Pewien milioner wrócił do domu bez zapowiedzi… i zamarł, gdy zobaczył, jak pokojówka to robi… Daniel

Daniel stał jak sparaliżowany w drzwiach, zmagając się ze sprzecznymi emocjami, które go otaczały. Jego myśli pędziły, próbując zrozumieć słowa Ethana. Jak to możliwe? Lekarze byli nieugięci – jego syn nigdy nie będzie chodził.

Obserwował Ethana, który teraz wydawał się bardziej ożywiony niż od lat, jakby rozpaliła go iskierka życia. Nadzieja w oczach Ethana była niewątpliwa i ściskała serce Daniela, rozdzierając strukturę jego uporządkowanego świata.

Sophia, która słyszała zamieszanie, pojawiła się w drzwiach, patrząc pytająco. Daniel odwrócił się do niej, jego głos był łagodniejszy, ale wciąż przesiąknięty niedowierzaniem. „Mówi, że coś poczuł”.

Sophia jęknęła, zakryła usta dłonią i podbiegła do Ethana. Uklękła obok niego, mocno trzymając go za rękę. „To prawda, Ethan? Naprawdę coś poczułeś?”

Ethan energicznie skinął głową, a w jego oczach błyszczały łzy. „Tak, mamo. To było jak mrowienie, iskra. Czegoś takiego nie czułem od… od wypadku”.

W głowie Daniela kotłowała się burza sprzecznych myśli. Zawsze ufał nauce, logice, twardym faktom. Ale oto pojawiło się coś niewytłumaczalnego, coś, co podważało wszystko, co uważał za prawdę. Czy to możliwe, że Alicia, swoim delikatnym pukaniem, obudziła coś w Ethanie?