„Poznaj Cassidy – kobietę, która cię zastąpi” – powiedziała moja teściowa. Patrzyłam, jak się uśmiechają, liczyłam ich śmiechy, po czym odstawiłam kieliszek i się uśmiechnęłam. „A tak przy okazji, ten dom jest na mnie, nie na niego”.

Moi teściowie zadzwonili do mnie, mówiąc: „Dołącz do nas dziś wieczorem. Zarezerwowaliśmy stolik w restauracji”. Kiedy tam dotarłam i usiadłam, zobaczyłam obok niej obcą kobietę. Moja teściowa powiedziała: „Poznaj Cassidy, kobietę, która cię zastąpi”. Moja bratowa rzuciła mi w twarz papierami rozwodowymi, krzycząc: „Zrób nam przysługę i podpisz je. Wszyscy mamy już dość patrzenia na ciebie”. Podczas gdy Cassidy, uśmiechając się złośliwie, powiedziała: „Chyba przejmę wszystko. Twój dom, twój samochód”. Wszyscy zaczęli się śmiać. Teść wzniósł toast za nowe początki i lepsze wybory. Cassidy zaczęła wymieniać moje rzeczy. „Już wybrałam, w której sypialni chcę zamieszkać”. Uśmiechnęłam się słodko i dodałam: „A tak przy okazji, ten dom jest na mnie, nie na niego”. Pokój zamarł.

Wiadomość przyszła o 16:47 we wtorek. Moja teściowa, Josephine, wysłała ją z trzema wykrzyknikami, co powinno być dla mnie pierwszym sygnałem ostrzegawczym. Dołącz do nas dziś wieczorem. Zarezerwowaliśmy stolik w restauracji. Ubierz się ładnie. Do zobaczenia o 19:00.

Coś w tym przesłaniu było nie tak. Josephine nigdy nie używała wykrzykników. Była typem kobiety, która dobierała słowa jak składniki w przepisie – precyzyjnie i rozważnie. Ale zignorowałam to dręczące mnie uczucie. Może po prostu czymś się ekscytowała. Może chcieli uczcić jakiś rodzinny kamień milowy, o którym zapomniałam. Powinnam była zaufać swojej intuicji.

Mój mąż, Elliot, wyjechał w podróż służbową trzy dni wcześniej. Od miesięcy był nieobecny – pracował do późna, odbierał telefony w drugim pokoju, strzegł telefonu, jakby zawierał kody nuklearne. Zrzuciłam to na karb stresu w jego pracy. Z perspektywy czasu widzę, że celowo nie widziałam, co dzieje się na moich oczach.

Pojechałem do Marcello’s, ekskluzywnej włoskiej restauracji na Colorado Boulevard, gdzie sześć lat temu świętowaliśmy naszą próbną kolację przedślubną. Gospodyni powitała mnie dziwnym spojrzeniem, coś pomiędzy litością a zażenowaniem, zanim poprowadziła mnie przez jadalnię. Moje obcasy stukały o marmurową podłogę, gdy podążałem za nią, mijając stoliki, przy których pary popijały wino i rozmawiały.

Wtedy ich zobaczyłam. Cała rodzina Harrisonów zebrała się wokół dużego, okrągłego stołu z tyłu. Josephine siedziała pośrodku niczym królowa, trzymająca dwór. Jej mąż, Leonard, siedział po jej prawej stronie, a moja szwagierka, Isabelle, po lewej. Ale to kobieta siedząca między Isabelle a pustym krzesłem obok Elliota zmroziła mi krew w żyłach.

Była młodsza ode mnie, może dwadzieścia sześć, dwadzieścia siedem lat, i miała niewymuszoną urodę, która nie potrzebowała dużo makijażu. Jej blond włosy opadały idealnymi falami na ramiona. Miała na sobie czerwoną sukienkę, która kosztowała pewnie więcej niż moja miesięczna rata za samochód, i śmiała się z czegoś, co właśnie powiedział Elliot, opierając dłoń nonszalancko na jego przedramieniu.

Elliot podniósł wzrok, gdy podszedłem. Na sekundę na jego twarzy pojawił się autentyczny strach, zanim zmienił się w coś gorszego – rezygnację zmieszaną z buntem.

„Samantho” – powiedziała Josephine głosem ociekającym fałszywą słodyczą. „Cieszę się, że mogłaś przyjść. Proszę, usiądź.”

Wślizgnęłam się na puste krzesło, a moje ręce drżały, gdy kładłam torebkę na podłodze. Kobieta w czerwieni patrzyła teraz na mnie, a w kącikach jej ust igrał delikatny uśmiech.

„Chyba się nie znamy” – powiedziałam, nienawidząc drżenia mojego głosu.