Mój mąż podniósł nasze dziecko przy balustradzie balkonu i powiedział: „Rób, co mówię, albo go upuszczę”. Natychmiast je przeniosłam — a on puścił. Pobiegłam na dół, serce waliło mi jak młotem… ale naszego syna tam nie było. Kilka godzin później policja pokazała mi nagranie: jego matka czekała na dole. A osoba, która prowadziła samochód z nimi? To była ta część, która wszystko zmieniła.

Wróciłam z pracy i zobaczyłam, jak mój mąż wywiesza nasze dziecko przez balkon, krzycząc: „Rób, co mówię, albo go upuszczę”.

Wpatrywałam się w naszego ośmiomiesięcznego  Rowana , trzymanego za kostkę za balustradą. Krzyczał, a jego twarz przybierała przerażający odcień sinicy, gdy krew napływała mu do mózgu. Upuściłam torebkę i z mojego gardła wyrwał się prymitywny krzyk. „Silasie! Co ty robisz?”

Pobiegłam w stronę balkonu, ale  Silas  szarpnął się do tyłu, trzymając Rowana jeszcze wyżej za krawędź. „Nie podchodź bliżej, bo go natychmiast upuszczę!”

Zatrzymałam się, unosząc ręce w geście poddania. „Proszę, cokolwiek chcesz, po prostu wprowadź go do środka”.

Twarz Silasa była zimną, nieznajomą maską. Jego oczy były puste, jakby mężczyzna, którego kochałam, został zastąpiony przez kogoś obcego. „Zadzwoń do mojego brata. Natychmiast”.

„Co? Dlaczego?”

„Zadzwoń do niego!” Silas lekko potrząsnął Rowanem, a mnie zalała nowa fala przerażenia.

„Dobra! Dobra!” Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że ledwo trzymałem telefon. „Dlaczego chcesz, żebym zadzwonił do Knoxa?”

Silas wpatrywał się we mnie, a jego spojrzenie przeszyło mnie gęsią skórkę. „Wiem, że z nim spałaś. Zadzwoń do niego. Powiedz mu, żeby natychmiast tu przyszedł”.

Ścisnęło mnie w żołądku. „Nie jestem, Silas. To twój brat. Nigdy bym…”

„Zadzwoń do niego teraz, albo zostawię Rowana.”

Zadzwoniłem  do Knoxa . „Hej, co słychać?” odpowiedział jego radosny głos.

„Musisz przyjść do naszego mieszkania. Natychmiast” – wykrztusiłam drżącym głosem. „To nagły wypadek. Proszę, pospiesz się”.

Piętnaście minut wydawało się piętnastoma godzinami. Silas stał na tym balkonie, cały czas trzymając naszego syna nad krawędzią. Rowan krzyczał tak głośno, że ledwo mógł oddychać.

Knox wpadł przez drzwi. „Co się dzieje?” Zobaczył Silasa i zbladł. „Silasie! Co ty robisz? To twój syn!”

„Wy dwoje spaliście razem. Przyznaj się!”

Knoxowi opadła szczęka. „Co? Nie! To szaleństwo!”

„Nie kłam!” krzyknął Silas.