprowadzeniu kilku testów. „Ale to na pewno coś elektronicznego; wygląda jak jakieś urządzenie pamięci masowej. Dr Hees przygotował znieczulenie miejscowe. Mogę je bezpiecznie usunąć, ale potrzebuję pozwolenia na operację”. Crawford spojrzał na zegarek. Była 8:10. Do egzekucji Sary pozostało 50 minut. Rebeca siedziała w kącie, płacząc i dezorientując się. „Nie rozumiem” – powiedział. „Kto włożył coś do Maxa? I po co? Zrób operację” – rozkazał Crawford.

Muszę wiedzieć, co to jest. Dr Ha pracowała szybko, ale ostrożnie. Urządzenie było małe, mniej więcej wielkości pendrive’a, owinięte plastikiem medycznym, aby chronić je przed płynami ustrojowymi. Kiedy w końcu je wyjęła, wszyscy zebrali się wokół, żeby je zbadać. „To zmodyfikowana karta microSD” – powiedział Rodriguez, obracając ją w dłoniach. „Ktoś zadał sobie mnóstwo trudu, żeby to ukryć”. Craford poczuł, jak serce wali mu jak młotem. Przez wszystkie lata pracy w więzieniu nigdy nie spotkał się z czymś podobnym.

Mamy dostęp do tego, co się na nim znajduje. Będziemy potrzebować komputera, odpowiedział Rodriguez. Ale tak, powinno być czytelne. Przygotowując się do odkrycia sekretów, które nosił w sobie Max, Crawford mimowolnie zadał sobie pytanie: „Czy Sara wiedziała o tym urządzeniu? A jeśli tak, to co takiego ukrywała, że ​​warto było ryzykować życie swojego psa, żeby to chronić?”. O 8:25 rano technik kryminalistyczny Michael Torres podłączył urządzenie do swojego laptopa. Na ekranie pojawiły się dziesiątki plików audio, wszystkie datowane na okres od kwietnia do września 2017 roku.

Crawford stał za nim, nerwowo obserwując mijające minuty. „Jest tu 43 nagrania” – powiedział Torres. „Niektóre trwają zaledwie kilka sekund, inne kilka minut”. „Odtwórz pierwsze” – polecił Crowford. Torres kliknął na plik z datą 15 kwietnia 2017 roku. W pomieszczeniu zapadła cisza, gdy rozległy się głosy. Pierwszy głos należał wyraźnie do Davida Mitchella, rzekomo zmarłego męża Sary. „Jesteś pewien, że to zadziała, Kan?” – zapytał David nerwowo, ale z podekscytowaniem w głosie.

Odezwał się drugi głos, głębszy i pewniejszy siebie. „David, jestem prokuratorem od 15 lat. Zaufaj mi. Kiedy skończę, wszyscy pomyślą, że nie żyjesz, a Sara cię zabiła”. Crawford poczuł, jak krew mu gęstnieje. Robert Kane był głównym prokuratorem, który skazał Sarę na śmierć. Miał szukać sprawiedliwości, a nie zmawiać się z ofiarą. „A co z ciałem?” – zapytał David na nagraniu. „Wszystko wyjaśnione” – odpowiedział Kane. „Znaleźliśmy bezdomnego, podobnego do ciebie wzrostem i budową ciała”.

Walsh przeprowadzi sekcję zwłok i upewni się, że dane z dokumentacji dentystycznej są zgodne. Nikt tego nie zakwestionuje. Nagranie trwało jeszcze minutę, a David i Kane kłócili się o przelewy pieniężne i plany ucieczki. Kiedy nagranie się skończyło, w pokoju zapadła cisza. „Odtwórz jeszcze raz” – powiedział Crawford głosem napiętym z gniewu. Torres wybrał plik z maja 2017 roku. Tym razem słychać było trzy głosy: Davida, Kane’a i kobiety. „Detektywie Morrison, czy nie ma pan nic przeciwko podrzucaniu dowodów?” – zapytał Kane.

Za dwa miliony dolarów, zgadzam się na wszystko, czego potrzebujesz, odpowiedziała kobieta. Dopilnuję, żeby na broni były odciski palców Sary i żeby na jej dłoniach były resztki prochu. Crawford natychmiast rozpoznał głos. Linda Morrison była główną detektyw, która aresztowała Sarę. Miała odkryć prawdę, a nie tworzyć kłamstwa. Wraz z odtwarzaniem kolejnych nagrań wyłaniał się przerażający obraz. Sara nie zabiła męża.

Jej mąż sfingował własną śmierć i wrobił ją w morderstwo, angażując do pomocy osoby, które miały stać na straży sprawiedliwości. Torres kontynuowała odtwarzanie nagrań, podczas gdy Crawford przechadzała się po pokoju. Każdy plik ujawniał kolejne szokujące szczegóły spisku, który doprowadził Sarę do celi śmierci. W jednym z nagrań z czerwca 2017 roku David wyjaśnił Kanowi swoje prawdziwe motywy.

„Federalne śledztwo jest już zbyt blisko” – powiedział David. „Odkryli 15 milionów dolarów, które ukradłem z rządowych kontraktów. Jeśli wkrótce nie zniknę, spędzę resztę życia w więzieniu”. Głos Kana był spokojny i profesjonalny. „Więc sfingujesz swoją śmierć. Sara bierze winę na siebie, a ty zaczynasz od nowa w Meksyku z nową tożsamością. A ja już przelałem pieniądze na konta na Kajmanach” – odpowiedział David. „Kiedy Sara zostanie skazana, będę mógł bezpiecznie uzyskać do nich dostęp z mojego nowego życia jako Richard Stone”.

Inne nagranie ujawniło, jak zwerbowali dr. Edwarda Walsa, lekarza sądowego, który przeprowadził rzekomą sekcję zwłok Davida. Kane powiedział Walshowi: „5 milionów dolarów za sfałszowanie raportu z sekcji zwłok”. „Wystarczy zidentyfikować ciało bezdomnego jako Davida Mitchella. Zmienić dokumentację dentystyczną, a nikt nie zauważy różnicy”. Walsh wydawał się zdenerwowany. „A jeśli ktoś zakwestionuje moje wnioski, nikt tego nie zrobi” – zapewnił go Kane. „Dopilnuję, aby śledztwo było powierzchowne”.

Detektyw Morrison skupi się wyłącznie na budowaniu sprawy przeciwko Sarze. Dowody będą tak mocne, że nikt nie będzie miał wątpliwości co do tożsamości ofiary”. Najbardziej niepokojące nagranie pochodziło z lipca 2017 roku, zaledwie dwa miesiące przed sfingowaną śmiercią Davida. Występują na nim wszyscy czterej spiskowcy: David, Kane, Morrison i Walsh. „Sarah zaczyna nabierać podejrzeń” – relacjonował David. „Zadaje mi pytania o moje rozmowy telefoniczne i uważnie mnie obserwuje. Więc przesuńmy chronologię do przodu” – zdecydował Kane.

Morrison, ile czasu zajmie ci podłożenie dowodów? Daj mi dwa tygodnie – odpowiedział Morrison. – Potrzebuję czasu, żeby zdjąć odciski palców Sary z narzędzia zbrodni i przygotować resztki prochu. Upewnij się, że będą świadkowie jej kłótni rodzinnych – dodał Kane. Ława przysięgłych musi uwierzyć, że Sara miała motyw, by go zabić. Craford czuł się niedobrze, słuchając, jak ci ludzie tak rzeczowo opowiadają o zniszczeniu życia niewinnej kobiety. Nie byli zwykłymi przestępcami. Mieli stać na straży sprawiedliwości.

W miarę odtwarzania nagrań jeden fakt stał się jasny. Sarah Mitchell była całkowicie niewinna, a system zawiódł ją w najgorszy możliwy sposób. Najważniejsze nagranie pochodziło z 10 sierpnia 2017 roku, zaledwie 50 tygodni przed sfingowaną śmiercią Davida. W tym pliku David w przerażających szczegółach wyjaśnił Kanowi cały plan. „Znalazłem idealne zwłoki” – powiedział David z satysfakcją. „Bezdomny mężczyzna o imieniu Jeremy Walsh, bez rodziny, nikt za nim nie tęskni, tego samego wzrostu i budowy ciała co ja.

Kontakt Morrisona zajmie się nim jutro wieczorem. – Głos Kana był zimny i wyrachowany. – I miejsce śmierci. Strzelę Jeremy’emu trzy razy w klatkę piersiową, tak jak zaplanowaliśmy moją sfingowaną śmierć. Potem spalimy mu twarz i ręce kwasem, żeby utrudnić identyfikację. Walsh zajmie się resztą podczas autopsji. Crawford poczuł, jak ściska mu się żołądek, gdy David kontynuował wyjaśnianie, jak zamordują niewinnego bezdomnego tylko po to, żeby wrobić Sarę.

„A alibi Sary?” zapytał Kane. „Ma spotkanie z klientem tego wieczoru” – odpowiedział David. „Dopilnowałem, żeby umówiła się na spotkanie dokładnie w odpowiednim czasie. Wróci do domu, znajdzie ciało, zadzwoni pod 911 i wpadnie prosto w naszą pułapkę”. Nagranie pokazało, jak starannie zaplanowali każdy szczegół. Morrison miał umieścić odciski palców Sary na narzędziu zbrodni podczas jej przesłuchania. Resztki prochu miały zostać naniesione na jej dłonie podczas aresztowania.

Kan dopilnowałby, żeby śledztwo skupiło się wyłącznie na zbudowaniu sprawy przeciwko Sarze. Piękno tego planu, kontynuował David, polega na tym, że Sara nigdy się tego nie domyśli. Uważa mnie po prostu za agresywnego męża. Nie ma pojęcia, że ​​jestem na tyle mądry, by zaplanować własną sfingowaną śmierć i zrzucić to wszystko na nią. Kan się roześmiał. Zanim zda sobie sprawę, co się stało, będzie przywiązana do stołu egzekucyjnego, a ty będziesz żył jak król w Meksyku za 15 milionów dolarów.

Kolejne nagranie z końca sierpnia pokazało Davida praktykującego swoją nową tożsamość jako Richard Stone. Zdobył już fałszywe dokumenty i wynajął mieszkanie w Tijuanie. Jego droga ucieczki była zaplanowana co do minuty. „Gdy Sara zostanie aresztowana, poczekam trzy dni, a potem pojadę na granicę” – wyjaśnił David. „Richard Stone ma czysty paszport i konto bankowe. Za tydzień mnie już nie będzie”. Ostatnie nagranie w tej serii to po prostu głos Davida, mówiącego tak, jakby pisał pamiętnik.

Jutro nadejdzie ten dzień. Sara nie ma pojęcia, że ​​jej ukochany mąż zamierza zniszczyć jej życie. Umrze w przekonaniu, że nie udowodnił swojej niewinności. A ja będę mogła zacząć od nowa z większą ilością pieniędzy, niż mogłabym sobie wymarzyć. Czasami najlepszą zemstą jest pozwolić komuś innemu wziąć na siebie winę za swoje zbrodnie. O 8:20 rano, zaledwie 40 minut przed egzekucją, Torres znalazła serię nagrań, które zmieniły wszystko.

To nie były rozmowy między spiskowcami; to był głos Sary, mówiący cicho i natarczywie. Pierwsze nagranie pochodziło z 18 lipca 2017 roku. „Nie wiem, kto tego słucha, ale muszę nagrać to, co właśnie odkryłam” – wyszeptał głos Sary. David rozmawiał przez telefon w swoim biurze i usłyszałam, jak mówi o sfingowaniu własnej śmierci. Początkowo pomyślałam, że źle zrozumiałam, ale potem wymienił moje nazwisko. Powiedział, że będę winna jego śmierci.

Crawford poczuła dreszcz, gdy uświadomiła sobie, że Sara odkryła spisek przeciwko niej. „Od tygodnia potajemnie nagrywam rozmowy Davida” – kontynuowała Sara. „On nie wie, że zainstalowałam na telefonie aplikację do nagrywania głosu. Za każdym razem, gdy wykonuje te połączenia, nagrywam je z sąsiedniego pokoju. Kolejne nagranie pochodziło z 25 lipca 2017 roku. „Jest gorzej, niż myślałam” – powiedziała Sara drżącym głosem.

David współpracuje z prokuratorem okręgowym Robertem Kane’em i detektyw Lindą Morrison. Planują zamordować bezdomnego i wykorzystać jego ciało do upozorowania śmierci Davida. Następnie podłożą dowody, żeby wyglądało na to, że zabiłam męża. Crawford zdał sobie sprawę, że Sara zbierała dowody spisku miesiącami, zanim do niego doszło. „Zadzwoniłam dziś do dr. Thompsona” – kontynuowała Sara. „Jest naszym rodzinnym weterynarzem od lat i mam do niego pełne zaufanie”.

Powiedziałam mu o niebezpieczeństwie, w jakim się znajduję, a on zasugerował coś, co mogłoby uratować mi życie, jeśli ten plan się powiedzie. Nagranie się zatrzymało, a potem głos Sary powrócił. Dr Thompson powiedział, że możemy wszczepić Maxowi urządzenie do przechowywania danych w szyję. Jeśli zostanę aresztowana i nie będę mogła udowodnić swojej niewinności normalnymi drogami prawnymi, być może dowody ukryte w Maxie mnie uratują. Brzmi to szalenie, ale może to być moja jedyna nadzieja.

Kolejne nagranie z 5 sierpnia 2017 roku ujawniło, jak przebiegał zabieg. „Dr Thompson przeprowadził dziś operację” – powiedziała Sara. „Max był bardzo odważny. Wszczepiliśmy mu kartę micro SD z kopiami wszystkich nagrań, które zrobiłam. Jeśli coś mi się stanie i Max trafi do więzienia, może ktoś odkryje prawdę”. Crawford spojrzał na Maxa, który leżał spokojnie na stole zabiegowym. Ten odważny pies nosił w sobie dowody niewinności Sary od ponad sześciu miesięcy.