Nie jestem już żoną twojego syna, więc nie mam obowiązku ci pomagać. Lisa zamknęła drzwi przed nosem swojej teściowej.

Szare niebo ciążyło nad miastem już od trzech tygodni. Elizawieta Andriejewna stała przy oknie, obserwując, jak poszarpane chmury czepiają się dachów kamienic. Na podwórku dzieci bawiły się w kałużach, nieświadome wilgotnego powietrza. Ich dźwięczne głosy niosły się stłumionym echem aż do siódmego piętra.

„Ciekawe, ile to jeszcze potrwa?” – pomyślała, nieświadomie poprawiając pasmo jasnych włosów, które wymknęło się z ciasnego koka z tyłu głowy.

Dzwonek do drzwi zadzwonił ostro i natarczywie, jakby przerywając jej myśli. Lisa wzdrygnęła się. Nie spodziewała się gości.

Nina Pietrowna Krawcowa stała w drzwiach, prosta jak struna, ubrana w formalny, ciemnoniebieski płaszcz i z charakterystyczną broszką na klapie – srebrnym ptakiem z rozpostartymi skrzydłami. Odkąd Liza pamiętała, nigdy nie rozstawała się z tą ozdobą.

„Dzień dobry, Elizabeth” – głos jej byłej teściowej brzmiał spokojnie jak zawsze, jakby nie minęły między nimi miesiące ciszy i rozłąki. „Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam?”

Nie czekając na zaproszenie, Nina Pietrowna przekroczyła próg i zdjęła rękawiczki – powoli, palec po palcu. Jej ruchy zdradzały kobietę przyzwyczajoną do tego, że jej obecność jest oczywista.

„Proszę” – Lisa odsunęła się, pozwalając niespodziewanemu gościowi przejść.

W salonie Nina Pietrowna podziwiała nowe meble. Wiele się zmieniło od jej ostatniej wizyty. Zniknęły ciężkie zasłony, masywna ściana i obrazy w ciemnych ramach. Pokój wypełnił się światłem i powietrzem.

„Widzę, że gruntownie… odnowiłeś wnętrze” – zauważyła, siadając na krześle. „Anton by tego nie pochwalał”.

„Anton już tu nie mieszka” – odpowiedziała spokojnie Lisa – „od dwóch lat”.

„To nie znaczy, że powinniśmy wyrzucać rzeczy, które kupiliśmy za jego pieniądze” – Nina Pietrowna zacisnęła usta. „Ale nie po to tu przyjechałam”.

Lisa stała w milczeniu przy oknie, czekając na kontynuację.

„Potrzebuję twojej pomocy” – powiedziała w końcu Nina Pietrowna, a słowa zdawały się przychodzić mi z trudem. „Chodzi o to, że idę na operację. To nic poważnego, ale będę potrzebowała opieki przez tydzień, może dwa. Anton jest w podróży służbowej za granicę. Wiesz, nie mam nikogo innego”.

Liza spojrzała na kobietę, z którą mieszkała pod jednym dachem przez siedem lat. Nina Pietrowna postarzała się. W kącikach jej oczu pojawiły się głębokie zmarszczki, a jej niegdyś idealnie ufarbowane włosy miejscami nabrały srebrnych refleksów.

„Rozumiesz, że nie jestem już żoną twojego syna, więc nie mam obowiązku ci pomagać” – powiedziała Lisa cicho, bez buntu, ale stanowczo.

Nina Pietrowna podniosła głowę: