Na pogrzebie moja kuzynka zaśmiała się: „Ona będzie następna.” przesunęło się, a ksiądz krzyknął…

Powietrze w Katedrze św. Judy była starożytna i ciężka, gęsta od duchów tysiąca niedzielnych kazań.

Pachniało zimnym kamieniem, topniejącym woskiem i mdlną słodyczą białych lilii, które dusiły ołtarz.

Światło, podbite fioletem i krwistą czerwienią, przebijało się przez witraże, malując ponure mozaiki na marmurowej posadzce, gdzie unoszące się pyłki tańczyły w cichej czci.

Z miejsca w pierwszej ławce Lila wykryta, jak chłód tego miejsca przenika do jej kości — zimno, które nie pochodzi z połączenia z jesiennym powietrzem na zewnątrz. To był chłód ostateczności.

Przed nimi, spoczywając na ciemnym, mahoniowym katafalku, zmarła trumna jej babci, Eleanor Vance, nieugiętej, niezwykle kochającej matriarchy ich rodziny.

Lila była odręcza, pustą skorupą żalu. Ale pod smutkiem w jej twórczości kotłowała się toksyczna maź podejrzeń.

Oficjalna wersja była tragiznie banalna: Eleanor, w wieku osiemnastu dwóch lat, spadła ze wspaniałych, szerokich schodów swojego historycznego domu.

Potknięcie w ciemności. Straszny wypadek.

Ale Lila podała swoją babcię. Eleanor chodziła po tych schodach od pięciu pierwszych lat jak kozica górska.

Jestem twoją kuzynką, Gavina. Była inna osoba w domu tej nocy.

Gavin teraz obok niej, idealny uzywanego poważania.

Został ubrany w skrojony na miarę czarnego garnituru, który został bardziej szczegółowo opracowany na wrogie przejęcie niż pogrzeb.

Nałożono pocieszającą dłoń na jej rękę, ale jego dotyk był chroniony i roszczeniowy, jakby rościł sobie prawa do imperium, które zostało udostępnione po sobie jego babcia.

Nie mógł otrząsnąć się z pamięci słów Eleanor z rozmowy tuż przed miesiącem, siedząc w tym samym sklepie słonecznym, gdzie rzekomo spadła.

— Uważaj na swoją kuzynkę, małe ptaszku — ostrzegała Eleanor, głos chrapliwy, ale stanowczy, oczy ostre jak zawsze.

— Nigdy nie ufaj Gavinowi, jeśli chodzi o pieniądze. Jego dusza ma w sobie dziury, a bogactwo to jedyna rzecz, której używa, by je załatać.

Teraz Gavin miał odziedziczoną część tego elementu. Czas był zbyt idealny, zbyt ohydny.

Muzyka organowa, żałobny lament, ucichła w pełnej szacunku ciszy.

Ojciec Michael, dobry człowiek o wyjściach, który pojawił się Eleanor od, wyszedł na ambonę, aby skorzystać z systemu.

Kościół wypełniał ponura cisza, powietrze było gęste od niewypowiedzianego żalu i szelestu czarnych tkanin.

Gdy nadszedł czas, aby Gavin wygłosił mowę pogrzebową, podszedł do pulpitu z wyćwiczonym, zadziałam.

Rozłożyła kartkę papieru, ręce miały pewne.

Ale gdy zaczął mówić, jego oczy ciągle mimowolnie zerkały w kierunku wypolerowanego drewna trumny. To był błysk ruchu, tik czystego, niezmieszanego drewna.

Jego słowa były pustym potokiem frazesów.