Po kłótni mąż zabrał swoje rzeczy i poszedł do teściowej, a po pięciu dniach wydarzyło się coś, czego nikt się nie spodziewał.

Ira spojrzała na córkę. Miała ogromne, przestraszone oczy.

— Nie wiem, córciu. Naprawdę nie wiem.

A w głowie kołatała się jedna myśl: powinnam była tak odpowiadać wcześniej albo wcale? I dlaczego w duszy nie czuję ulgi, tylko pustkę?

Telefon zadzwonił. Może Sasha zmienił zdanie.

— Ira? — Głos teściowej był lodowaty. — Co robisz z moim synem?

— Dobry wieczór, Tamara Pawłowna.

— Jaki dobry wieczór? Sasha przyjechał cały zdenerwowany! Mówi, że wyrzuciłaś go z domu!

Ira zamknęła oczy. Zaczęło się.

— Nikogo nie wyrzucałam.

— Nie wyrzuciłaś? A dlaczego siedzi u mnie? Prawie płacze!

Sasha płacze? Ira wyobraziła sobie tę scenę i uśmiechnęła się.

— Poszedł sam, Tamara Pawłowna.

— Sam! Oczywiście, że sam! — Teściowa prawie krzyczała. — Doprowadziłaś faceta do granic wytrzymałości! Trzydzieści lat znosił twoje kaprysy!

— Moje kaprysy?

— Czyje miałyby być? Zawsze coś ci nie pasuje! To zmęczona, to boli ją głowa!

Ira odłożyła słuchawkę. Nie miało sensu dalej rozmawiać z teściową.

Nazajutrz w szkole koleżanki od razu zauważyły, że coś jest nie tak.

— Ira, wyglądasz dziwnie — powiedziała Lena w przerwie. — Co się stało?

— Sasha odszedł.

— Jak odszedł? Dokąd?

— Do mamy. Pokłóciliśmy się wczoraj.

Lena usiadła obok.

— Poważna kłótnia, czy jak zwykle?

— Nie wiem. Zabrał swoje rzeczy.

— Ojej, Ira… A ty jak się czujesz?

Ira pomyślała. Czy przeżywała? Chyba tak. Ale nie jak kiedyś. Wcześniej od razu biegła się pogodzić, przepraszała za wszystko.

— Dziwnie, ale nie bardzo. Cisza w domu… jakaś… nieprzyzwyczajona.

— Może zadzwonić do niego?

— Po co? Wie, gdzie mnie znaleźć.

Lena spojrzała zaskoczona na przyjaciółkę.

— Naprawdę się zmieniłaś. Kiedyś już byś zadzwoniła sto razy.

— Jestem zmęczona, Lena. Mam dość bycia ciągle winna.

W domu Nastyka przywitała ją milczeniem. Dziewczynka ewidentnie przeżywała, ale nie chciała rozmawiać. Usiadła odrobić lekcje i zamknęła się w pokoju.

Ira przygotowała obiad. Automatycznie postawiła trzy talerze, potem zabrała jeden. Kuchnia zrobiła się jakaś pusta.

Drugi dzień minął tak samo. Sasha nie dzwonił. Nastyka chodziła ponura.

— Mamo, a tata wróci? — zapytała przy śniadaniu.

— Nie wiem.

— A ty chcesz, żeby wrócił?

Ira zatrzymała się z kubkiem w ręku. Czy chciała?

— Chcę. Ale nie takiego, jakim był wcześniej.

— Co znaczy „nie takiego”?

— Wiesz, córciu, przez trzydzieści lat przepraszałam za każdy krok. Jestem zmęczona.

Nastyka skinęła głową, nie mówiąc nic.

Trzeciego dnia zadzwoniła Tamara Pawłowna.

— Ira, całkiem oszalałaś? Sasha siedzi u mnie już trzeci dzień!

— I co z tego?

— Jak to i co? To twój mąż! Twoim miejscem jest go przekonać!

— A jego miejscem jest mnie oskarżać o wszystko?

— Mężczyzna ma prawo wymagać porządku w domu!

Ira się roześmiała. Sama była zdziwiona tym śmiechem.

— Tamara Pawłowna, a zapytałaś, dlaczego twój syn odszedł? Z jakiego powodu?

— Z powodu twojego charakteru!

— Z powodu barszczu. Zdaniem jego, za słony.

Zawisła cisza.

— Z powodu barszczu? — powtórzyła teściowa.

— Z powodu barszczu. I dlatego, że po raz pierwszy od trzydziestu lat nie zgodziłam się, że to ja jestem winna.

Tamara Pawłowna milczała.

— Ira, może przestań się wygłupiać? Przyjedź i zabierz męża.

— Nie przyjadę. Niech sam zdecyduje, gdzie chce mieszkać.

— Stracisz go!

— Może.

Czwartego dnia Sasha zadzwonił sam. Jego głos był zmęczony.