Mój mąż zażądał, żebym przeprosiła jego najlepszą przyjaciółkę, bo moja szczerość „zraniła jej uczucia”. Kiedy odmówiłam, krzyknął ze złością: „Przeproś, albo się z tobą rozwiodę”. Zgodziłam się. Poszłam do niej do domu, spojrzałam jej w oczy i w obecności jej męża powiedziałam coś, co pozwoliło im obojgu zrozumieć, dlaczego kobiety takie jak ja nigdy nie uginają się pod ciężarem prawdy…

„Przeproś Scarlet, albo się z tobą rozwiedzę”.

Mój mąż, Mason, stał w salonie z założonymi rękami, stawiając ultimatum, jakby negocjował umowę biznesową, a nie groził końcem naszego pięcioletniego małżeństwa. Na jego twarzy malował się wyraz, który znałam aż za dobrze: ten, który mówił, że jestem nierozsądna, zazdrosna, niemożliwa. Ten, który sprawiał, że wątpiłam w swoje zdrowie psychiczne, mimo że wiedziałam, że mam rację.

Wpatrywałam się w niego, w tego mężczyznę, którego obiecałam kochać, i zdałam sobie sprawę, że go nie poznaję. A może nigdy tak naprawdę go nie znałam. Mason, którego myślałam, że poślubiłam, nie zażądałby ode mnie przeprosin od swojej najlepszej przyjaciółki za zbrodnię zauważenia ich niewłaściwego związku. Mason, którego myślałam, że poślubiłam, nie wmówiłby mi, że to ja jestem problemem.

„Chcesz, żebym ją przeprosił?” Usłyszałem swój własny głos, spokojniejszy, niż się czułem. „Za co właściwie?”

„Za to, że traktowałeś ją z podejrzliwością i chłodem!” – podniósł głos, pełen sprawiedliwości. „Za to, że sprawił, że poczuła się niemile widziana! Za to, że jesteś tak zazdrosny, że nie potrafisz zaakceptować, że mam znaczącą przyjaźń poza naszym małżeństwem! Zasługuje na przeprosiny, a jeśli nie możesz jej ich dać, nie wiem, czy wytrzymam w tym małżeństwie”.

Coś we mnie drgnęło. Nie złamane serce, jeszcze nie. To była jasność. Zimna i ostra jak brzytwa.

Ale wybiegam trochę w przyszłość. Wróćmy do początku.

Nazywam się Arya Montgomery i przez pięć lat myślałam, że moje małżeństwo jest udane. Poznaliśmy się na letnim grillu, rozmawialiśmy przez trzy godziny bez przerwy, a on sprawił, że poczułam się zauważona . Pamiętał, że piłam kawę z odrobiną śmietanki. Zaskoczył mnie spotkaniami w księgarni, bo wspomniałam, że uwielbiam zapach nowych książek.

Pobraliśmy się dwa lata później, na kameralnym weselu w ogrodzie. Zadomowiliśmy się w spokojnym życiu. Pracowałam z domu jako grafik freelancer; on dojeżdżał do swojej firmy logistycznej. Dzieliliśmy się rachunkami, razem gotowaliśmy i rozmawialiśmy o przyszłości. Życie wydawało się stabilne, przewidywalne i komfortowe. Myślałam, że dokładnie wiem, za kogo wyszłam.

Z perspektywy czasu widzę, że żyłem w starannie wykreowanej iluzji.