O północy jej mąż zadzwonił do teścia, żeby „dać jej nauczkę” — ale piętnaście minut później mężczyzna przybył, trzymając coś, co go zamroziło

Wezwanie

Zbliżała się północ.
Lekki deszcz padał na brukowane uliczki Guadalajary, malując złote refleksy światła latarni. Wewnątrz eleganckiego domu w Colonia Americana panowało napięcie.

Álvaro Mendoza, młody i ambitny biznesmen, chodził tam i z powrotem po salonie, z twarzą płonącą gniewem.
Naprzeciwko niego, na podłodze, siedziała jego żona, Camila Ramírez, drżąca, z czerwonymi i opuchniętymi od płaczu oczami.

„Nic złego nie zrobiłam!” – szlochała. „Właśnie wysłałam trochę pieniędzy mojej mamie. To moja mama, Álvaro! Co złego w tym, żeby jej pomóc?”

Álvaro zacisnął pięści, a jego głos brzmiał ostro.
„Źle? Ukryłeś to przede mną! W tym domu to ja podejmuję decyzje! Jeśli chcesz działać samodzielnie, może twój ojciec powinien przyjść i znów nauczyć cię manier”.

Bez namysłu chwycił telefon i wybrał numer.
Odebrał głęboki, spokojny głos.
„Don Ramiro, przepraszam, że dzwonię tak późno. Ale proszę, przyjedź po córkę. Myślę, że musi dostać nową nauczkę”.

Zapadła cisza, która trwała kilka sekund, po czym nadeszła cicha odpowiedź:
„W porządku. Będę za piętnaście minut”.

Álvaro uśmiechnął się, wyobrażając sobie tę scenę – wściekłego teścia, strofującego Camilę, a może nawet zabierającego ją z powrotem do domu rodziców, „aby mogła się zastanowić”.
Nie miał pojęcia, co się naprawdę wydarzy.

Przybycie