Po kłótni mąż zabrał swoje rzeczy i poszedł do teściowej, a po pięciu dniach wydarzyło się coś, czego nikt się nie spodziewał.

Ira stała przy kuchence, mieszając barszcz. Sasha chodził tam i z powrotem po kuchni.

— Znowu za słone! — Spróbował i skrzywił się. — Ile razy mam ci mówić?

— Niczego nie przesoliłam.

— A to co? — Sasha wskazał łyżką do garnka. — Morze Martwe?

Ira zacisnęła zęby. Trzydzieści lat to samo. Zawsze coś jej nie pasuje.

— Dodaj wody, jeśli jest za słone.

— Wody? — Sasha uderzył dłonią w stół. — A może w końcu nauczysz się gotować?

— Albo ty sam gotuj! — Słowa same wyszły.

Sasha zamarł. Nigdy tak nie odpowiadała.

— Co?

— Gotuj sam, jeśli ci się nie podoba. — Ira wyłączyła kuchenkę i odwróciła się do męża. — Mam dość twoich pretensji.

— Aha! — Sasha poczerwieniał. — To pretensje są moje? A kto siedzi w domu cały dzień? Kto nie przynosi pieniędzy do domu?

— Pracuję! Pracuję w szkole!

— Twoje grosze! — machnął ręką. — Na co je wystarcza?

Ira poczuła, że serce bije jej szybciej. Nastyka zajrzała do kuchni, ale od razu się schowała. Sprytna dziewczynka.

— Wiesz co? — Sasha poszedł do sypialni. — Mam dość tego wszystkiego!

Ira słyszała, jak wrzuca coś do torby. Czy naprawdę odchodzi? Zwykle po pół godzinie ochładzał się i wracał się pogodzić.

Ale tym razem się nie uspokoił.

— Idę do mamy — ogłosił, stojąc w przedpokoju z torbą. — Tam przynajmniej gotują normalny barszcz.

— Idź. — Ira nawet nie wyszła z kuchni.

Sasha czekał. Pewnie myślał, że rozpłacze się i zacznie go prosić, żeby został. Jak kiedyś.

— Mówisz serio?

— Szczerze. Zamknij drzwi za sobą.

Zatrzask zamka. Ira usiadła na stołku i wpatrywała się w garnek. No tak. Trzydzieści lat małżeństwa przepadło przez barszcz.

Nastyka zajrzała do kuchni.

— Mamo, naprawdę odszedł?

— Wygląda na to.

— A co teraz będzie?