Milioner, jego córka i lekcja, której nie dało się kupić za pieniądze

Don Esteban García był jednym z najbogatszych ludzi w mieście – człowiekiem, którego nazwisko otwierało drzwi i którego podpis zmieniał fortuny. Jego rezydencja była pełna luksusu: marmurowe podłogi, żyrandole i ściany zdobione dziełami sztuki wartymi więcej niż domy większości ludzi.

Jednak pomimo całego jego bogactwa, spokoju nie dało się kupić za pieniądze.

Jego żona zmarła wiele lat wcześniej, zostawiając go samego z wychowywaniem ich jedynego dziecka — Isabelli, bystrej, choć rozpieszczonej 10-letniej dziewczynki, która dorastała w otoczeniu służby, prywatnych nauczycieli i wszystkiego, czego mogła zapragnąć.

Tylko w ciągu ostatnich kilku miesięcy Don Esteban miał sześć gospodyń domowych. Każda z nich odeszła z płaczem, nie mogąc poradzić sobie z temperamentem Isabelli.

Nowy przybysz

Pewnego poniedziałkowego poranka pojawiła się nowa pokojówka – cicha kobieta o imieniu María, skromnie ubrana, z twarzą pokrytą zmarszczkami od lat ciężkiej pracy. Uśmiechnęła się życzliwie, gdy przedstawiono ją Isabelli, ale dziewczyna ledwo na nią spojrzała.

„Mam nadzieję, że wytrzymasz dłużej niż inni” – powiedział Don Esteban pół żartem, pół znużonym.
„Zrobię, co w mojej mocy, proszę pana” – odpowiedziała cicho Maria. „Dzieciom potrzeba tylko zrozumienia”.

Przez kilka dni wszystko wydawało się spokojne. María pracowała wydajnie – gotowała, sprzątała i dbała o pokój Isabelli. Nie podnosiła głosu ani nie traciła cierpliwości, nawet gdy dziecko ją ignorowało lub zostawiało bałagan.

Ale pokój nie trwał długo.

Wybuch